Mecz walki Magdaleny Fręch. O wszystkim zadecydował tie-break

że WCZORAJ, niestety. Drugiego dnia we Fręch wdarło się za dużo nerwowości i chociaż próbowała, to niestety nie miałem złudzeń co do tego, że Magdalenie udałoby się "oszukać przeznaczenie" (nie widziałem zresztą dokładnych statystyk, więc nie mogę dokładnie ocenić, jak wielkim "rozbojem" byłaby kradzież meczu sprzed nosa Beatriz przez Magdalenę, ale sądząc po przebiegu okresów lepszej gry Beatriz oraz słabych fragmentów Magdaleny, na moje oko byłby to rozbój rzędu 15 pkt albo więcej, a w tenisie to naprawdę sporo). Szkoda, bo jak wiadomo, kiedy wynik jest na styku (tenis jest tak skonstruowany, że w przypadku doprowadzenia do trzeciej/piątej partii - w zależności od tego, która jest tzw. deciderem, cała reszta przebiegu meczu "spada do kosza" i liczy się to, co pokażesz w końcówce, więc to, że Magdalena słabo zagrała w pierwszym secie, W TEJ SYTUACJI niejako "przestało się liczyć" i oczekiwaliśmy na końcówkę, która niestety wyglądała jak wyglądała, co zaważyło ostatecznie na awansie Beatriz), z punktu widzenia psychologicznego porażka jest boleśniejsza niż wtedy, gdybyś dostała łomot rzędu 1:6, 2:6 (którego zresztą, po prawdzie mówiąc, obawiałem się po przebiegu pierwszego seta, a jeszcze bardziej - przed meczem, z uwagi na wygrany przez Beatriz w singlu i w deblu turniej w Nottingham), bo gdy zostajesz pokonana tak zdecydowanie, przynajmniej wychodzisz z założenia "eee, XXX była lepsza, to czego tam żałować". Tylko co teraz? Przesadą byłoby nie wiadomo jakie ganienie Magdaleny, w końcu nie przegrała 1:6, 2:6 (czego się jednak niestety obawiałem, zwłaszcza sądząc po przebiegu pierwszego seta), ale również nie ma co słodzić, zwłaszcza w stylu: "no przestań, przecież już miałaś ją "na widelcu"", bo na pewnym etapie kariery trzeba już po prostu skończyć z tym słodzeniem rzeczywistości. Tym bardziej, że obserwuję przecież mecze Magdaleny wcale nie od wczoraj i sam zdaję sobie sprawę, że ona sama z pewnością ma zdecydowanie dosyć tego słodzenia w stylu "momenty przecież były, i to długie, to czego marudzisz?". Szkoda, bo aby wykonać następny krok do przodu, taki, który pomógłby ustawić szczyt możliwości na pułapie życiówki rankingowej na poziomie top 50, takie tenisistki jak Beatriz Haddad Maia, akurat Magdalena powinna być już w stanie pokonywać. Aczkolwiek wiemy też, że niezbadane są wyroki karier zawodowych i w życiu przecież nie wszystko wychodzi tak, jak chcemy, a nam, postronnym obserwatorom, nie wypada z tego kpić. Mieć pewne uwagi (byle nie uszczypliwe, w końcu człowiek powinien być szczerym, ale jednocześnie starać się nie urazić), udzielać pewnego rodzaju wskazówek etc. to owszem, zwłaszcza jeżeli potrafimy używać w pełni merytorycznego języka, ale w żadnym razie uciekać się do kpin. A jak zachowa się Fręch w niedalekiej przyszłości? Oczywiście nie mnie to mówić, ale jeżeli miałbym spróbować wczuć się w nią, to przykro mi, ale coraz bardziej obawiam się utraty motywacji przez Magdalenę i zakończenia kariery w stosunkowo młodym wieku, tak gdzieś w okolicach 25-28 roku życia. W tej sytuacji, żeby kariera Magdaleny nabrała rozpędu, musiałaby doznać jakiegoś gigantycznego przełomu, i to prędko, a w tej sytuacji trudno jest mi wyobrazić sobie nawet, co takiego takim gigantycznym przełomem byłoby.

postawić kropki nad i przy swoim podaniu.