28 lat temu samobójstwo popełnił Leszek Błażyński. Jego syn czuł się jak trędowaty

Marek Bobakowski 06 Sierpnia 2020, 09:16

Archiwum prywatne / Leszek Błażyński tata, z Leszkiem Błażyńskim synem.

• Tour de Pologne. Nieszczęsna śmierć Bjoerga Lambrechta. Jego życie przerwał kawałek plastiku

Po 28 latach spotykam się z jego synem - też Leszkiem. Leszkiem Błażyńskim juniorem. To już 46-letni facet, mąż, ojciec, dziennikarz, autor kilku książek. Rozmawiamy w Chorzowie, kilka kilometrów w linii prostej od miejsca, gdzie się wychowywał, gdzie stracił rodziców.

Tak, rodziców. - Najpierw, w lutym 1992 roku, zmarła mama, niespełna pół roku później straciłem tatę - mówi.

Jeden z najlepszych polskich pięściarzy nie mógł pogodzić się ze śmiercią ukochanej żony - Anny. W kwietniu 1990 roku wypadła z balkonu. Ledwo przeżyła. - Czaszka, miednica, potężne uszkodzenia wewnętrzne - wylicza mój rozmówca. - Lekarz w pierwszej chwili przygotowywał nas na śmierć. Przez wiele miesięcy przebywała w różnych szpitalach. Potem wróciła do domu, ale była sparaliżowana, zajmowaliśmy się nią na zmianę: ja, brat Marek i tata.

Organizm poddał się kilkanaście miesięcy później. - Zmarła w domu - mówi Błażyński jr. - Taty nie było wtedy w domu. Miał potem potężne pretensje do siebie, że go nie było. Nie mógł sobie z tym wszystkim poradzić.

Człowiek, który kładł na deski najgroźniejszych rywali, który nie bał się wyjść do ringu, któremu nie był straszny katorżniczy trening, całkowicie się załamał.

"Leszek Błażyński nie żyje. Stop. Wracaj, proszę. Stop"

Złoty medal mistrzostw Europy z Halle (1977) i zdjęcie z albumu prowadzonego przez zmarłego Leszka Błażyńskiego. Na zdjęciu widać, jak przegrany reprezentant ZSRR Oleksandr Tkaczenko nie chce podać Polakowi ręki. Fot. Archiwum prywatne

- Leszek Błażyński nie żyje. Stop. Wracaj, proszę. Stop - odczytał cicho.

18-latek zerwał się z łóżka i pobiegł do najbliższej budki telefonicznej. Zadzwonił do domu, odebrał brat... Świat się zawalił.

- Wtedy byłem wściekły na ojca, nie mogłem zrozumieć, jak mógł nam to zrobić - wspomina. - Po latach zrozumiałem. Wiem, że dla niego życie nie miało już sensu.

Stygmat rodziny samobójcy

W jednym momencie zostali sami: 21-letni Marek i 18-letni Leszek. W trzypokojowym mieszkaniu, które ich ojciec otrzymał przechodząc z BBTS-u Włókniarz Bielsko-Biała do Szombierek Bytom.

- Czułem się jak... trędowaty - wspomina Leszek. - Nazwałem to stygmatem rodziny samobójcy. Okazało się nagle, że praktycznie wszyscy się od nas odwrócili. Jakby bali się nas, jakby bali się, że mogą się zarazić.

Znajomi taty, a nawet część rodziny - omijali chłopaków szerokim łukiem. Rękę do Leszka wyciągnęli jego dobrzy koledzy, którzy jak on słuchali muzyki metalowej, którzy jeździli z nim na koncerty, mieli wspólne pasje. Później pomogła mu jego dziewczyna Sabina, która została jego żoną.

- Pomogli mi rówieśnicy, nastolatkowie, a nie dorośli - twierdzi. - Przyszli, porozmawiali, pomogli mi przejść przez ten ciężki okres.

Pięściarz, który pisał wiersze

Leszek junior kocha muzykę (zwłaszcza mocne brzmienie metalowe), skończył studia filozoficzne, uwielbia czytać. Jak tata. Mimo że był pięściarzem, to był znany z duszy artystycznej. Śpiewał, prowadził pamiętnik, czytał wiele książek, a nawet pisał wiersze.

Współpracował również z katowickim "Sportem", przeprowadzał czasami rozmowy, pisał artykuły.

- Był wyjątkiem w środowisku sportowym, był uznawany za jednego z bardziej inteligentnych pięściarzy, był bardzo wrażliwy, miał duszę artysty - wylicza Leszek jr.

Dwukrotny medalista olimpijski dobrze znał Krzysztofa Krawczyka, Andrzeja Rosiewicza, świetnie czuł się w towarzystwie Władysława Komara, z którym czasami bawili się w kabaret. Był duszą towarzystwa, uwielbiał żarty.

"Tata nie chciał, abym walczył"

Od 2006 roku w Bytomiu jest rozgrywany Memoriał Leszka Błażyńskiego. To dobrze obsadzone, świetnie zorganizowane zawody. Organizują je wspólnymi siłami: Mariusz Wołosz - obecny prezydent Bytomia, Damian Jonak - znany pięściarz i właśnie Leszek Błażyński junior.

W 2019 roku Leszek Błażyński junior (pierwszy z prawej) wręczył Puchar Saqibowi Mehmoodowi, który był najlepszym technikiem XIV Międzynarodowego Bokserskiego Memoriału Leszka Błażyńskiego.

Ostatecznie zajął się dziennikarstwem (pracował w "Sporcie", "Gazecie Wyborczej" i "Przeglądzie Sportowym"), napisał kilka książek. Ostatnia, "Pięści anioła. Walka o złoto Zbigniewa Pietrzykowskiego", dotyczy oczywiście ukochanego boksu. Opisał karierę i życie człowieka, który był trenerem jego ojca. Wydał również biografię złotego medalisty olimpijskiego w skokach narciarskich - Wojciecha Fortuny.

A czy napisze kiedyś książkę o ojcu? Pamiętniki - są. Wiersze - są. Albumy - są. Wspomnienia - są. Cały materiał gotowy. Wystarczy siąść i spisać. - Może kiedyś - kończy rozmowę.

Obserwuj @MarekBobakowski

Czytaj także:
- MMA. UFC. Nieoficjalnie: Marcin Tybura kontra Ben Rothwell w październiku
- Wrestling. Major League Wrestling na wyłączność w Fightklubie!