(Około)Tenisowy przegląd sezonu: Ostatnie odrodzenie Feniksa

Rafał Smoliński 05 Grudnia 2012, 21:30

Pojedynki Andy'ego Roddicka z Rogerem Federerem zawsze cieszyły się sporym zainteresowaniem fanów białego sportu, choć z 23 wcześniej rozegranych spotkań z ich udziałem, Amerykanin wyszedł zwycięsko zaledwie dwukrotnie. Kibice z pewnością na zawsze zapamiętają niesamowity bój stoczony przez obu zawodników w finale wielkoszlemowego Wimbledonu 2009, zakończony ostatecznie triumfem Szwajcara w V secie przy wyniku 16:14. Do historii przeszły również słowa, którymi reprezentant USA przeprosił swojego wielkiego rodaka, Pete'a Samprasa, za to, iż nie był w stanie powstrzymać mistrza z Bazylei przed kolejnym, rekordowym wyczynem.

Zbliżający się nieuchronnie do swojej 30. rocznicy urodzin, Roddick tegoroczne wzmagania na zawodowych kortach rozpoczął od występu w Melbourne, gdzie w II rundzie zmuszony był po trzech setach poddać pojedynek z Lleytonem Hewittem z powodu kontuzji ścięgna podkolanowego. Pierwsze trzy miesiące sezonu były dla utytułowanego Amerykanina niezwykle trudnym okresem: zamiast walczyć o powiększenie swojego dorobku, zmuszony był on zmagać się z urazami i wiążącą się bezpośrednio z nimi obniżką formy. W ślad za spadkiem dyspozycji przyszły również niespodziewane porażki z takimi tenisistami jak Denis Istomin czy Xavier Malisse, a w podczas imprezy w Indian Wells bliski pokonania Roddicka był także Łukasz Kubot.

W całkowicie odmiennym nastroju przystępował do turnieju w Miami Federer. Mistrz z Bazylei wyraźnie poprawił swoje morale po styczniowych niepowodzeniach w Dausze i Melbourne, triumfując w Rotterdamie, Dubaju oraz Indian Wells. Do pojedynku z Roddickiem utytułowany Szwajcar wyszedł w glorii 16 kolejnych wygranych spotkań i w zasadzie niewielu skłaniało się ku stwierdzeniu, że reprezentant gospodarzy będzie w stanie nawiązać z nim równorzędną walkę. Amerykanin udowodnił jednak, że historia lubi się powtarzać.

W premierowej odsłonie spotkania Federer prezentował się początkowo znacznie lepiej od Roddicka, który okopany za linią końcową starał się prowadzić regularny ostrzał pozycji zajmowanej przez rywala jak generał Meade pod Gettysburgiem w czasie wojny secesyjnej. Szwajcar jako jedyny wypracował w tej odsłonie dwa break pointy, lecz żadnego z nich nie był w stanie wykorzystać. W tie breaku Jankes nie mógł już sobie pozwolić tylko na przebijanie piłki na drugą stronę. Roddick ruszył do ataku, uzyskał mini breaka, a całą tenisową dogrywkę rozstrzygnął na swoją korzyść przy pierwszym setbolu.

Druga partia była już prawdziwym popisem mistrza z Bazylei, który tenisową rakietę zamienił na broń niczym halabardzista z gwardii szwajcarskiej, która na co dzień pełni w Watykanie służbę u boku papieża. Bezradny Roddick przegrał od stanu 1:1 pięć kolejnych gemów i w niezbyt dobrym nastroju przystąpił do decydującego seta. Wśród publiczności można było wyczuć falę zaniepokojenia: czy ulubieniec gospodarzy zdoła jeszcze czymś zaskoczyć i nawiązać walkę?

Federer w drugim gemie, przy podaniu Amerykanina, błyskawicznie wyszedł na 40-0 i wówczas wydawało się, że przełamanie serwisu jest tylko kwestią czasu. 29-latek ani myślał jednak poddać się, natychmiast ruszył do ataku, strasząc bardziej utytułowanego od siebie przeciwnika swoim mocnym forhendem. Kiedy w wyniku tych działań Roddick przełamał podanie Szwajcara na 2:1, popisując się przy break poincie rewelacyjnym minięciem po linii, zgromadzoną przy korcie centralnym publiczność ogarnął wielki, radosny szał.

- Miałem swoje szanse - powiedział z kolei Federer. - Mogłem mieć przewagę przełamania na początku III seta, ale on dobrze sobie radził i odparł te break pointy. Naprawdę dobrze serwował. Zagrał agresywnie i serwis mu służył, kiedy go potrzebował. To dodało mu wiary. Oczywiście dla mnie to ciężka porażka. Jeden gem serwisowy, w którym zostałem przełamany, on naprawdę zrobił to, co należało i wszystko u niego sprawnie funkcjonowało.

Zwyciężając Federera po dwóch godzinach w stosunku 7:6(4), 1:6, 6:4, Roddick odniósł trzeci w karierze triumf nad Szwajcarem. Wcześniej Amerykanin pokonał utytułowanego bazylejczyka w 2003 roku w Montrealu, a wyczyn ten powtórzył także pięć lat później... w Miami. Historia zatem znów zatoczyła koło.