Zenon Plech: Tomasz Chrzanowski nas oszukał

Wcale się nie dziwię, że byliśmy typowani do roli outsidera. Sam rwałem włosy z głowy, te nieliczne, które mi zostały, patrząc na to co czasami wyprawia Jonas Davidsson. Szwed miał niezłe występy, ale te należały do rzadkości. Inni nie byli lepsi. Tomasz Chrzanowski nas oszukał. Dostał pieniądze na przygotowanie sprzętu, ale zamiast kupić coś nowego bawił się w reanimację starych silników. To nie było fair. Antonio Lindbaeck też miał lepsze i gorsze momenty. Nieraz prezes Leszek Tillinger musiał dzwonić albo wysyłać pisma do Tony`ego Rickardssona, żeby ten wpłynął na Antonio. Tony jest kimś w rodzaju mentora Lindbaecka. Czuwa nad jego rozwojem. Czarnoskóry Szwed na pewno ma potencjał. Ambicja czasami wręcz go rozsadza. Po nieudanym biegu potrafi kopać w co tylko popadnie. Jednak on wciąż się uczy i jeszcze wiele opon musi zedrzeć, żeby stać się bardzo dobrym, a przede wszystkim stabilnie jeżdżącym zawodnikiem.

Wymieniając te kilka nazwisk chciałem pokazać, że dziur w składzie miałem sporo. Właściwie mogłem liczyć tylko na dwóch żużlowców: Emila Sajfutdinowa i Andreasa Jonssona. Ten pierwszy startując jako polski młodzieżowiec stwarzał dodatkowe możliwości. Rzucałem go na trudne odcinki, a on przeważnie nie zawodził. Inna sprawa, że wiele razy byłem zawiedziony jego postawą w spotkaniach wyjazdowych. Bo nie wyrabiał normy. Uważałem, że zawodnik walczący o medal mistrzostw świata nie może na obcych torach mieć średniej na poziomie 1,7. To za mało. Wiem, że Tomek Suskiewicz miał do mnie pretensje, gdy podnosiłem ten temat, ale ja zdania nie zmienię. Tym bardziej, że Sajfutdinow jadąc w wyścigu młodzieżowym miał 3 punkty za darmo. W końcu sportowiec tej klasy nie może przegrywać z mniej utalentowanymi rówieśnikami.