LŚ 2016: era dominacji minęła. Liga Światowa od lat bez hegemona

Marcin Olczyk 12 Lipca 2016, 09:00

Materiały prasowe / FIVB

Pierwsze, rozgrywane w japońskiej Osace, finały Ligi Światowej wygrała naszpikowana gwiazdami największego formatu reprezentacja Włoch. Trenujący ją legendarny Julio Velasco miał w składzie takich siatkarzy jak: Andrea Gardini, Ferdinando De Giorgi, Lorenzo Bernardi, Andrea Zorzi czy Andrea Anastasi. W 1990 roku Włosi poważne problemy mieli tylko z Brazylijczykami, z którymi przegrali 3 z 4 meczów w fazie pucharowej, ale w półfinale Canarinhos ulegli Holandii, a z pokonaniem Oranje w meczu o złoto Squadra Azurra nie miała już większych problemów (3:0 w systemie rozgrywania setów do 15 punktów).

Italia nie tylko wygrała premierowy turniej World League, ale też kompletnie zdominowała rozgrywki w kolejnej dekadzie. W pierwszych jedenastu edycjach Ligi Światowej Włosi triumfowali aż ośmiokrotnie, tylko w 1993, 1996 i 1998 roku oddając palmę pierwszeństwa innym (odpowiednio Brazylii, Holandii i Kubie). Ich hegemonia zakończyła się... w katowickim Spodku w 2001 roku, kiedy ulegli w finale Kanarkom Bernardo Rezendego., choć MVP turnieju wybrano lidera Jugosławii, Ivana Miljkovicia. Biało-Czerwoni wtedy wciąż raczkowali w rozgrywkach Ligi Światowej, ale to właśnie polska ziemia przyczyniła się do ważnego przetasowania na siatkarskim szczycie.

Brazylii, bowiem triumf w pierwszej w XXI wieku edycji rozgrywek tak się spodobał, że z kolejnych dziewięciu wygrała aż siedem. W 2002 roku w finale pokonała ją Rosja, a w 2008, w prowadzącej przez Final Six w Rio de Janeiro drodze na olimpijski szczyt triumfowała, dość niespodziewanie wówczas, reprezentacja Stanów Zjednoczonych. Znamienne, że dominacja Włoch zakończyła się triumfem w 2000 roku, podczas gdy hegemonia Brazylii dokładnie dziesięć lat później - w 2010 roku w argentyńskiej Cordobie.

Kibicuj Polakom podczas Final Six LŚ w Krakowie! Bilety są jeszcze dostępne

Coraz większa liczba mających mocarstwowe aspiracje reprezentacji i pasjonująca rywalizacja na wszystkich międzynarodowych frontach sprawiła, że poziom w światowej czołówce bardzo się wyrównał. Co więcej, rozgrywki Ligi Światowej, choć zawsze pasjonujące i wzbudzające olbrzymie zainteresowanie wśród kibiców, coraz częściej stanowiły jedynie jeden z etapów przygotowań do imprez docelowych - przede wszystkim igrzysk olimpijskich i mistrzostw świata.

W konsekwencji, w kolejnych latach żaden z zespołów nie obronił tytułu, a ani razu po złoto nie sięgnęli już dotychczasowi dominatorzy, czyli Włochy lub Brazylia. Podobnie jak dekadę wcześniej, w 2011 roku przełomowym, bo kończącym hegemonię jednego z krajów, był turniej finałowy organizowany w Polsce, tym razem w Trójmieście. W najlepszym humorze znad Bałtyku do kraju wrócili Rosjanie, którzy Ligę Światową wygrali również w 2013 roku, ale w dwóch kolejnych latach kończyli zmagania poza najlepszą czwórką, więc do zdominowania rozgrywek brakowało im sporo.

W latach bezkrólewia wreszcie po swój historyczny tytuł w 2012 roku sięgnęła reprezentacja Polski prowadzona przez wspomnianego już Andreę Anastasiego. Niedługo później mak triumfu z Sofii nabrał jednak nieco gorzkiego posmaku, ponieważ w tym samym roku Biało-Czerwoni zagrali poniżej oczekiwań na igrzyskach olimpijskich, czyli najważniejszych nie tylko w tamtym roku, ale i w całym czteroleciu, zawodach. W 2014 roku ponownie po złoto Ligi Światowej sięgnęła reprezentacja Stanów Zjednoczonym, a ostatnią edycję World League wygrali rozpędzeni Francuzi.

Jak będzie w 2016 roku w Krakowie? Z szóstki finalistów Ligi Światowej nie wygrała jeszcze tylko reprezentacja Serbii, ale znakomicie radząca sobie na początku fazy grupowej drużyna do stolicy Małopolski przyjedzie bez swojej największej gwiazdy - Aleksandara Atanasijevicia, więc jej triumf byłby na pewno niespodzianką. Z największym dorobkiem punktowym rundę interkontynentalną zakończyły Brazylia i Stany Zjednoczone, więc to w nich upatrywać należy faworytów zmagań w Tauron Arenie. Stawkę uzupełnią, oprócz gospodarzy, Włochy i Francja. W takim zestawieniu, niespełna miesiąc przed igrzyskami olimpijskimi wszystko się może zdarzyć.