Polska tylko wyjściem awaryjnym dla Williego Orbana. Kapitan RB Lipsk chce grać dla mistrzów świata

Maciej Kmita 24 Października 2017, 16:46

PAP/EPA / PAP/EPA/FOCKE STRANGMANN / Bobby Wood (z lewej) i Willi Orban (z prawej)

Willi Orban urodził się w Niemczech, ale jego ojciec jest Węgrem, a matka Polką. 25-latek jest wychowankiem 1.FC Kaiserslautern, a od dwóch sezonów występuje w RB Lipsk. Jest jednym z liderów wicemistrza Niemiec i pełni nawet funkcję kapitana Czerwonych Byków.

• 10 piłkarzy z polskimi korzeniami, których może powołać Adam Nawałka

Ta deklaracja jednego z najlepszych obrońców Bundesligi rozpaliła serca polskich kibiców, ale w rozmowie z "Münchner Merkur" Orban przyznał otwarcie, że w pierwszej kolejności czeka na powołanie od Joachima Loewa, a gra dla Polski albo Węgier jest dla niego tylko wyjściem awaryjnym.

- Nie wykluczam niczego, ale reprezentacja Niemiec jest dla mnie pierwszą opcją. W kadrze Węgier czy Polski szansę mógłbym dostać wcześniej, ale nie jestem typem człowieka, który idzie na łatwiznę - stwierdził Orban.

25-latek był w kręgu zainteresowań Loewa przed Pucharem Konfederacji. Selekcjoner mistrzów świata na rozegrany w Rosji turniej zabrał zawodników z szerokiego zaplecza kadry, ale Orban powołania się nie doczekał.

ZOBACZ WIDEO Neymar wyrzucony z boiska, PSG straciło punkty! Zobacz skrót meczu [ZDJĘCIA ELEVEN EXTRA]

Obrońca RB Lipsk marzy o udziale w MŚ 2018, ale zdaje sobie sprawę z tego, że może obejrzeć mundial w telewizji: - Nie robię sobie wielkich nadziei. W reprezentacji jest wielu dobrych środkowych obrońców. Jeśli będę dobrze grał w Lipsku, to kto wie - wszystko jest możliwe.

Czysto teoretycznie Orban mógłby być wzmocnieniem reprezentacji Polski, ponieważ Adam Nawałka nie ma godnych zastępców dla Kamila Glika czy Michała Pazdana - kiedy w meczach el. MŚ 2018 jeden z nich musiał pauzować, do składu Biało-Czerwonych wskakiwali Thiago Cionek bądź Bartosz Salamon. Z drugiej strony przykłady Ludovica Obraniaka czy Eugena Polanskiego pokazały, że selekcjoner nie chce mieć w swoim zespole piłkarzy, którzy nie traktują gry w koszulce z białym orłem na piersi jako wyróżnienia.