Nie chodzi o pieniądze. To dlatego "Lewy" chce odejść?

decyzja jest ostateczna(?!?!). Przyczyny takiego stanu rzeczy są złożone i z pewnością nie wynikają wyłącznie z faktu, że Lewandowski już od kilku lat, po dziesiątkach tytułów i rekordów, czuje potrzebę zrobienia czegoś nowego w Monachium. Należy także zadać pytanie: co myśleli Hasan Salihamidzic i Oliver Kahn, stosując taktykę gry na zwłokę wobec Lewandowskiego? Zamiast pozyskać "jakiegoś" napastnika już np. na początku drugiej połowy sezonu i włączyć go na stałe do swoich planów na przyszłość, szefowie Bayernu do samego końca zabiegali o „przyszłego Lewandowskiego” w ofensywie w postaci Erlinga Haalanda. Z jednej strony jest to zrozumiałe, ale z drugiej ryzykowne. Ponieważ prawdopodobieństwo zniechęcenie Lewandowskiego na dobre było znacznie większe niż pozyskanie Haalanda. Bayern od początku miał niewielkie szanse na podpisanie kontraktu z Norwegiem. Budziło to tylko niepokój. Ten niepokój miał negatywny wpływ przede wszystkim na Lewandowskiego, a tym samym w pewnym stopniu na całą drużynę. Osłabiło to również Juliana Nagelsmanna, który w najważniejszym okresie sezonu był bardziej strażakiem niż trenerem. Chwilami postawa Lewandowskiego na boisku - w meczach, ale także na treningach - była właściwie wystarczającym sygnałem alarmowym, by zacząć działać. Zamiast tego Salihamidzic i Kahn przeszli na tryb "jakoś to będzie" - skąd my to znamy?. Pod rządami Uli Hoeneßa z pewnością wszystko wyglądałoby inaczej! Hoeneß dbał o zawodników. Kiedy Lewandowski już przebąkiwał o transferze, były szef zaprosił napastnika i jego rodzinę do Tegernsee na posiłek, aby dać mu do zrozumienia, że "Mia san mia". Z sukcesem!!! W przeszłości Hoeneß stosował tę strategię także w stosunku do innych piłkarzy będącymi filarami Bayernu, którzy ewidentnie rozważali zmianę miejsca pracy. Na przykład Franck Ribéry. W przeszłości tacy gracze nigdy nie mieli poczucia, że zostali pozostawieni na lodzie. Inaczej niż dziś. Niklas Süle i David Alaba odrzucili przedłużenie kontraktu z podobnych powodów jak Lewandowski. Docenianie, nawet jeśli wielu nie chce się do tego przyznać, wyraża się nie tylko w euro. Na przykład Suele mógł zarabiać tyle samo w Monachium, co wkrótce będzie zarabiał w Dortmundzie. Fakt, że Lewandowski ma wreszcie dość Bayernu, to zła wiadomość dla Salihamidzica i Kahna. Należy mieć nadzieję, że nie traktowali Haalanda wyłącznie jako jedynej alternatywy za Polaka i już mają następcę na oku.(!?) Lewandowski gwarantuje od 40 do 50 goli w sezonie. Z drugiej strony jego wcześniejsze lub późniejsze odejście to także szansa na nowy początek Bayernu. Bawarczycy powinni już teraz postawić sprawę jasno i pozwolić, aby Robert, który jest chętny na zmianę, przeniósł się latem do Barcelony - oczywiście za przyzwoitą kwotę, która jest pilnie potrzebna na nowe wzmocnienia ORAZ na wyrównanie strat spowodowanych ”transferami” Salihamidzica. Byłoby to najlepsze rozwiązanie dla wszystkich stron - może nie od razu z punktu widzenia Bayernu, ale z pewnością z myślą o przyszłości. Real Madryt powinien służyć jako przykład dla Bayernu. Królewscy musieli przejść przez podobną zimną kąpiel w 2018 roku, kiedy to 33-letni wówczas Cristiano Ronaldo przeniósł się do Juventusu Turyn po zwycięstwie w Lidze Mistrzów w Kijowie. Odpowiedzialność została rozłożona na kilka osób, klub postawił na wielu młodych i głodnych gry zawodników - i znalazł "nową" postać w długo nie zachwycającym Karimie Benzemie. Cztery lata później Real znów jest w finale CL. Tak radykalna zmiana wymaga czasu. A jeśli menedżerowie Bayernu wyciągną teraz właściwe wnioski, za kilka lat nikt w Monachium nie będzie mówił o problemach transferowych Roberta Lewandowskiego.