Grzegorz Drozd: Po drugiej stronie lustra, czyli o żużlu na Ukrainie

Grzegorz Drozd 10 Marca 2013, 17:00

Polskim symbolem betonowej industrialnej nowoczesności jest katowicki Spodek, zbudowany w epoce Gierka w 1972 roku. Podobnie budowano stadiony i kompleksy sportowe, np. ŁKS Łódź. W ten sposób zbudowane są praktycznie wszystkie żużlowe stadiony z dawnego obszaru ZSRR. Nie inaczej w Czerwonogradzie. Parking maszyn ustawiony z betonowych płyt. Miejsca siedzące to jedna betonowa trybuna z drewnianymi ławkami. Pod trybuną klubowe pomieszczenia.

Dojście na stadion, w tle Cerkiew

Królowa Kier

Andrzej Policki to prawdziwa lokomotywa nie tylko dla miejscowego, ale i całego ukraińskiego żużla. Młody biznesmen zajmujący się m.in. budowlanką. Jego przykład znakomicie ilustruje, co potrafi jedno oddane serce dla czarnego sportu. Żużel w Czerwonogradzie istnieje od 45 lat. W latach 80-tych był bardzo popularny. - Na zawody przychodził komplet na trybunach. Po 3-4 tysiące ludzi. Przed zawodami przyjeżdżały dostawy z centrali, czyli ciężarówki pełne sprzętu. W pierwszej kolejności wybierali ci lepsi. Nikt zbytnio nie martwił się o pieniądze. O motocykle i części. Zawodnicy byli amatorami. Pracowali w zakładach. Ja wtedy byłem małym chłopakiem, który lubił wyścigi motocykli - wspomina Policki.

Brama wejściowa

Drugim podopiecznym Polickiego jest Aleksandr Łoktajew. Sasza pochodzi z dalszych rejonów Rosji, ale uzyskał ukraiński paszport i jest pod skrzydłami rzutkiego biznesmena. - Moje spojrzenie na żużel uległo diametralnej zmianie. Kiedyś byłem kibicem, który zwyczajnie obserwował to, co dzieje się na torze. Teraz znam temat od środka. Wiem, jakie czynniki decydują o przebiegu rywalizacji - zapewnia.
- Kryzys dopadł także i nas. Kiedyś było więcej pieniędzy. Od dwóch lat zaciskamy pasa. Ale powoli dźwigamy się do góry. W zeszłym roku pojawił się nowy hojny sponsor, który również chce, aby ukraiński żużel rozwijał się. Klasyczna szkółka na razie nie działa. Wszystko jest kwestią pieniędzy. Aby mogła działać szkółka z prawdziwego zdarzenia potrzeba kilkunastu sponsorów, sam nie jestem w stanie udźwignąć takich obciążeń finansowych. Do złej koniunktury gospodarczej doszły nowe niefortunne tłumiki. Na starych rurach chłopcy przejechali 30, a nawet 35 wyścigów. Teraz po 15 wyścigach silnik wymaga kapitalnego remontu. Naprawa, remonty, to oczywiście częstsze wydatki i kolejne olbrzymie sumy. Chcemy, aby ukraińscy żużlowcy coraz śmielej przedzierali się na Zachód. Jeździli we wszelkich możliwych ligach i rozwijali swoje umiejętności. Współpracujemy z dobrymi tunerami. Nieustannie szukam nowych chłopaków. Najlepiej w wieku 13-14 lat, którzy mieliby smykałkę do żużla. Ale musi być tym zainteresowana także jego rodzina, a nie tylko ja. Nie chodzi o pieniądze, ale o poświęcony czas i energię. Szesnastoletni chłopak jest za stary. Kilka sezonów nauki, po czym jest seniorem i przepada. Żużlowiec ze wschodu na etapie juniora musi się wyróżniać, żeby Europa była nim zainteresowana. Na dziś mamy dwóch młodziaków, którzy mają papiery na dobrych zawodników. Dużo pomagają ojcowie. Nie szukamy talentów przez ogłoszenia. Kiedyś rozwiesiliśmy plakaty, że szukamy kandydatów na żużlowców. Przyszli dwudziestoparolatkowie, którzy na rowerze nie umieli dobrze jeździć. Przyszli sobie ot tak, spróbować i pobawić się. Pytanie, kto zapłaci za tę zabawę? My musimy działać elitarnie z nastawieniem na sukces. Loktajewa na początku prowadził ojciec. W Bałakowie - skąd pochodzą - Sasza dużo jeździł na treningach i pokazowych zawodach. Wypatrzyłem go na testach w Toruniu. Miał wtedy 12 lat. Zadzwoniłem do ojca i tak zaczęła się współpraca. Od tamtej pory był na moim utrzymaniu. Teraz chłopcy mogą żyć z żużla. Selekcja musi odbywać się w bardzo wczesnym wieku. Opiekuję się tylko młodymi chłopakami bowiem tylko takich da się kontrolować. A ja muszę mieć pełną kontrolę. Inaczej nic z tego nie będzie. Starsi są za bardzo cwani. Szkoda moich nerwów i pieniędzy - tłumaczy.