Przed galą w Newark: Sylwetka Michaela Granta

Szymon Mierzyński 21 Sierpnia 2010, 15:45

Amerykanin nie miał błyskotliwej kariery amatorskiej, bowiem zanim przeszedł na zawodowstwo, stoczył zaledwie dwanaście pojedynków (wygrał jedenaście z nich). Na zawodowym ringu Michael Grant zadebiutował w lipcu 1994 roku. Od tego momentu przez niemal 3,5 roku boksował 26 razy, lecz żaden z jego przeciwników nie miał głośnego nazwiska.

Dopiero po pokonaniu Lou Savarese (w czerwcu 1999 roku) przed zawodnikiem z USA otworzyły się do drzwi do wielkiej kariery. Jego kolejnym rywalem był Andrzej Gołota - najlepszy polski pięściarz, będący wówczas w ścisłej światowej czołówce. Na początku starcia wydawało się, że reprezentant naszego kraju odniesie łatwe zwycięstwo, bowiem szybko rzucił Granta na deski. Później jednak losy tej potyczki kompletnie się odmieniły i w dziesiątej odsłonie to Polak zaliczył nokdaun. W jego wyniku zrezygnował z dalszej rywalizacji i Amerykanin mógł unieść ręce w geście triumfu.

Pokonanie Gołoty dało Grantowi szansę na zdobycie mistrzostwa świata federacji WBC oraz IBF. W kwietniu 2004 roku rosły pięściarz stanął naprzeciw Lennoxa Lewisa, a gala odbyła się w słynnej Madison Square Garden. Brytyjczyk nie pozostawił jednak złudzeń kto jest lepszy i znokautował swojego przeciwnika już w drugiej rundzie.

Porażka z Lewisem zakończyła marzenia Granta o wielkich sukcesach. Dalsza część jego kariery to już mniej głośne walki. Jeszcze niedawno wydawało się, że Amerykanin zawiesi rękawice na kołku, bowiem od listopada 2008 roku (kiedy pokonał Paula Marinaccio) nie boksował przez 18 miesięcy.

Grant wrócił na ring 7 maja bieżącego roku i skrzyżował rękawice z Kevinem Burnettem. Był to powrót dość efektowny, bo pięściarz z USA zapewnił sobie triumf już w pierwszej rundzie. Mimo to nie należy wyciągać zbyt daleko idących wniosków. Dla Tomasza Adamka najbliższa walka to przede wszystkim przetarcie przed większymi wyzwaniami. Rywal dysponuje dobrymi warunkami fizycznymi (201 cm wzrostu), ale na tym właściwie kończą się jego atuty. Pod względem szybkości czy techniki zdecydowanie lepszy jest "Góral" i jeśli marzą mu się mistrzowskie pasy wagi ciężkiej, powinien wygrać w sposób nie budzący wątpliwości.