Tak Mike Conway opisuje swoje wrażenia z okrążenia na torze w Walencji: - Ten tor to wyzwanie, chociaż wysokie betonowe ściany dają zupełnie inne odczucia od tych z Monako. Pierwszy zakręt to prawy łuk, który w samochodzie F1 można przejechać z gazem w podłodze, potem trzeba ostro hamować przed prawym zakrętem nr 2, który przejeżdżamy na drugim biegu. Zakręt 3 jest wygięciem przejeżdżanym na czwartym biegu, tak samo jak zakręty piąty oraz szósty – bolidy będą jechały prawdopodobnie na siódmym biegu zanim zaczną hamować przed zakrętem nr 8, który jest początkiem odcinka z mostem. Na wjeździe i zjeździe z mostu Astilleros są małe wyboje, które mogą wytrącać bolidy z równowagi w deszczowych warunkach, zaraz za mostem jest zakręt w prawo pod kątem 90 stopni, po którym tor opada w dal i pędzisz długą lekko zakrzywioną prostą. Podczas kwalifikacji problemem mogą tu być wolniejsze bolidy, więc przyspieszając i zmieniając biegi trzeba jednocześnie "mieć oko" na obsługę i flagi ostrzegające przed "maruderami".
- Przed zakrętem nr 12 hamuje się naprawdę mocno i tutaj najbardziej czuje się, że to tor uliczny, ponieważ nad torem wisi sygnalizacja świetlna i można zobaczyć domy. Następnie mamy podwójny lewy zakręt przechodzący bezpośrednio w zakręt nr 14 - 90-stopniowy zakręt w prawo przejeżdżamy na czwartym biegu. Po nim jest kolejna długa prosta, na końcu której jest nawrót-agrafka, nie różniący się zbytnio od nawrotu Adelaide na torze Magny–Cours. To będzie dobre miejsce do wyprzedzania.
- Teraz jesteśmy na ostatniej części okrążenia, która charakteryzuje się kilkoma szybkimi, wahadłowymi zakrętami, które prowadzą cię do ostatniego zakrętu, którym jest dość ciasny łuk w lewo. Wyjście z niego będzie ważne, ponieważ po nim kierujesz się na prostą start-meta by rozpocząć kolejne okrążenie.
