Nie tylko Leo Messi - 10 największych piłkarzy, którzy nie zdobyli żadnego trofeum z drużyną narodową

Lionel Messi to pięciokrotny laureat Złotej Piłki "France Football" i FIFA dla najlepszego piłkarza świata, który z Barceloną sięgnął po 28 różnych trofeów. Jest też najlepszym w historii strzelcem (55) reprezentacji Argentyny, Dumy Katalonii (453) i La Liga (312).

Z Argentyną Messi nie wygrał jednak żadnego turnieju i jeśli nie zmieni zdania, na niwie reprezentacyjnej będzie dalece niespełniony. Wziął z Albicelestes udział w MŚ 2006, 2010 i 2014 oraz Copa America 2007, 2011, 2015 i 2016. Jest wicemistrzem świata 2010 oraz wicemistrzem Ameryki Południowej 2007, 2015 i 2016, ale dla piłkarza jego formatu to żadne pocieszenie.

29-latek to bodaj najlepszy piłkarz wszech czasów, ale są też inni wielcy zawodnicy, których CV są wypełnione trofeami zdobywanymi w piłce klubowej, ale ze swoimi drużynami narodowymi wygrali tyle, co Messi, czyli nic. Takim zawodnikiem jest choćby Cristiano Ronaldo, ale Portugalczyk wciąż ma szansę na pierwszy laur z reprezentacją.

Oto 10 największych poza Messim zawodników w historii, którzy zakończyli reprezentacyjne kariery bez żadnego trofeum.

Zlatan Ibrahimović (Szwecja)

Zakończył reprezentacyjną karierę po tym, jak Szwecja pożegnała się z Euro 2016 już po fazie grupowej. Występował w drużynie narodowej od 2001 roku. Rozegrał dla Trzech Koron 116 spotkań, w których strzelił 62 gole - to rekord kraju.

ZOBACZ WIDEO #dziejesienaeuro. Kołodziejczyk po meczu Polaków. "To były modlitwy do Matki Boskiej Fabiańskiej"

35-latek w barwach Ajaksu Amsterdam, Juventusu Turyn, Interu Mediolan, Barcelony, Milanu i PSG sięgnął po 30 różnych trofeów, ale z drużyną narodową nie odniósł żadnego sukcesu. Reprezentował Szwecję na MŚ 2002 i 2006 oraz Euro 2004, 2008 i 2012, ale ani razu nie dotarł z nią choćby do strefy medalowej.

Luis Figo (Portugalia)

Pierwszy i nie ostatni laureat Złotej Piłki w tym gronie. Ze Sportingiem Lizbona, Barceloną, Realem Madryt i Interem Mediolan sięgnął po 23 trofea, ale z Portugalią nie wygrał nic. Jest uczestnikiem MŚ 2002 i 2006 oraz ME 1996, 2000 i 2004. Najlepszy wynik (wicemistrzostwo) osiągnął na tym ostatnim turnieju.

Paolo Maldini (Włochy)

126-krotny reprezentant Włoch i wieloletni kapitan Squadra Azzurra. Reprezentował Italię na MŚ 1990, 1994, 1998 i 2002 oraz ME 1988, 1996 i 2000. Ma w dorobku srebrny i brązowy medal MŚ oraz srebro ME. Z drużyną narodową pożegnał się po mundialu w 2002 roku, a cztery lata później Italia zdobyła w Niemczech mistrzostwo świata.

Johan Cruyff (Holandia)

To jeden z najlepszych piłkarzy w historii futbolu, ale nie sięgnął z Holandią po żaden mistrzowski tytuł. Trzykrotny laureat Złotej Piłki (1971, 1974, 1974) z Ajaksem Amsterdam, Barceloną i Feyenoordem zdobył łącznie 22 trofea, ale z Holandią nie wygrał żadnej imprezy. Reprezentował swój kraj na MŚ 1974 (wicemistrzostwo) i ME 1976 (III miejsce).

Michael Laudrup (Dania)

Największym sukcesem duńskiej reprezentacji jest mistrzostwo Europy 1992, ale ekipa Richard Moellera-Nielsena zdobyła tytuł, grając bez swojego najlepszego zawodnika. Michael Laudrup zrezygnował z gry w reprezentacji w listopadzie 1990 roku w wyniku konfliktu z selekcjonerem, a wrócił do drużyny narodowej w listopadzie 1993 roku. Zagrał z Danią na MŚ 1986 i 1998 oraz ME 1984, 1988 i 1996.

Ferenc Puskas (Węgry)

Wspaniały węgierski snajper błyszczał w barwach Honvedu Budapeszt i Realu Madryt oraz reprezentacji Węgier. Jego snajperski dorobek to aż 746 bramek! Grał też krótko dla Hiszpanii, ale dla La Furia Roja żadnego gola nie strzelił.

Był liderem "najlepszej drużyny wszech czasów, która nie zdobyła mistrzostwa świata", jak mówi się o węgierskiej "złotej jedenastce", która w finale MŚ 1954 uległa RFN. Mundial w Szwajcarii był jedynym turniejem, na jakim reprezentował Węgry. Z Hiszpanią wziął z kolei - bez sukcesu - udział w MŚ 1962.

Raul (Hiszpania)

Paradoksem jest to, że Hiszpania zaczęła odnosić sukcesy zaraz po tym, jak reprezentacyjną karierę zakończył bodaj najlepszy napastnik w historii La Furia Roja. Raul grał w drużynie narodowej w latach 1996-2006 i strzelił dla niej 41 goli, ale na MŚ 1998, 2002 i 2006 oraz ME 2000 i 2004 zawiódł, jak cała Hiszpania. Na mundialach i Euro zdobył tylko sześć bramek w 18 występach.

Dennis Bergkamp (Holandia)

Holandia sięgnęła po mistrzowski tytuł tylko raz, gdy w 1988 roku wygrała rozgrywane w RFN mistrzostwa Europy. Jeden z najlepszych holenderskich zawodników w historii miał tylko wtedy 19 lat, a w drużynie narodowej zadebiutował dopiero dwa lata później. Potem wziął udział w MŚ 1994 i 1998 oraz ME 1992, 1996 i 2000, ale największym sukcesem było dojście z Oranje do półfinału MŚ 1998 oraz ME 1992 i 2000.

Eric Cantona (Francja)

"Najwybitniejsi piłkarz w historii angielskiej piłki" reprezentował Francję tylko na ME 1992. Gdy w 1998 roku Trójkolorowi zdobyli mistrzostwo świata, Cantona miał 32 lata, więc teoretycznie mógł znaleźć się w zespole Aime'a Jacqueta, ale już trzy lata wcześniej zrezygnował z gry w drużynie narodowej.

Michael Ballack (Niemcy)

Najlepszy niemiecki piłkarz pierwszej dekady XXI wieku reprezentował swój kraj na MŚ 2002 i 2006 oraz ME 2000, 2004 i 2008, ale jego dorobek to tylko srebrne medale mistrzostw świata (2002) i Europy (2008) oraz brąz mistrzostw świata (2006).