Czytaj w "PN": Huddersfield Town. Żadnych granic

Piłka Nożna 06 Czerwca 2017, 16:21

Getty Images / Ian Walton

Przemysław Pawlak

Kiedy w lutym Ian Holloway, już jako menedżer Queens Park Rangers, przegrał przed własną publicznością z Huddersfield Town, musiało mu się zrobić naprawdę łyso, mimo że włosów na głowie nie ma już dawno. Trener beniaminka Premier League Wagner tej wypowiedzi używał do motywowania zawodników, to dlatego w szatni po zwycięstwie w rzutach karnych z Reading w finale play-off Championship jego podopieczni odśpiewali ironicznie: There’s only one Ian Holloway. Wagner to architekt awansu, rok temu utrzymał Huddersfield w Championship, przed tym właśnie zakończonym - dokonał rewolucji w składzie.

Rzutki

- Czas spędzony w Huddersfield to chyba najgorsze chwile w mojej karierze. Poszedłem do trenera, który mnie chciał, tyle że po tygodniu odszedł, a dla mnie zaczęły się schody - wspomina Radosław Majewski, w sezonie 2014-15 zawodnik Terierów, wiosną tego roku w barwach Lecha Poznań jeden z najlepszych pomocników w ekstraklasie.

- Oglądałem finał play-off z Reading, zostało tam trzech zawodników w wyjściowym składzie, z którymi grałem. Jonathan Hogg, Tom Smith i Nahki Wells. Hogg masywny, ale niziutki gościu, dużo czasu spędzał na siłowni. Typowa szóstka, rozgrywał głównie do boku, dużo przecinał, potrafił się dobrze wpier...  W porządku chłopak. Smith po prawej stronie obrony biegał od jednego pola karnego do drugiego, miał dryg, zaliczał sporo asyst.

Wells - skuteczny zawodnik, strzelał ponad 10 goli w sezonie. Luzaczek, kilka razy graliśmy w rzutki na stołówce - często mnie ogrywał, kilka obiadów musiałem mu zafundować. Ja tam byłem krótko, więc prywatnie chłopaków dobrze nie zdążyłem poznać. Raz poszliśmy na drinka, ale było delikatnie.

- A z moich czasów gry w Huddersfield w klubie zostały bodaj tylko dwie osoby. Andy Booth pełni rolę ambasadora, natomiast Tony Carss jest dyrektorem akademii  - mówi Paweł Abbott, w latach 2004-07 zawodnik Huddersfield, teraz napastnik Arki Gdynia. - Z Andym graliśmy razem w ataku, jest legendą klubu, skład zawsze zaczynał się od jego nazwiska. De facto więc z pozostałymi napastnikami walczyliśmy o miejsce u jego boku na boisku, bo jego pozycja nie podlegała dyskusji. Zrobiliśmy nawet awans z League Two do League One i wcale niewiele zabrakło nam do pójścia jeszcze wyżej - do Championship. Charyzmatyczna postać. No i na turniejach na Ibizie byliśmy dwa razy. Piłkarze zbyt często nie mogą się pobawić, ale jak już nadarzy się odpowiedni moment, to jakby spuścić ich z łańcucha, trzeba wykorzystać czas na maksa – śmieje się Abbott.

• Czytaj w "PN": Miguel Palanca. Człowiek Valverde

Styl

Wagner nie tylko jednak mocno zamieszał w składzie, przede wszystkim bowiem zmienił sposób gry zespołu. Pod jego wodzą drużyna chciała posiadać piłkę, budowała akcje od tyłu. W Championship o większości klubów nie można tego powiedzieć. W gronie tych chcących na boisku wyglądać inaczej na pewno był... Reading, bo Jaap Stam też postanowił zagrać po swojemu i prawie mu się udało.

W każdym razie Huddersfield zyskało styl, dość powiedzieć, że pojechało do Newcastle United i nie tylko wygrało, ale jeszcze częściej miało piłkę. Od tego momentu już nikt Terierów nie lekceważył, już nikt nie mówił, że może i mają najlepszy start sezonu od 64 lat, ale za chwilę opuszczą miejsca gwarantujące awans lub grę w play-off bogatszym. Przez cały sezon 2016-17 Huddersfield tylko raz wypadło poza czołową szóstkę w tabeli. To mówi wszystko, a przecież budżet płacowy klubu wynosił niespełna 12 milionów funtów, co w warunkach Championship nie jest wynikiem nawet dobrym. Mniej więcej podobną kasą dysponowali Rotherham United, spadli z ligi z hukiem.

- W Anglii zawodnicy na poziomie League Two, czyli przekładając na nasze nazewnictwo, czwartoligowi, nie muszą się w klubie o nic martwić. Mieliśmy wszystko przygotowane: sprzęt, buty, stroje tylko czekały, żeby zrobić z nich użytek - opowiada o swoich czasach Abbott. - W Polsce piłkarze z tego poziomu często muszą normalnie pracować, piłka jest tylko dodatkiem. Tam wygląda to inaczej. Myślę, że nie skłamię, jeśli powiem, że średnia pensja zawodników grających w pierwszym składzie Huddersfield wynosiła około 5 tysięcy funtów miesięcznie, i to już po odliczeniu podatków. Nikt więc nie musiał dorabiać. A warto pamiętać, że wtedy był to klub odradzający się. Bardziej zamożne kluby płaciły, ponad 10 lat temu, 2-3 tysiące funtów tygodniowo, choć tu mówię o kwotach brutto.

(...)

Cały tekst w najnowszym numerze tygodnika "Piłka Nożna".