Przed galą w Nowym Jorku: Sylwetka Tomasza Adamka

Tomasz Adamek stał się bokserem zawodowym w 1999 roku, lecz sukcesy (w karierze amatorskiej) odnosił już kilka lat wcześniej, m. in. dwukrotnie był mistrzem Polski seniorów. Dość szybko podjął decyzję o przejściu na zawodowstwo i jego pierwszym rywalem był reprezentant RPA, Israel Khumalo. "Góral" triumfował przed czasem, rozpoczynając w ten sposób niemal 8-letnią serię zwycięstw.

Początki zawodowej kariery były dla Adamka niezwykle udane. Dość powiedzieć, że żaden z dziesięciu jego pierwszych przeciwników nie dotrwał do końca pojedynku. Pierwszym pięściarzem, który przegrał z Polakiem na punkty, był Belg Rudi Lupo. Wówczas "Góral" wywalczył swój premierowy tytuł - został mistrzem interkontynentalnym federacji IBC. Nieco później na jego konto powędrowały podobne trofea organizacji IBF (po zwycięstwie z Edem Daltonem) oraz WBO (po pokonaniu Gabraila Gabrailova).

Po 28. triumfie w zawodowej karierze polski bokser otrzymał szansę zdobycia pasa mistrza świata WBC w wadze półciężkiej. 21 maja 2005 roku skrzyżował rękawice z Paulem Briggsem i wygrał na mocy niejednogłośnej decyzji sędziów.

Po takim sukcesie promotorzy kontraktowali dla 29-letniego wówczas pięściarza coraz trudniejszych rywali. Pięć miesięcy po pokonaniu Australijczyka Adamek obronił swój tytuł w starciu z Niemcem Thomasem Ulrichem, nokautując go w szóstej rundzie. Następnym przeciwnikiem, którego pokonał Polak, był ponownie Briggs. Bokser z Antypodów pałał żądzą rewanżu za pierwszą walkę, lecz raz jeszcze został skarcony.

3 lutego 2007 roku mistrz świata federacji WBC w wadze półciężkiej stracił pas, doznając pierwszej porażki w zawodowej karierze. Sposób na "Górala" znalazł Chad Dawson. Amerykanin nie zdołał doprowadzić do nokautu, jednak zwyciężył na punkty w sposób bezdyskusyjny. Obserwatorzy podkreślali, że Adamek był zdecydowanie wolniejszy od oponenta i nie miał szans na nawiązanie wyrównanej rywalizacji.

Po przegranej z Dawsonem Polak stracił tytuł federacji WBC, lecz już po czterech miesiącach (9 czerwca 2007 roku) wywalczył inny pas. Dzięki znokautowaniu Luisa Andresa Pinedy został mistrzem świata organizacji IBO w wadze junior ciężkiej.

Możliwość pojedynku ze Stevem Cunninghamem dało "Góralowi" zwycięstwo z O'Neilem Bellem. Starcie z Jamajczykiem zakończyło się w siódmej rundzie i Adamek triumfował przez techniczny nokaut. W grudniu 2008 roku Polak stoczył jedną z najbardziej widowiskowych walk w swojej karierze. Cunningham okazał się rywalem wymagającym i niezwykle agresywnym, ale taktyka naszego reprezentanta w pełni się sprawdziła. Amerykanin trzykrotnie znalazł się na deskach, w tym raz w okresie swojej wyraźnej przewagi, gdy nadział się na zabójczy cios kontrujący Polaka. Ostatecznie Adamek triumfował po regulaminowych dwunastu rundach dzięki niejednogłośnej decyzji sędziów i zdobył pas federacji IBF.

W lutym 2009 roku przyszła pora na pierwszą obronę tytułu - starcie z Jonathonem Banksem. Ten przeciwnik nie sprawił "Góralowi" żadnych kłopotów i pojedynek zakończył się w ósmej rundzie przy miażdżącej przewadze mistrza świata. Jeszcze łatwiej pięściarz z Gilowic rozprawił się z kolejnym pretendentem, Bobbym Gunnem.

Wspomniane wyżej potyczki nie przyniosły jednak pożądanego rozgłosu i nie pozwoliły Polakowi poważniej zaistnieć. Stąd decyzja o zmianie kategorii. Podopieczny Andrzeja Gmitruka nie mógł sobie wymarzyć lepszego debiutu w wadze ciężkiej niż zwycięstwo z Andrzejem Gołotą. W październiku 2009 roku podczas Polsat Boxing Night legendarny polski pięściarz nie znajdował się wprawdzie w najwyższej dyspozycji, ale wciąż niesłabnąca magia jego nazwiska w połączeniu z ogromnym rozgłosem, jaki towarzyszył gali w łódzkiej Atlas Arenie, sprawiły, iż ten triumf miał dla "Górala" niebagatelne znaczenie.

Później przyszła pora na wydarzenie o mniejszym ciężarze gatunkowym. Starcie z Jasonem Estradą nie było w wykonaniu zawodnika z Gilowic zbyt efektowne, ale przyniosło mu pewne zwycięstwo na punkty. Wydawało się, że żarty się skończyły wraz z zakontraktowaniem konfrontacji z Chrisem Arreolą. Tyle że "Nocny Koszmar" nie okazał się nadzwyczaj trudną przeszkodą i nasz reprezentant nie miał większych problemów z jego pokonaniem. Bardziej kłopotliwy był Michael Grant. Były oponent Andrzeja Gołoty, mimo iż eksperci nie dawali mu większych szans, postawił twardy opór i zmusił "Górala" do ogromnego wysiłku. Adamek wygrał, lecz akurat ten triumf przyszedł mu wyjątkowo trudno.

Na temat następnej przeprawy - z Vinnym Maddalone - rozwodzić się nie warto. "Góral" tą konfrontację mógł potraktować jako trening, bo rywal nie był w stanie mu zagrozić. Niewiele więcej pokazał w ringu Kevin McBride. Jego Polak nie zdołał wprawdzie pokonać przed czasem, ale zwycięstwo nie wisiało na włosku nawet przez chwilę.

Wreszcie w październiku ubiegłego roku nadeszła pora na absolutny hit - starcie z Witalijem Kliczko. Oczekiwania były ogromne, rzeczywistość niestety brutalna. To była jednostronna konfrontacja, a Adamek nie miał najmniejszych szans na zostanie pierwszym polskim mistrzem świata wagi ciężkiej. Od tej klęski minęło już pół roku i teraz "Góral" musi odbudować swoją pozycję w rankingach. Pierwszy krok nie powinien być trudny, wszak Nagy Aguilera to pięściarz przeciętny, który przegrał trzy z czterech ostatnich walk.

Przebieg zawodowej kariery Tomasza Adamka: