Fernando Santos urodził się w Lizbonie w 1954 r. Jego ojciec marzył, by syn został inżynierem, a nie piłkarzem. Mimo początkowych oporów rodziny, Santos połączył naukę z grą w młodzieżowej drużynie Operario Lisboa, a potem w akademii Benfiki. Ukończył studia inżynierskie, a przez 18 lat pracował jako dyrektor w hotelach. Piłkarską karierę rozwijał równolegle, debiutując w Estoril Praia i grając także w CS Marítimo. W sumie rozegrał 242 mecze na poziomie seniorskim, głównie jako obrońca. Po zakończeniu kariery piłkarskiej w wieku 33 lat, Santos został trenerem Estoril Praia. Wprowadził klub do ekstraklasy, a przez lata łączył pracę szkoleniowca z funkcją szefa działu technicznego w hotelu. Przełom nastąpił w 1998 r., gdy objął FC Porto. Już w pierwszym sezonie zdobył mistrzostwo kraju i superpuchar, a potem sięgnął po kolejne trofea. Następnie prowadził AEK Ateny, Panathinaikos, Sporting CP, Benfikę i PAOK Saloniki, odnosząc sukcesy w Grecji i Portugalii. W 2010 r. Santos został selekcjonerem reprezentacji Grecji. Poprowadził ją do ćwierćfinału Euro 2012 i 1/8 finału mundialu w 2014 r. Jego największy triumf przyszedł jednak z reprezentacją Portugalii. W 2016 r. zdobył z nią mistrzostwo Europy, a trzy lata później wygrał Ligę Narodów UEFA. Został dwukrotnie wybrany trenerem roku przez Międzynarodową Federację Historyków i Statystyków Futbolu. Prowadził Portugalię także podczas mistrzostw świata i Europy, zdobywając brązowy medal Pucharu Konfederacji. Po rozstaniu z Portugalią, Santos objął reprezentację Polski. Jego kadencja była krótka i pełna krytyki – zarzucano mu brak stylu, nietrafione powołania i słabe wyniki w eliminacjach. Po pięciu meczach eliminacyjnych, w których Polska wygrała dwa i przegrała trzy, został zwolniony. Następnie prowadził Beşiktaş JK, a w 2024 r. został selekcjonerem Azerbejdżanu. Tam również nie odniósł sukcesów – w 11 meczach jego drużyna wygrała tylko dwa, a aż dziewięć przegrała, co zakończyło się rozwiązaniem kontraktu.