Dariusz Sztylka: Może Śląskowi potrzeba chuliganów i wariatów?
Sport uczy pokory, więc to, że ktoś był piłkarzem, nie oznacza, że będzie dobrym trenerem - mówi Dariusz Sztylka, wieloletni kapitan Śląska Wrocław, który teraz wraca do klubu w roli szkoleniowca, by ratować zespół przed spadkiem z Ekstraklasy.
/ Krystyna Paczkowska/Newspix.pl
Dariusz Sztylka został asystentem Tadeusza Pawłowskiego w Śląsku Wrocław. Wieloletni kapitan i mistrz Polski z 2012 roku ma 37 lat. Niemal całą karierę związany był z WKS-em. We wrocławskim klubie występował w latach 2001-2012, rozegrał w nim 263 mecze, strzelił 18 goli. Grał ze Śląskiem w III lidze, awansował z nim do Ekstraklasy, był także wicemistrzem Polski oraz zdobył Puchar Ekstraklasy. Po odejściu ze Śląska przez trzy lata prowadził szkółkę piłkarską Olympic Wrocław. Ma licencję UEFA A.
WP SportoweFakty: Jak to się stało, że dołączył pan do sztabu szkoleniowego Śląska?
Dariusz Sztylka: Bardzo mnie zaskoczył telefon od prezesa Pawła Żelema. Po krótkiej rozmowie moja decyzja mogła być tylko jedna - podejmuję to wyzwanie. Nie zastanawiałem się zbyt długo. Dla mnie to jest szansa i mam nadzieję, że będę umiał pomóc drużynie osiągać jak najlepsze wyniki i wyjść z tego małego pasma niepowodzeń.
Jakie obowiązki będzie pan miał?
- Mam analizować grę przeciwnika i naszego zespołu oraz pracować nad stałymi fragmentami gry. Będę też uczestniczył w prowadzeniu treningu. U Pawłowskiego asystenci prowadzą trening.
Trudno się przestawić z roli tego, który jeszcze niedawno biegał po boisku, na rolę tego, który ma uczyć?
- Pomogło, że pracowałem w piłce młodzieżowej i dziecięcej. Do tego znam zawodników. Z jednymi grałem, z innymi spotykałem się na boisku po przeciwnych stronach. Moje doświadczenie z boiska, podglądanie pracy innych trenerów, też ma znaczenie.
Jak wyglądają pana relacje z tymi zawodnikami, z którymi występował pan na boisku?
- Oczywiście na treningu czy w klubie nasze relacje są profesjonalne, trener - zawodnik. Ale nie wymagam od chłopaków, z którymi grałem, żeby teraz mówili do mnie per pan, byłoby to sztuczne i niezdrowe. Mamy bardzo dobre relacje, dużo ze sobą rozmawiamy o piłce czy o problemach. Sądzę, że to będzie też pomocne dla nas, sztabu szkoleniowego.
Pomaga to, że zna się tych, z którymi się grało, a teraz się ich prowadzi?
- Jak najbardziej. Pamiętam, jak ci zawodnicy funkcjonowali w tych naszych najlepszych latach, jak zdobywaliśmy wicemistrzostwo czy mistrzostwo Polski. Wiem, że mają ogromny potencjał. Sądzę, że niedługo wyjdziemy z tego dołka, w którym jesteśmy.
Jakim jest pan trenerem?
- Wiem, że jeszcze bardzo dużo pracy przede mną. Cieszę się, że mam możliwość podglądania warsztatu trenera Pawłowskiego. Sport uczy pokory i to, że ktoś był piłkarzem, nie oznacza, że będzie dobrym trenerem. Sport jest teraz tak szczegółową dyscypliną, że trzeba sporo pracy i analiz, by poszczególni zawodnicy rozwijali się.
Miał pan przed telefonem od prezesa Śląska pomysł, aby popracować z seniorami?
- Jak najbardziej, bo piłka seniorska daje nieporównywalną adrenalinę. Tego zawsze brakuje piłkarzom czy sportowcom, którzy kończą przygodę z profesjonalnym sportem. Akademię, którą założyliśmy razem z Krzysztofem Wołczkiem, osadziliśmy przez trzy lata na tyle mocno w realiach wrocławskich, że teraz spokojnie mogę się skoncentrować na pracy z seniorami. To jest chyba naturalny krok każdego trenera.
W którymś z wywiadów powiedział pan, że przejście z życia piłkarza na życie przedsiębiorcy jest bardzo trudne.
- Doceniłem to dopiero po karierze. Życie zawodowego sportowca to zainteresowanie gazet, zainteresowanie kibiców. Jesteś osobą publiczną, popularną. Zarobki są ponad średnią krajową, a płacą ci nawet za to, że odpoczywasz. To piękna sprawa. Wychodząc na trening nie musisz martwić się, jak ten trening będzie wyglądał, za wszystko odpowiedzialny jest trener. Ty masz tylko o siebie dbać i być w jak najlepszej formie. Później sytuacja się odwraca. W życiu poza sportem jesteś za wszystko odpowiedzialny, wszystko musisz zorganizować. Mam nadzieję, że zawodnicy szybko zrozumieją, że obecne czasy są dla nich bardzo dobre. Muszą to doceniać, bo to się bardzo szybko skończy. Czasem zostaje się wtedy z problemami, które trudno jest rozwiązać.
Będzie pan radził zawodnikom, jak mają przygotować się na życie po karierze?
- Kiedy porównam zawodników, którzy wchodzą do zespołu, z tymi, z którymi grałem, różnica jest kolosalna. Aktualnie piłkarze wiedzą, że trzeba znać języki, być wyedukowanym. To mądrzy chłopcy, wiedzą, jak się zregenerować, dbać o siebie, pracować indywidualnie na siłowni.
Nie boi się pan, że jeśli nie uda się poprawić gry Śląska, zostanie panu w CV, że nie wyszło?
- Jak ktoś chce się bawić w profesjonalny sport, musi mieć świadomość, że wcześniej czy później go zwolnią czy przegra. Jeżeli miałoby to potrwać miesiąc czy dziesięć lat, zawsze będę bardzo dobrze wspominał i to będzie w moim CV traktowane raczej jako coś dobrego niż powód do wstydu.
Coś zmieniliście w treningach?
- Treningi są bardziej atrakcyjne, jest więcej rywalizacji. U sportowca nie może być efektu znużenia treningiem. Zajęcia oprócz pracy powinny też nieść ze sobą radość. Robimy więcej małych gier, które powodują, że zawodnicy mają cały czas bezpośredni kontakt z przeciwnikiem, możliwość pojedynków. To jest chyba najważniejsze w piłce.
