10. Michael Jordan do Los Angeles Clippers (1988)
W wielu podobnych rankingach ta niedoszła wymiana znajduje się na samym szczycie. Trudno się temu dziwić. Z jednej strony najlepszy koszykarz, z drugiej jeden z najgorszych klubów w historii NBA. To wymiana, do której prawie doszło w 1988 roku.
Właściciel Chicago Bulls Jerry Reindsorf jest także właścicielem klubu ligi baseballa Chicago Red Sox. Latem 1988 roku Reinsdorf zastanawiał się nad przeniesieniem Red Sox na Florydę. Jordan był dopiero po swoim czwartym sezonie w NBA. Sezon 1987/88 zakończył jako najlepszy strzelec ligi, otrzymując też nagrody dla najbardziej wartościowego gracza (MVP) i najlepszego obrońcy. Po czterech latach gry, jego największym drużynowym sukcesem był jednak tylko jeden awans do drugiej rundy play-off, którą Bulls zresztą przegrali.
Sztab menedżerski Bulls, trenerzy, media i kibice byli podzieleni. Część była zdania, że z tak egoistycznym graczem jak Michael Jordan, Bulls nigdy nie zdobędą mistrzostwa. I wtedy do Reinsdorfa zadzwonił właściciel Los Angeles Clippers Donald Sterling, oferując pięciu dowolnych graczy ze swojego składu (ten skład zaliczył w sezonie 87/88 bilans 17-65...) i przede wszystkim wybór nr 1 i nr 6 w nadchodzącym drafcie. Sterling chciał sprowadzić gwiazdę, która na lokalnym rynku byłaby w stanie konkurować z Magicem Johnsonem, liderem Los Angeles Lakers.
Generalny Menedżer Bulls Jerry Krause był za to wówczas ogromnym fanem holenderskiego centra Rika Smitsa i innego przyszłego All-Stara Mitcha Richmonda. Obaj byli dostępni do wyboru w Drafcie 1988 (Smits został wybrany z nr 2 przez Indianę Pacers, a Richmond z nr 5 trafił do Golden State Warriors).
Nie dowiemy się nigdy jak blisko było tej wymiany. Rozmowy trwały ponoć tylko przez kilkanaście godzin. Na koniec Reinsdorf odmówił. Potem Jordan poprowadził jego klub do sześciu mistrzostw NBA (1991, 1992, 1993, 1996, 1997, 1998).
9. Allen Iverson do Detroit Pistons (2000)
Młodzi kibice mogą tego nie pamiętać, ale w lipcu 2000 roku prawie doszło do wymiany, która naprawdę mogła zmienić układ sił. Wszystko było już ustalone i dograne. Udział brali w niej Lakers, Philadelphia 76ers, Detroit Pistons i Charlotte Hornets, a wymienianych było aż 14 graczy.
Rozmowy trwały przez kilka dni, a warianty tak dużej wymiany zmieniały się z minuty na minutę. Ostatecznie przybito, że Allen Iverson trafi z 76ers do Pistons, Toni Kukoc z 76ers do Lakers, Jerry Stackhouse powędruje z Pistons do Hornets, a Eddie Jones i Glen Rice trafią do 76ers.
Wszystko to działo się jeszcze zanim Lakers zdobyli trzy kolejne tytuły mistrzowskie, a Iverson w sezonie 2000/01 otrzymał nagrodę MVP i doprowadził 76ers do Finału. Wydarzyło się to też, zanim Pistons zbudowali drużynę, która w 2004 roku zdobyła mistrzostwo NBA...
Wszystko było już na stole i czekało na podpis władz ligi. Dlaczego do wymiany nie doszło? Matt Geiger - wymieniany razem z Iversonem z 76ers do Pistons - musiał zrezygnować z 15 proc. bonusu w kontrakcie, aby ta wymiana spełniła ligowe przepisy. Te 15 proc. bonusu stanowiło 5 mln dolarów. Geiger nie chciał z nich rezygnować. Powiedział "nie" i wymiana przepadła.
Dziś jest to jedna ze zdecydowanie najlepszych historii z cyklu "Co by było gdyby?".
8. Tyson Chandler do Oklahomy City Thunder (2009)
Kiedy kluby uzgadniają transfer, przesyłają sobie dokumenty dotyczące stanu zdrowotnego wymienianych graczy. Jeżeli wszystko się zgadza, kluby kontaktują się z NBA i wymiana staje się oficjalna.
Ale nawet wtedy nie można być jeszcze w 100 proc. pewnym, że faktycznie dojdzie do skutku.
- To jest szalone. Jestem w ogromnym szoku. To chore - tak mówił w 2009 roku 26-letni Tyson Chandler tuż po tym, gdy dowiedział się, że dzień po wymianie nie przeszedł pozytywnie testów medycznych w nowym klubie.
W lutym 2009 roku raczkujący wtedy Oklahoma City Thunder - z dopiero 20-letnimi Kevinem Durantem i Russellem Westbrookiem - pozyskali Chandlera z New Orleans Hornets, w zamian za Joe Smitha, Chrisa Wilcoxa i prawa do DeVona Hardina.
Ale Dr. Carlan Yates, lekarz Thunder, zbadał Chandlera i stwierdził, że duży palec w jego lewej stopie, to potencjalne zagrożenie kontuzją, która może z czasem przerodzić się w poważne kłopoty ze stopą i kolanami. Więc Thunder odwołali wymianę, a Chandler w 2011 roku - już po transferze do Dallas Mavericks - pomógł Dirkowi Nowitzkiemu pokonać Miami Heat LeBrona Jamesa. W kolejnym sezonie Chandler wybrany został najlepszym obrońcą ligi.
W drodze do Finałów 2011 Mavericks pokonali Thunder, którzy do dziś nie zdobyli mistrzostwa. Można się zastanawiać czy młodzi Westbrook, Durant, James Harden i Serge Ibaka - wsparci Chandlerem - nie stworzyliby mistrzowskiej dynastii, zaczynając od tytułów w 2011 i 2012 roku.
Czy wtedy Thunder oddaliby Hardena do Houston Rockets? Od czasu tamtego badania Chandler nigdy nie miał problemów z palcem.
7. Sean Elliot do Houston, Robert Horry do Detroit (1994)
Zanim Robert Horry w 1994 i 1995 roku pomógł Rockets zdobył dwa mistrzowskie tytuły... został wymieniony do Pistons.
- Po tym jak dowiedziałem się o wymianie, wszedłem do gabinetu Rudy'ego Tomjanovicha (trenera Rockets) i powiedziałem mu "Powodzenia". Wtedy pierwszy raz dowiedziałem się, że NBA to biznes - mówił Horry po zdobyciu pierwszego ze swoich aż siedmiu tytułów.
Ale podobnie jak w przypadku wymiany Chandlera do Thunder, wymianę cofnięto, bo jeden z graczy nie przeszedł pozytywnie testów medycznych.
Horry i Matt Bullard w lutym 1994 roku trafili do Detroit, a w przeciwną stronę wędrował niski skrzydłowy Sean Elliott. Elliott rozgrywał swój dopiero swój piąty sezon w NBA i choć rzucał po ok. 15-20 punktów na mecz, to miał za sobą już kłopoty z kolanami i plecami. Tym bardziej zaczął być uważany za kruchego fizycznie gracza, kiedy wymianę za Horry'ego cofnięto ze względu na jego kłopoty z nerką.
W 2000 roku Elliott przeszedł transplantację nerki, ale rok wcześniej pomógł San Antonio Spurs zdobyć pierwsze z pięciu mistrzostw NBA. Niepocieszony Horry pozostał w Houston i w czerwcu 1994 roku pomógł Rockets zdobyć ich pierwszy tytuł. W lutym 1995 roku - rok po nieudanym pozyskaniu Elliotta - Rockets sprowadzili z Portland Clyde'a Drexlera i kilka miesięcy później obronili mistrzostwo.
6. Dwight Howard do Brooklyn Nets (2012)
Rozterki Dwighta Howarda w 2012 roku zmieniły to w jaki sposób jest dziś postrzegany. Howard ostatecznie opuścił Orlando Magic, ale zanim do tego doszło, stał się obiektem żartów, przekleństw i uczynił ze swojego niezdecydowania szopkę. Dziś już mało kto traktuje go poważnie.
Na początku tamtego roku Howard chciał odejść z Magic i dołączyć do Derona Williamsa w Brooklyn Nets. Ówczesny snajper Magic J.J. Redick zdradził, że Howard zdążył się już nawet pożegnać z kolegami z drużyny i przekazał im, że zmienił klub. Magic mieli pozyskać w zamian Brooka Lopeza i dwa wybory w pierwszej rundzie draftu.
Do wymiany ostatecznie nie doszło, Howard przekazał pozostałym graczom Magic, że chce zostać... aby po zakończeniu sezonu raz jeszcze zmienić zdanie.
Ostatecznie w sierpniu 2012 roku trafił do Lakers, ale zanim wyszedł na parkiet przeszedł operację pleców i od tamtego czasu jest już tylko cieniem gracza jakim był w Orlando.
Zobacz wideo: Warszawa doczekała się wielkiej imprezy triathlonowej
{"id":"","title":""}
Źródło: TVP S.A.
[nextpage]
5. Shawn Kemp do Chicago Bulls, Scottie Pippen do Seattle (1994)
Latem 1994 roku Jordan był jeszcze poza NBA. Ale grając w golfa razem z Georgem Karlem, trenerem Seattle SuperSonics, próbował przekonać go, że wyjdzie świetnie na pozyskaniu Scottiego Pippena w zamian za Shawna Kempa i Ricky'ego Pierce'a.
Tak, niewiele zabrakło, aby druga część mistrzowskiej dynastii Bulls wyglądała zupełnie inaczej. Albo nawet by do niej nie doszło. Czy Jordan wiosną 1995 roku wróciłby z powrotem do NBA? Czy wróciłby akurat do Chicago?
W 1994 roku SuperSonics dopiero co mieli za sobą fatalną porażkę w play-off z rozstawionymi z nr 8 Denver Nuggets. Bulls walczyli za to jak równy z równym, ale pozbawieni Jordana w play-off przegrali z New York Knicks.
To Jerry Krause, Generalny Menedżer Bulls był tym, który naciskał na przeprowadzenie tamtej wymiany. Pippen był rozgoryczony, ale warunki zostały już nawet wstępnie uzgodnione. SuperSonics - pod presją swoich kibiców, którzy kochali Kempa - wycofali się z wymiany w ostatniej chwili.
4. Kyle Lowry do New York Knicks (2013)
New York Knicks szukają dziś nowego rozgrywającego. W grudniu 2013 roku prawie mieli go w garści.
- Ta wymiana była już przybita - powiedział podczas Weekendu Gwiazd w Toronto Kyle Lowry... All-Star Kyle Lowry.
W grudniu 2013 roku Lowry już pakował się i kupował bilet do Nowego Jorku. Miał trafić do Knicks, w zamian za Imana Shumperta, Metta World Peace i wybór w I rundzie draftu.
Działo się to kilka tygodni po tym jak Raptors oddali Rudy'ego Gaya do Sacramento Kings. Wówczas jeszcze nowy Generalny Menedżer Raptors Masai Ujiri zabierał się za przebudowę klubu z Kanady. Wymianę zawetował jednak niespodziewanie właściciel Knicks James Dolan. Nie chciał pozbywać się wyboru w drafcie.
Pół roku później Knicks oddali do Toronto Raptors wybór w drafcie za Andreę Bargnaniego...
Knicks przed kilkoma tygodniami zwolnili trenera, Lowry drugi rok z rzędu został wybrany do Meczu Gwiazd, Raptors zajmują 2 miejsce w Konferencji Wschodniej i obecnie próbują dodatkowo się wzmocnić, handlując ...wyborem otrzymanym od Knicks.
3. Tracy McGrady do Chicago Bulls (1997)
W czerwcu 1997 roku Jerry Krause rozmawiał z Raptors, którzy chcieli pozyskać Scottiego Pippena. Raptors oferowali w zamian wybór z nr 4 nadchodzącego draftu. Bulls byli bardzo zainteresowani wówczas dopiero 18-letnim Tracym McGradym, późniejszym dwukrotnym królem strzelców NBA. Ostatecznie Bulls wycofali się w ostatniej minucie. Dlaczego?
Po pierwsze Jordan groził, że zakończy karierę, jeśli Pippen zostanie oddany. Po drugie jeden ze skautów Bulls obawiał się o stan pleców nastoletniego McGrady'ego, zastanawiając się czy nie przerodzi się to w poważne kłopoty w przyszłości (i faktycznie kłopoty z plecami i kolanami w efekcie przedwcześnie zakończyły karierę "T-Maca").
Burzliwe czasy dynastii Bulls opisane są doskonale w książkach Phila Jacksona, Sama Smitha i Davida Habelstrama. Mimo wygrywania tytułów, w klubie panował podział między sztabem szkoleniowym i zawodnikami, a managementem i właścicielem Jerrym Reinsdorfem. Po latach za "winnego" wskazywany jest Jackson, który miał sterować tymi relacjami, tak by odpowiednio umotywować swoich graczy - "my kontra oni".
2. Kobe Bryant do Chicago Bulls (2007)
Pamiętam jak dziś, gdy w 2010 roku LeBron James opuszczał Cleveland Cavaliers i kibice Kobiego Bryanta pisali "Kobe nigdy nie zostawiłby Lakers". Cóż, w 2007 roku prawie do tego doszło.
- Mógłbym grać nawet na Plutonie - tak mówił Kobe w maju 2007 roku, potwierdzając, że faktycznie poprosił Lakers o wymianę.
Nie było to jednak przejrzyste, bo Kobe raz mówił tak, innym razem inaczej. Raz mówił, że chce wymiany. Innym razem chciał zostać. Ewidentnie próbował wywrzeć presję na Lakers.
Bryant był niezadowolony z faktu, że Lakers mieli problem, aby zbudować wokół niego dobrą drużynę. Śmiał się publicznie, że poświęcili wybór w drafcie na Andrew Bynuma (który potem w 2010 roku grając na złamanym kolanie pomógł Bryantowi zdobyć piąte mistrzostwo). Bryant po sezonie 2006/2007 dał Lakers listę drużyn, do których chciałby trafić.
- Chicago było nr 1 na tej liście - powiedział w lutym zeszłego roku w programie "Grantland Basketball Hour" u Billa Simmonsa.
Lakers nawet uzgodnili już warunki wymiany z Pistons. Mieli w zamian za Bryanta pozyskać Richarda Hamiltona i Tayshauna Prince'a. Bryant zawetował tę wymianę (miał taką klauzulę w kontrakcie), bo Pistons nie byli liście klubów, do których chciał trafić.
Następnie Generalny Menedżer Lakers Mitch Kupchak odezwał się do Cleveland Cavaliers, by zobaczyć czy jest w stanie za Bryanta wyciągnąć wówczas dopiero 22-letniego LeBrona Jamesa. Nic z tego - Cavaliers odmówili.
Ale jeszcze wcześniej Lakers prowadzili rozmowy z Bulls. Do Lakers trafić mieli Luol Deng, Tyrus Thomas, Ben Gordon i Joakim Noah. Bryant nie chciał jednak przechodzić do tak osłabionego zespołu "Byków". Nie chciał, aby Bulls oddawali w tej wymianie Denga.
Ostatecznie Kobe został w Los Angeles, Kupchak w lutym 2008 roku sprowadził Pau Gasola i Lakers awansowali do trzech kolejnych Finałów NBA, zdobywając tytuły w 2009 i 2010 roku.
1. Chris Paul do Lakers (2011)
Tę nietypową historię znają dziś już chyba wszyscy. Kilka dni po ogłoszeniu zakończenia lokautu, ówczesny komisarz NBA David Stern podjął decyzję, która położyła się cieniem na schyłku jego kariery. Stern postanowił zawetować wymianę, w ramach której Lakers pozyskali Chrisa Paula z New Orleans Hornets.
Była to kuriozalna sytuacja. Hornets byli wówczas bez właściciela (poprzedni miał kłopot ze znalezieniem nowego nabywcy) i patronat nad klubem sprawowały władze NBA. To Stern był technicznie właścicielem Hornets i to do niego należała ostateczna decyzja. W trójstronnej wymianie Hornets mieli pozyskać Gorana Dragica, Kevina Martina, Luisa Scolę z Rockets i Lamara Odoma z Lakers. Pau Gasol miał natomiast trafić z Lakers do Houston.
Istotny był moment w jakim to się wydarzyło. Do weta Sterna doszło bowiem kilka dni po zakończeniu lokautu, który doprowadził do odwołania dwóch pierwszych miesięcy sezonu 2011/12. Lokaut został zakończony pod hasłem wyrównania szans dla 30 klubów NBA. Kilka dni po tym najbogatszy klub ligi pozyskiwał jednego z pięciu wówczas najlepszych graczy. Stern - będąc pod presją tego "co sobie o nas pomyślą" - zawetował wymianę i Paul kilka dni później trafił do Clippers.
Ta niedoszła wymiana ma dziś bardzo brutalne i ludzkie konsekwencje. Odom - po tym jak dowiedział się, że miał zostać przehandlowany - sam poprosił o wymianę i trafił do Dallas Mavericks. Ale już wtedy zaczął mieć kłopoty psychiczne, problemy z wagą i narkotykami. To wszystko doprowadziło do tego, że w zeszłym roku przedawkował ziołowy substytut viagry i cudem uniknął śmierci.
