Leo Beenhakker urodził się w Rotterdamie w 1942 r. i od najmłodszych lat związany był z piłką nożną. Jako zawodnik występował w amatorskich klubach swojego rodzinnego miasta, jednak to praca trenerska przyniosła mu prawdziwą rozpoznawalność. Już w połowie lat 60. rozpoczął szkoleniową przygodę, która zaprowadziła go na ławki trenerskie w Europie, Azji i Ameryce Północnej. Największe sukcesy odnosił w Holandii i Hiszpanii. Z Ajaksem Amsterdam i Feyenoordem zdobył trzy mistrzostwa kraju, a z Realem Madryt sięgnął po trzy tytuły mistrza Hiszpanii. Przez lata był bliskim współpracownikiem Rinusa Michelsa, a dwukrotnie samodzielnie prowadził reprezentację Holandii. W 1990 r. objął kadrę tuż przed mistrzostwami świata, wyprowadzając ją z grupy, choć ostatecznie odpadł w 1/8 finału po meczu z Niemcami. Beenhakker nie bał się wyzwań poza Europą. W 2005 r. poprowadził reprezentację Trynidadu i Tobago do historycznego awansu na mundial. Jego zespół, choć debiutował na tej imprezie, zdołał zdobyć punkt w starciu ze Szwecją. Po turnieju otrzymał propozycje pracy z drużynami narodowymi z różnych kontynentów, w tym z Polski. W 2006 r. został selekcjonerem reprezentacji Polski, jako pierwszy od lat zagraniczny trener tej kadry. To właśnie pod jego wodzą Polacy po raz pierwszy awansowali do mistrzostw Europy. Choć turniej w Austrii i Szwajcarii nie przyniósł sukcesu, Beenhakker zapisał się w historii polskiego futbolu. Jego kadencja zakończyła się w 2009 r., po przegranym meczu eliminacyjnym ze Słowenią. Po rozstaniu z polską kadrą wrócił do Feyenoordu, gdzie pełnił funkcje dyrektorskie. Pracował także w węgierskim Újpest FC i ponownie z reprezentacją Trynidadu i Tobago, tym razem jako dyrektor techniczny. W 2015 r. ogłosił zakończenie kariery. Zmarł w Rotterdamie w 2025 r., a jego ostatnia droga prowadziła obok stadionu De Kuip, gdzie kibice oddali mu hołd.