Grzegorz Drozd: Po drugiej stronie lustra, czyli o żużlu na Ukrainie

Grzegorz Drozd 10 Marca 2013, 17:00

Wystarczyło wsiąść do auta, zrobić krok naprzód ku przygodzie i znaleźć się po drugiej stronie lustra, czyli po drugiej stronie magicznej granicy.

W głąb króliczej nory

Po kilku godzinach jazdy stajemy przed obliczem celników. Czuję się jakbym miał wskoczyć w głąb króliczej skóry, bo taki nosi tytuł pierwszy rozdział książki o perypetiach Alicji w krainie czarów, oznaczający rzucenie się w wir przygody, lub znalezienie się w surrealistycznej sytuacji. Że właśnie tak jest, dociera do mnie już na przejściu granicznym. Dziwnie niezrozumiała cyrylica i niezrozumiałe obyczaje. Zanim znajdziemy się po drugiej stronie granicznego szlabanu schodzi trzy godziny. - o i tak niezły wynik - zauważa mój współtowarzysz Piotrek, dla którego jest to kolejna z wielu wypraw w te strony. Uważne mnie instruuje, co mam mówić i jak odpowiadać na pytania celników. Podpowiedzi są przydatne.

Nareszcie o wschodzie słońca wyruszam w swój dziewiczy, krótki rejs po Ukrainie. Moim oczom ukazuje się z ciemności krajobraz tajemniczego kraju. Dominuje mgła, szarość i beton. Pokonujemy kolejne kilometry. Jadę po sfałdowanym i pełnym kolein dywanie. Wzdłuż różne zabudowania. Często opuszczone hale, sklepy, przystanki. Dominuje ciężki i masywny beton. Symbol architektonicznego stalinowskiego socrealizmu. Podobnie jak w Polsce roi się od nich w postaci różnych zajazdów, domów wypoczynkowych, dworców autobusowych i kolejowych. Architektura modernizmu tamtych czasów miała wyrażać siłę i potęgę państwa, a nie piękno i elegancję. Dziś te budynki straszą. Dominuje brak funkcjonalności, nieekonomiczne wykorzystanie materiałów i surowa forma.

Panorama stadionu w Czerwonogradzie