Mundial 2018. Paweł Kapusta: Jak wszyscy znów daliśmy się nabrać (felieton)

Paweł Kapusta 30 Czerwca 2018, 14:34

Newspix / LUKASZ SKWIOT/CYFRASPORT / Na zdjęciu: Jan Bednarek (z lewej) oraz Yoshinori Muto (z prawej)

• Spięty i niedostępny Nawałka to mit. Mieszkańcy Rudawy zapatrzeni w trenera

Dla mnie sprawa jest jasna: ojcem klęski jest Adam Nawałka. Brnął ślepo w taktykę, do której nie mieliśmy wykonawców, nawet w obliczu kontuzji kluczowych graczy odchodził od dobrze nam znanych schematów (i co z tego, że przewidywalnych dla rywali? Przecież na mundialu i tak wszyscy są przeczytani jak bajka na dobranoc), w których czuliśmy się najpewniej, stawiał na zestawienia personalne, w których nigdy wcześniej nie graliśmy. Postawił na Wojciecha Szczęsnego, który znów zaliczył turniej - niewypał. I wszystko runęło.

Jaką kadrę widziałem poza tym w ostatnich tygodniach? Permanentnie odizolowaną. Zamkniętą na cztery spusty. Schowaną przed światem. To również była decyzja selekcjonera. Nawet w momencie, gdy trzeba było szorować brud własnymi łapami, filary drużyny schowały się za filarami hotelu i wysługiwały młodszymi kolegami. Byliśmy przestraszeni, niepewni, smutni, odcięci, odklejeni. Kompletnie nie pasowaliśmy do towarzystwa.

Pomijając już zawodową klęskę Nawałki i blamaż czysto piłkarski, do tej mundialowej kompromitacji, a raczej do tego, jak bardzo nas to wszystko teraz boli, dołożyliśmy się WSZYSCY. Media kreowały obraz kadry zwycięskiej i gotowej na najtrudniejsze wyzwania. Trudno by było inaczej, skoro z Euro odpadliśmy po ćwierćfinale, eliminacje wygraliśmy, a przed mundialem na każdym kroku słyszeliśmy zapewnienia piłkarzy i trenerów, że są gotowi i w lepszej formie niż przed Euro. Również po seansach filmów z "Łączy nas piłka", przepełnionych pozytywną energią, trudno było podejść do tych mistrzostw inaczej niż bez strachu. Czujność mediów uleciała, izolacja nie pomogła.

Z kolei kibice, spragnieni zwycięstw po latach upokorzeń, wierzyli w ten projekt  bezgranicznie. Kochali zespół, wielbili piłkarzy. Pewne zdarzenia z Arłamowa nakazywały nawet sądzić, że miłość to była obłędna, szalona. Dorośli ludzie wybiegali z dzikiego tłumu ze łzami w oczach, ciesząc się ze zdobycia autografu Kuby Błaszczykowskiego, płakali po nieudanej walce o podpis Roberta Lewandowskiego. Wspólnie więc, z własnej woli i pragnienia obcowania z wielką drużyną, stworzyliśmy obraz herosów, dzięki różowym okularom na nosach, wielu z nas w to uwierzyło. Piłkarze też. Dało się odczuć, że niektórym z nich ta miłość mocno się udzieliła, zdążyli się zakochać w sobie samych ze wzajemnością. Przyłożyliśmy później w Rosji ten obraz do rzeczywistości, a ta zlała nas po zszokowanych pyskach.

Chciałbym wierzyć, że dla wielu z tych zawodników - wciąż młodych, mających wiele lat kariery przed sobą - zimny, rosyjski prysznic będzie otrzeźwieniem, siarczystym plaskaczem stawiającym na równe nogi. Obawiam się jednak (chciałbym się mylić), że tak nie będzie. Już rozjechali się na urlopy, niektórzy do swoich wież z kości słoniowej rozlecieli się po Polsce helikopterami, prywatnymi odrzutowcami. Za moment pojadą z idealnymi partnerkami na idealne, rajskie wakacje. Wypiją drogie koktajle, zjedzą kolacje w luksusowych restauracjach, do których dojadą drogimi samochodami. Później wrócą do swoich ogromnych apartamentów i zapomną.

My w tym czasie, wyrabiając nadgodziny i wyglądając nad korporacyjne biurka, a później łapiąc świeżość w niskim pressingu w wynajmowanych mieszkaniach na obrzeżach miast, wciąż dyskutować będziemy o zawalonym mundialu i zawiedzionych nadziejach. O tym, jak bardzo nas to wszystko boli. Będziemy źli, ale też zapomnimy. Tuż po ich pierwszym zwycięstwie, najpóźniej jesienią. 2002, 2006, 2012. Jesteśmy niereformowalni.