Liga Mistrzów: na powrót jeszcze za wcześnie. Luka Cindrić nie zagra z Rhein-Neckar Loewen

nikt nie przewidział, że może być kontuzjowany, a to przecież chleb powszedni tej dyscypliny. I to był pierwszy błąd. Drugim, jeszcze większym błędem było zawierzenie, że Cindricia na środku będzie w stanie zastąpić któryś z pozostałch graczy. Ten sezon zweryfikował to boleśnie. Okazuje się, że Mariusz Jurkiewicz, jeszcze niedawno czołowy gracz świata (a przynajmniej taki miał sezon w Płocku) kompletnie nie daje sobie rady na środku. Jachlewski na poziomie ligi mistrzów ma w najlepszym razie tyle samo dobrych zagrań co złych. Jednocześnie na lewej połówce jest M. Jurecki, Mamić i Kulesz. Jurecki - wiadomo, instytucja. Kulesz jeśli nawet ma ogromny potencjał, to trochę chyba jednak dubluje swoje atuty z Mamiciem - niby jeden lepiej broni, drugi może rzucać z większej odległości i chyba mocniej, ale generalnie obu w ataku trzeba wyprowadzić na pozycje, a bez środkowego to nie wychodzi. Najlepiej na środku Cindricia zastępował Alex Dujszebajew, bo do Daniela też ciągle nie mam przekonania, przynajmniej jako do środkowego, który miałby już teraz prowadzić zespół do wygrania ligi mistrzów czy gry w final4. Niby skład jest szeroki, a wypada 3 graczy, i w ataku jest bezradność. Niezależnie od tego, jak zakończy się faza grupowa, wnioski z tego sezonu powinny być chyba takie, że potrzebny jest kolejny leworęczny rozgrywający, ale dynamiczny, grający 1:1, bardziej środkowy niż praworozgrywający. Coś a'la Lauge, Palmarsson, Zarabec, Bezjak, Mahe, Karacić, Lekai czy Simonet. Niewielu jest takich, jeszcze mniej do wzięcia. Ale też nie wiem, czy jest sens trzymania w drużynie 5 silnych, prawie 2-metrowych chłopów, dobrze rzucających z 9-10 metra, ale przy jednoczesnym braku (z wyłączeniem i tak kontuzjowanego Cindricia) praworęcznego rozgrywającego, który potrafi rozegrać i zagrać na zwodzie.