Rodrigo Corrales: Jeśli grałeś w Wiśle, mecze z VIVE pozostają specjalne

Maciej Szarek 29 Listopada 2017, 12:34

WP SportoweFakty / Filip Fąfara / Rodrigo Corrales w barwach PSG

• PSG pierwszym zespołem, który zdobył Halę Legionów."Walczyliśmy o każdy metr boiska"

Maciej Szarek, WP SportoweFakty: Po przenosinach do Paryża zniknął pan nieco z radarów. Co u pana słychać?

Rodrigo Corrales, bramkarz Paris Saint-Germain HB: Wszystko dobrze. Odnalazłem się we Francji, poznaję nowy kraj. To duża zmiana, pokaźna różnica kulturowa, tutaj bliżej jest do tej hiszpańskiej. Początek w nowym miejscu zawsze wymaga adaptacji: trzeba nauczyć się kolegów, trenerów, infrastruktury, nowych zwyczajów. Ale to dla mnie nie problem. Traktuję to jako nowe wyzwanie. Gram przecież w bardzo silnej drużynie.

Widzę, że pamięta pan jeszcze co nieco po polsku. A jak stoi u pana francuski? 

Troszeczkę francuskiego już umiem, trochę zwrotów, wciąż uczę się słówek. Dużo za to rozumiem. Podobnie było w Polsce. Ale myślę, że to część naszej pracy, w pewnym sensie obowiązek. Jestem szczęśliwy, że mam szansę poznać nowy język i kulturę. Cieszę się także, że żyję w Paryżu jako mieście.

Gdy ostatnio się widzieliśmy, był pan w zgoła odmiennym humorze.

To było po moim ostatnim meczu w barwach Wisły, po porażce z VIVE w Kielcach, prawda?

Tak.

Byłem smutny.

Tym, że to już koniec przygody z Wisłą?

I tym, i że przegraliśmy ten ostatni mecz i puchar. Spędziłem w Płocku świetny czas, super trzy lata. Nie tylko pod względem sportowym, ale także ludzi, których poznałem czy zawodników, z którymi grałem. Będę miał bardo dobre wspomnienia.
Przegraliśmy jednak ten finał, a było bardzo blisko. W Orlen Arenie nie zasłużyliśmy na porażkę, przegraliśmy jedną bramką, w Kielcach trzema o ile dobrze pamiętam. Zależało nam na zwycięstwie, ale niestety nie daliśmy rady. Takie jest życie.

Pan w Polsce i tak wygrał. Transfer marzeń.

Tak, oczywiście. Kiedy cztery lata temu przyjechałem do Płocka, nie uwierzyłbym, że tak to się potoczy. Przyjmuję taktykę małych kroków. Najpierw był transfer do Płocka, z celem, by się rozwijać, grać regularnie w Lidze Mistrzów, poznać nowe spojrzenie na piłkę ręczną. To się udało. Zespół osiągał dobre wyniki, potrafiliśmy zagrać świetne spotkania. Przenosiny do Paryża traktuję jako kolejny krok do przodu.

Płock i Paryż - oba na "P". Coś jeszcze łączy te miasta?

Wiesz, to trochę niesprawiedliwe porównywać te dwa miasta. Paryż jest ogromny, oferuje ogrom rzeczy, jest kompletnie inny. Płock jest za to bardziej rodzinny. Ale koniec końców chodzi o to, by dobrze grać w handball. A to da się robić w obu miastach. 

Na takim samym poziomie?

Pewnie, że są pewne różnice. PSG, jak każdy wie, ma dużo większy budżet, więc to jasne, że są też wyższe cele. Życie w obu klubach jest jednak bardzo podobne: podróże, treningi, mecze. W Płocku mieliśmy wszystko, czego było nam trzeba. Tak samo jest tutaj. Oba kluby robią co tylko w ich mocy, by nam pomóc i to się liczy.

A kibice? Tu chyba wygrywa Wisła.

W Płocku żyje się piłką ręczną, jest jeden klub na takim poziomie. Pamiętam, że każdy chciał przyjść i nam kibicować, oglądać grę na najwyższym poziomie. Było gorąco, kibice wywierali presję na rywalach. W Paryżu jest trochę inaczej. Ale jest też wielu kibiców, którzy podróżują wraz z nami, nie wiedziałem i nie spodziewałem się tego. Pomagają nam także kibice piłkarscy. Nie mogę narzekać.

Spotkałem się jednak z opinią, że PSG poza Paryżem we Francji po prostu nie lubią.

Trudno mi się odnieść, bo jestem z Hiszpanii, mieszkam w Paryżu, nie poza. Myślę, że każdy po prostu chce nas pokonać, bo jesteśmy potencjalnie najlepsi. Myślę, że nie chodzi o pieniądze, finansowanie spoza kraju, tylko względy sportowe. Zresztą, to działa nie tylko we Francji - choćby dla Wisły pokonanie PSG byłoby czymś dużym, takim jak kiedyś wygrana z Barceloną. To są wielkie zwycięstwa, których nie odnosi się na co dzień i każdy klub dodatkowo motywuje się na spotkania z najlepszymi.

Tak, oczywiście. Wygrana w Kolonii to nasze wspólne marzenie, ale mamy ciężką grupę, a potem czekają nas wymagające spotkania, w których będą decydowały detale. Faza play-off jest bardzo wyrównana, jak dla mnie nieprzewidywalna. Nie możemy zapominać jednak o lidze, w której, jak widać, także musimy grać na 100 proc., by nie przydarzały nam się wpadki. 

Wasza szatnia to konstelacja gwiazd. Jak się żyje w takim środowisku?

Normalnie. Dla mnie też jest ułatwieniem, że wielu chłopaków mówi po hiszpańsku, bo mają przeszłość w tamtejszych klubach. Czuję się tu naprawdę dobrze, traktują mnie z szacunkiem, a wielu z nich to dla mnie autorytety, od których mogę i muszę się wiele nauczyć. Gram ze świetnymi zawodnikami, którzy wygrali wszystko i obserwuję jak radzą sobie, by chcieć i móc dalej zwyciężać. To prawda, mam teraz inną rolę w zespole niż w Płocku, ale to normalne, taki jest początek. Kiedy przyjechałem do Płocka, też musiałem się dużo napracować, by dojść do pozycji i formy, którą osiągnąłem. 

W Wiśle był pan supergwiazdą; tu - jednym z wielu.

Tak, ale to przecież nie dziwne. Ten zespół próbuje wygrać wszystko: Champions League, ligę i puchar we Francji. A to, delikatnie mówiąc, nie jest łatwe. Klub musi mieć szeroką ławkę i wielkich zawodników. Wystarczy spojrzeć na skład: Omeyer, Karabatić, Hansen. Żeby tutaj zabłysnąć, trzeba być najlepszym, zwłaszcza, gdy jesteś nowy. 

Neymar nie wpadł rzucać karnych?

Ha ha, nie! Nie wiem jak to wygląda w piłce nożnej, ale my mamy takich problemów. Mimo wielu wielkich nazwisk nikt się nie wywyższa.