Żużel. Lindbaeck zszokował Włókniarz swoim technologicznym laboratorium. Nauka przegrała z ludzką psychiką

Mateusz Makuch 11 Stycznia 2021, 08:00

PAP / Paweł Topolski / Na zdjęciu: Antonio Lindbaeck

• Żużel. Budowa domu, dar od Boga i zbyt szybki progres. Jak Włókniarz tracił nieoczekiwanych liderów

Antonio Lindbaeck, mając wtedy 22 lata, od razu trafił do klubu z wielkimi aspiracjami i oczekiwaniami. Szwed miał jednak znakomitą prasę, co nie dziwiło, bo dawał ku temu powody swoją postawą na torze. W 2004 roku wraz z reprezentacją Szwecji sięgnął po Drużynowy Puchar Świata, rok później stanął na najniższym stopniu podium podczas Grand Prix Danii w Kopenhadze. Tamte zawody wygrał Tony Rickardsson.

To właśnie sześciokrotny mistrz świata polecał Lindbaecka. - Powiedział mi, że przyszłością żużla w Szwecji jest właśnie Antonio - wspomina Marian Maślanka, ówczesny prezes Włókniarza, który uwierzył w zapewnienia szwedzkiego czempiona.

Rola, jaką miał spełnić Antonio Lindbaeck, wówczas obdarzony ułańską, młodzieńczą fantazją, nie była łatwa. Jak wyjaśnił Maślanka, Włókniarz poczuł się zawiedziony... wicemistrzostwem Polski z 2006 roku. - Panowało u nas przekonanie, że najlepsi nasi zawodnicy szczytową formę mają za sobą. Przegrywaliśmy decydujące, nominowane wyścigi. Stąd srebro i proszę sobie wyobrazić, że wtedy w klubie razem ze sztabem szkoleniowym traktowaliśmy je z niedosytem. Zdecydowaliśmy, że trzeba coś zrobić i poszukać młodych zawodników, którzy będą stanowić przyszłość - opowiada.

"Wyglądał odlotowo"

Mało tego, Lindbaeck rzucał się w oczy ze względu na specjalnie wyprofilowane błotniki. Coś na wzór tego, co przed laty stosował mistrz z USA Billy Hamill, choć mówiono, że Szwedowi to tylko utrudnia jazdę, bo zwiększa wagę motocykla. - Nie wnikałem w to, bo jeżeli mu się to podobało i poprawiało jego kondycję psychiczną, to "okej". Na pewno wyglądał odlotowo - komentuje Maślanka.

- Myślę, że był pod wrażeniem Tony'ego Rickardssona i wydaje mi się, że starał się go naśladować. Również pod tym względem wizualnym. Tylko, że Tony to wszystko wcześniej testował i nawet miał od tego ludzi - uzupełnia Piotr Żyto, który w tamtym roku był trenerem Włókniarza.

Okazało się jednak, że ten cały "efektowny wjazd" z technologicznym laboratorium na częstochowski stadion nie znalazł przełożenia w rezultatach. Antonio był wtedy fabrycznym jeźdźcem JAWY, a dopiero na klubowym GM-ie, od którego stronił, zaczął punktować. - Myślę, że nastąpił przerost formy nad treścią. Cała ta otoczka naukowa, która wydawała się, że pomoże, trochę poszła w złym kierunku - uważa Maślanka.

Sukces rodzi się w głowie

Lindbaeckowi rzeczywiście nie szło, a każdy kolejny nieudany występ potęgował frustrację. Finalnie we Włókniarzu pojechał tylko w siedmiu meczach, osiągnął średnią 1,357, a był przecież kontraktowany z myślą o zastąpieniu Ryana Sullivana. Wokół miał wszystko, co było potrzebne do tego, aby osiągnąć sukces. Kapitalne zaplecze, również to finansowe, o które w głównej mierze zadbała firma Outukumpu z Avesty. Mógł też liczyć na zwyczajne, ludzkie wsparcie.

- Dbali o niego w szczególności jego rodzice. Być może było tego za dużo. Myślę, że brakowało u niego takiego znalezienia faktycznego problemu, który tkwił w nim. Jego ambicje widzieliśmy i docenialiśmy w klubie, ale nie poszło to w dobrym kierunku. Czasem tak się w życiu czy sporcie dzieje, że gdy się za bardzo chce i nie idzie to siada psychika - sądzi Marian Maślanka.

Finalnym efektem nieudanego sezonu było zatrzymanie Antonio Lindbaecka w październiku 2007 roku w Aveście przez policję. Okazało się, że Szwed był pod wpływem alkoholu. Załamał się i oznajmił, że kończy z żużlem. - Złe zmiany u niego zauważyłem jeszcze w trakcie sezonu. Próbowaliśmy z nim wraz z Gregiem Hancockiem rozmawiać, wytłumaczyć mu, że nie tędy droga, ale to było silniejsze od niego - wspomina były szef Lwów.

- Wtedy pod względem mentalnym byłem załamany. Nie czułem się dobrze ze samym sobą - przyznaje natomiast sam zainteresowany, który kilka tygodni temu udzielił nam obszernego wywiadu (przeczytaj całość ->>).

Miał papiery na mistrza świata?

Sam Lindbaeck jest innego zdania. - Nie byłem facetem, który mógł zostać mistrzem, ale nie robię z tego tragedii. Moja kariera mogła być inna, ale miałem problem w relacjach z ludźmi. Kiedy ufałem, to za mocno i wtedy obrywałem. Później już nie potrafiłem - mówił nam już po tym, jak po minionym sezonie definitywnie i, jak zapewnił, nieodwołalnie zakończył karierę.

- Gdzieś się po drodze zagubił. Uważam, że mógł więcej w tym sporcie osiągnąć, zresztą on sam o tym mówi - podsumowuje Piotr Żyto, który był ostatnim trenerem Lindbaecka w karierze w RM Solar Falubazie Zielona Góra.

Czytaj również:
-> Są jak ogień i woda. Obu śmierć zajrzała w oczy

KUP BILET NA 2024 ORLEN FIM Speedway Grand Prix of Poland - Warsaw -->>