Marcin Olczyk: Umarł król, niech żyje król?

Marcin Olczyk 25 Kwietnia 2014, 12:00

Nie ma wątpliwości, że największym dramatem ekipy Andrzeja Kowala w kluczowej części sezonu okazała się strata Oliega Achrema. Uraz kapitana nie był jedynie ciosem psychicznym, który pozbawił zespół naturalnego, wyróżniającego się determinacją i wolą walki, lidera. Kontuzja doświadczonego przyjmującego sprawiła też olbrzymi problem taktyczny szkoleniowcowi zespołu. W dłuższej perspektywie, w kontekście walki o złoto, ta druga kwestia wydaje się być nawet ważniejsza niż pierwsza. O ile bowiem bez Achrema jego koledzy potrafili wznieść się na wyżyny możliwości i odwrócić losy półfinałowej batalii z ZAKSĄ Kędzierzyn-Koźle (która przecież także borykała się z poważnymi problemami kadrowymi, o czym nie można zapominać!), o tyle w starciu ze znakomicie dysponowaną fizycznie PGE Skrą Kowal często miał po prostu związane ręce. Posiadając w składzie samych zagranicznych przyjmujących oczywistym było, że przy limicie trzech obcokrajowców na parkiecie w towarzystwie preferowanego wciąż przez szkoleniowca Lukasa Tichacka nie zobaczymy Jochena Schoepsa. Jeśli dodać do tego drastyczny spadek formy Petera Veresa (tudzież jego kompletną nieprzydatność w najważniejszej części sezonu) to okazuje się, że kadra, która wydawała się być w przekroju całego roku najsilniejszą (lub przynajmniej najbardziej wyrównaną), praktycznie nie jest w stanie zagrozić żelaznej (niemal niezmiennej) szóstce Miguela Falaski.

Jesteśmy na Facebooku. Dołącz do nas! Na Twitterze też nas znajdziesz!

Czy Andrzej Kowal zaufa jeszcze Peterowi Veresowi?

• Marcin Olczyk: Dwa półfinałowe światy

Dwa tytuły MVP w Rzeszowie - klasa sama w sobie

Oddajmy jednak cesarzowi, co cesarskie. Resovia dokonała nadludzkiego wysiłku odrabiając straty w poprzedniej fazie i awansując do wielkiego finału. Znalezienie się w nim jest na pewno wielkim sukcesem tego targanego problemami zespołu i jednocześnie potwierdzeniem klasy Kowala, który trzeci raz z rzędu doprowadził zespół do walki do złoto (dwie poprzednie wojny wygrał w dobrym stylu). Oczywiście nadzieja umiera ostania, a Skra musi się jeszcze sporo napracować, aby wywalczyć upragniony tytuł, ale detronizacja w tym roku wydaje się być jednak nieunikniona. Polsko-argentyńska młodzież, podsycana do buntu przez doświadczonych kolegów, jest o krok od dokonania przewrotu na plusligowym dworze. Czy ktoś będzie jeszcze w stanie powstrzymać bełchatowski rokosz?

Marcin Olczyk