Turniej, którego pierwsza edycja odbyła się w 1970 roku, zmieniał swoje miejsce, ale w przeciwieństwie do Mistrzostw WTA jego zasady były niemal identyczne od samego początku. W pierwszych dwóch latach grało, odpowiednio sześciu i siedmiu tenisistów, każdy z każdym, i o końcowym rozstrzygnięciu decydowała kolejność w grupie według określonych przepisów.
Miasto | Lata | Miejsce | Nawierzchnia |
---|---|---|---|
Tokio | 1970 | Tokyo Metropolitan Gymnasium | dywan |
Paryż | 1971 | Stade Pierre de Coubertin | dywan |
Barcelona | 1972 | Palau Blaugrana | dywan |
Boston | 1973 | Boston Garden | dywan |
Melbourne | 1974 | Kooyong Stadium | kort trawiasty |
Sztokholm | 1975 | Kungliga tennishallen | dywan |
Houston | 1976 | The Summit | dywan |
Nowy Jork | 1977-1989 | Madison Square Garden | dywan |
Frankfurt | 1990-1995 | Festhalle Frankfurt | dywan |
Hannover | 1996-1999 | Hanover fairground | dywan (96), kort twardy w hali (97-99) |
Lizbona | 2000 | Pavilhão Atlântico | kort twardy w hali |
Sydney | 2001 | Acer Arena | kort twardy w hali |
Szanghaj | 2002 | Shanghai New International Expo Center | kort twardy w hali |
Houston | 2003-2004 | Westside Tennis Club | kort twardy |
Szanghaj | 2005-2008 | Qizhong City Arena | dywan (05), kort twardy w hali (06-08) |
Londyn | 2009-2016 | O2 Arena | kort twardy w hali |
Od 1972 roku obowiązuje aktualna formuła - ośmiu tenisistów dzielonych jest na dwie grupy, z których do półfinału awansuje po dwóch najlepszych. W latach 1972-2007 wielki finał grano do trzech wygranych setów, za wyjątkiem lat 1977-1979 oraz 2004 roku. W tym czasie odbyło się dziewięć pięciosetowych finałów, ostatni w 2005 roku, gdy David Nalbandian po pasjonującym widowisku pokonał Rogera Federera.
Pięciosetowe finały:
Rok | Zwycięzca | Finalista | Wynik |
---|---|---|---|
1972 | Ilie Năstase | Stan Smith | 6:3, 6:2, 3:6, 2:6, 6:3 |
1974 | Guillermo Vilas | Ilie Năstase | 7:6, 6:2, 3:6, 3:6, 6:4 |
1976 | Manuel Orantes | Wojtek Fibak | 5:7, 6:2, 0:6, 7:6, 6:1 |
1981 | Ivan Lendl | Vitas Gerulaitis | 6:7, 2:6, 7:6, 6:2, 6:4 |
1988 | Boris Becker | Ivan Lendl | 5:7, 7:6, 3:6, 6:2, 7:6 |
1996 | Pete Sampras | Boris Becker | 3:6, 7:6, 7:6, 6:7, 6:4 |
1998 | Àlex Corretja | Carlos Moyá | 3:6, 3:6, 7:5, 6:3, 7:5 |
2002 | Lleyton Hewitt | Juan Carlos Ferrero | 7:5, 7:5, 2:6, 2:6, 6:4 |
2005 | David Nalbandian | Roger Federer | 6:7, 6:7, 6:2, 6:1, 7:6 |
Roger Federer w Masters zagra po raz 11. z rzędu. Szwajcar to sześciokrotny triumfator imprezy i jest to rekord (po pięć tytułów zdobyli Ivan Lendl i Pete Sampras, a cztery Ilie Năstase). Federer wspólnie z Lendlem jest także rekordzistą pod względem ilości wygranych meczów (po 39). Spośród uczestników Masters 2012 imprezę wygrał także raz Novak Djoković, a w finale wystąpili jeszcze David Ferrer, Juan Martín del Potro i Jo-Wilfried Tsonga. Debiutantem w stawce jest Janko Tipsarević, który w ubiegłym sezonie wszedł jako rezerwowy i rozegrał dwa mecze.
Tenisista | Ilość występów | Życiowy wynik | Bilans |
---|---|---|---|
Novak Djoković | 5 | tytuł 2008 | 9-9 |
Roger Federer | 10 | tytuł 2003-04, 2006-07, 2010-11 | 39-7 |
Andy Murray | 4 | półfinał 2008, 2010 | 7-5 |
David Ferrer | 3 | finał 2007 | 6-6 |
Tomas Berdych | 2 | półfinał 2011 | 3-4 |
Juan Martin del Potro | 2 | finał 2009 | 4-4 |
Jo-Wilfried Tsonga | 2 | finał 2011 | 4-3 |
Janko Tipsarević | 0 | rezerwowy 2011 | 1-1 |