Szkoleniowiec mistrzów Europy: To trener ponosi za wszystko odpowiedzialność

Joanna Wyrostek 12 Września 2017, 09:46

WP SportoweFakty / Krzysztof Porębski / Na zdjęciu: Siergiej Szlapnikow

Trener Sbornej Siergiej Szlapnikow po wygranej w mistrzostwach Europy podzielił się przemyśleniami na temat bycia szkoleniowcem reprezentacji. Jego zdaniem rola szkoleniowca jest niezwykle wymagająca i trzeba być przygotowanym na to, by wziąć całą odpowiedzialność na swoje barki.

• Wojciech Drzyzga analizuje przyczyny porażki na ME. "Gdzieś zgubiono radość i charaktery"

Siergiej Szlapnikow uważa, że za wyniki osiągane przez zespół całkowitą odpowiedzialność ponosi szkoleniowiec. - Dlaczego trener z reguły jest samotnikiem? Ponieważ nawet jeśli wokół siebie ma wielu asystentów, to on jest sam. Sam musi podejmować decyzje. Tak, jak to zrobił Władimir Alekno podczas igrzysk olimpijskich w Londynie. Jestem pewny, że wszelkie jego decyzje zostały podjęte samodzielnie. Zadziałało, czy nie zadziałało, to trener niesie ten krzyż. Każdy z nas. Ty robisz zmiany, ty przygotowujesz zespół. Potem z jakiegoś powodu okazuje się, że to nie działa - i ty za to odpowiadasz. Tylko ty. Dlatego wszystkie decyzje są tylko twoje.

Trener Szlapnikow przez większość obserwatorów postrzegany jest jako bardzo surowy człowiek, który rzadko okazuje emocje i zachowuje kamienną twarz. On sam przyznaje, że przeszedł "sowiecką" szkołę wychowania, a jego obecny charakter ukształtował sport.

- Kiedyś taki nie byłem, ale sytuacja mnie zmusiła. Nie można być "białym i miękkim". Gdybym taki pozostał, niczego bym nie osiągnął. Jako trener nie stworzyłbym drużyny. Jeśli nie nauczę się prosić i wymagać, nie dojdę do niczego. Ludzie widzą tylko na ekranach piękny obrazek jak wysoko siatkarze skaczą i mocno "biją". Ale jak do tego doszli, nawet nie chcę mówić. Jak po treningach okręcają kolana. Jak ledwo chodzą. Jak wchodzą do wanny z lodem, jak cierpią i dochodzą do siebie po dwie, trzy godziny. Mogę chodzić i się uśmiechać, bo nikt nie jest zainteresowany oglądaniem kamiennej twarzy. Chcą widzieć, że wszystko jest dobrze, pod kontrolą. Ale to, co mam w duszy, jest tylko we mnie.

Siergiej Szlapnikow opowiedział również o czasach, kiedy jako trener Jarosławicza Jarosław musiał walczyć o przetrwanie. - Teraz patrzę na pewne rzeczy znacznie bardziej spokojnie, w inny sposób. Ale przedtem... Musieliśmy stworzyć zespół w małym miasteczku. Sześćset tysięcy ludzi - co to jest? I wychowaliśmy około czterdziestu mistrzów Europy i świata, medalistów! W takim małym mieście, Jarosławiu, nie mając nic. Tam nadal nie mamy własnej hali, wynajmujemy ją. To są ci ludzie, którzy razem ze mną przez to wszystko przeszli. Są mistrzami olimpijskimi: Siergiej Grankin, Jurij Bierieżko, czy Maksim Michajłow.

Zdaniem rosyjskiego trenera nie ma w tym żadnego fenomenu. Cały sekret leży w ciężkiej pracy. - Została wykonana ogromna praca. Nie wstydziłem się jeździć na dziecięce turnieje, rozmawiałem z trenerami. "Ten i ten mi się podoba. Dogadajmy się jakoś". Musiałem również przekonywać rodziców, którzy zadawali pytania: "Chce pan zabrać naszego syna do Jarosławia? Jak on tam będzie żył? Co będzie jadł?". Wszystko im pokazywaliśmy. Kiedy to wszystko im wyjaśniałem, przytaczałem przykłady tych, którzy przez to przeszli i kim są obecnie. I wtedy pojawiało się zaufanie. Rodzicom opłacaliśmy przyjazdy, żeby mogli to wszystko zobaczyć. To też jest ogromnie ważne! Chłopaki szli do przodu, rozwijali się i trafiali do głównego zespołu.

Siergiej Szlapnikow wyjaśnił również, gdzie leży sedno sukcesu Rosjan w mistrzostwach Europy. - Mamy utalentowaną młodzież, to najważniejsza rzecz! Jegor Kluka, Wiktor Poletajew, Iljas Kurkajew, Dmitrij Wołkow, Ilja Własow. Oni wszyscy jako chłopcy byli już mistrzami świata, Europy. Ci faceci wiedzą, jak wygrać i chcą wygrać, co jest również bardzo ważne. I to przenieśliśmy do pierwszej reprezentacji - chęć zwyciężania. Starsze pokolenie kieruje, sugeruje, gdzie iść, co zrobić, wyjśnia niuanse siatkówki ... A ci młodzi dodają swoje emocje. Myślę, że mamy taką symbiozę - zarówno interesującą, jak i konstruktywną. Teraz trzeba ją koniecznie zachować.