Martyna Grajber: Do kadry wrócę. Będę się o to biła z całych sił

Dominika Pawlik 28 Lutego 2020, 09:00

WP SportoweFakty / Kacper Kolenda / Na zdjęciu: Martyna Grajber

• Hejt podcina skrzydła sportowcom. Przez anonimowe komentarze myślą o zakończeniu kariery

Dominika Pawlik, WP SportoweFakty: Nie zostałaś powołana na styczniowy turniej kwalifikacyjny do igrzysk olimpijskich, choć wcześniej grałaś w kadrze regularnie. Wciąż uważasz, że reprezentacja to dla ciebie otwarty etap?

Martyna Grajber, przyjmująca Chemika Police: Zasługiwałam na znalezienie się w gronie 24 powołanych zawodniczek. Na koniec roku byłam w dobrej formie. Podobnie jak Paulina Maj-Erwardt czy Kasia Zaroślińska-Król. Mówiłam też, że do kadry wrócę, jak nie za rok, to za dwa. Będę się o to biła z całych sił. Dopóki mi na to zdrowie pozwoli.

Miałyście rozmowy z Jackiem Nawrockim, trener twierdzi, że wszystko jest wyjaśnione. Uważasz, że z tym szkoleniowcem nadal możesz otrzymać powołanie?

Rozmowy rzeczywiście były. Nie mogę się wypowiadać za trenera, nie wiem, czy zamknął przede mną drzwi czy dalej mam otwartą furtkę do kadry. Walka o reprezentację to mój priorytet. Wiem, że mogę dać dużo zespołowi. Chcę wykorzystać to, co potrafię, oddawać serducho i rozwijać umiejętności. Zrobię wszystko, żeby dać trenerowi powody, aby tych drzwi przede mną nie zamykał. Taka już jestem, walczę i nigdy się nie poddaję.

Nie żałujesz, że w ogóle zgłosiłyście swoje zastrzeżenia do PZPS, zarzucając trenerowi obniżanie poczucia wartości, brak szczerości, bagatelizowanie stanu zdrowia, a potem zamieściłyście oświadczenie w mediach (więcej TUTAJ)? Nie pojawiła się myśl, że gdyby nie to, dostałabyś powołanie na ostatni turniej?

Trudne pytanie. Nie wiem, czy chcę coś więcej mówić w tym temacie, bo to kolejne rozdrapywanie ran. Przypomnę tylko, że to nie my rozpoczęłyśmy tę burzę w mediach. Staram się nie zastanawiać "co by było gdyby". Zrobiłyśmy to, co wtedy uważałyśmy za najsłuszniejsze.

Śledziłaś występy dziewczyn w Apeldoorn?

Oczywiście.

Nie było to pewnie dla ciebie łatwe. 

To dla mnie zawsze trudna sytuacja, gdy oglądam mecz i nie jestem w stanie pomóc, bo siedzę przed telewizorem. Sama wolę grać, przegrywać, stać pod murem. Będąc na boisku, przegrywając 0:2 i ze świadomością, że musisz wygrać trzy kolejne sety, odczuwasz dużo mniejsze emocje niż w momencie, gdy oglądasz mecz swoich koleżanek. Zresztą, bardzo podobnie mam, gdy patrzę z boku na mecze Janka (Nowakowskiego - narzeczonego Grajber - przyp. red.).

Jesteś defensywną przyjmującą, więc nigdy nie będziesz liderem w żadnym zespole. Ludzie tego nie rozumieją i zdarza się, że ostro krytykują za występ, bo w trzech setach zdobywasz na przykład dwa punkty. Dotykają cię takie opinie?

Każda negatywna opinia na temat sportowców mnie rusza. Nie lubię niesprawiedliwości, bezpodstawnych ocen. Kiedyś przeczytałam taki komentarz, gdy byłam na zgrupowaniu kadry. Odpisałam i była to najlepsza myśl, jaka mi wtedy przyszła do głowy. Przytaczam ją podczas podobnych okazji: "ludziom, którzy piszą takie komentarze, wstają codziennie rano bez bólu i mogą sobie pozwolić na takie luksusy, jak bliskość rodziny, zalecam, by zajęli się tym i nie dobijali tych, którzy nie mają tego na co dzień". Bardzo tego nie lubię.

To, co widzą kibice, to tylko czubek góry lodowej. Widzą jeden mecz, który jest na koniec tygodnia. To frazesy, ale bardzo prawdziwe. Dlaczego nie zastanowią się nad tym, że sportowiec ma dwa treningi dziennie, by ten jeden mecz zagrać? Nie trenujemy po 3-5 godzin dziennie przez sześć dni w tygodniu, żeby siódmego dnia przegrać. Nawet spłycając temat do samych zarobków, to pracodawca nie płaci nam za przegrywanie ani słabsze mecze. Nie robimy tego specjalnie. To temat rzeka i wszystko zostało już przerobione.

Mój narzeczony próbuje mnie od tego odciągnąć. Zawsze mówi, żebym takie komentarze usuwała. Ale mam w sobie coś, przez co chciałabym zbawić cały świat. Każdemu chciałabym wytłumaczyć tę rzeczywistość. Na przykład wyjaśnić, dlaczego zdobywam w meczu trzy punkty, a koleżanka 33. Czasami niepotrzebnie się w to wkręcam i się tym przejmuje. To ponoć domena ludzi ambitnych, którzy chcieliby wszystkim dogodzić.

Miałaś na początku kariery sytuację, że któryś hejt dotknął cię szczególnie mocno?

Każdy negatywny komentarz mnie dotyka. Nawet jeśli to będzie jedna zła opinia na sto pozytywnych. Jeszcze nie potrafię sobie z tym poradzić, żeby tego nie czytać ani żeby się tym nie przejmować. I przede wszystkim, żeby widzieć tych sto pozytywnych, a nie ten jeden negatywny. Uczę się tego.

Spotkałaś się z hejtem prosto w twarz?

To jest najlepsze, po meczu nikt nigdy mi nie powiedział, że jestem słabą siatkarką, nie zasługuję na miejsce w zespole i tak dalej. Było wręcz odwrotnie. Nawet po tych najsłabszych występach otrzymywałam słowa wsparcia, pocieszanie. To działa zupełnie odwrotnie w internecie. Ostatnio miałam mocny i bezpośredni kontakt w sieci. Jakiś pan stwierdził, że wyleje swoje frustracje w różnych portalach. Komentował wszystkie artykuły na mój temat w konkretny sposób. Aż w końcu znalazł się na moim fanpage'u. Paradoks, prawda? Fanpage, który w nazwie ma słowo fan, czyli kibic. To zabawna sytuacja, bo jeżeli kogoś naprawdę nie lubisz, to unikasz jakiegokolwiek kontaktu z tą osobą, a tu jest odwrotnie. To jakby chodzić na wszystkie wystawy artysty, który ci się wyjątkowo nie podoba.

Postanowiłam uciąć sytuację bezkarności w internecie. Napisałam mu w odpowiedzi pod postem coś zabawnego, w moim stylu. Wywiązała się krótka rozmowa, którą po chwili, chyba z braku logicznych argumentów, usunął. Później wymieniałam z nim jeszcze prywatne wiadomości, napisałam dokładnie to samo, o czym mówiłam wcześniej. Chciałabym wierzyć, że coś zrozumiał podczas tej rozmowy albo chociaż przez ułamek sekundy zastanowił się nad drugą stroną medalu.

Uważam, że tacy ludzie muszą po prostu przestać czuć się bezkarnie w sieci. Nigdy nie akceptowałam hejtu, nie akceptuję i nie będę akceptować. Może jeżeli sportowcy zaczną temu głośno się sprzeciwiać, to szybciej uda się stłamsić ten okrutny trend w obecnym świecie.

Na kolejnej stronie przeczytasz o roli kapitana, a także o karierze, która toczy się odpowiednim tempem, począwszy od mini-siatkówki.