Anatomia klęski Stali Gorzów

Damian Gapiński 17 Sierpnia 2015, 18:00

Trójka liderów: Krzysztof Kasprzak, Niels Kristian Iversen i Matej Zagar w mistrzowskim sezonie 2014 zdobywała wspólnie na mecz średnio 29,91 punktu. Obecnie (dane po 13. kolejce Ekstraligi) zdobywają 24,07 punktu, czyli aż 5,84 mniej. W grupie liderów tylko Zagar poprawił swoje wyniki. Iversen, ale przede wszystkim Kasprzak znacznie obniżyli swoje loty. Bez zawodnika, który byłby w stanie wziąć na swoje barki ciężar zdobywania punktów trudno jest wygrywać spotkania w tej klasie rozgrywkowej. O ile jednak zniżkę formy Iversena "zniwelowała" progresja wyników Zagara (tabelka poniżej), o tyle strat wygenerowanych przez Krzysztofa Kasprzaka nikt nie był w stanie odrobić.

Stal w sześciu z ośmiu spotkań, które zakończyły się porażką mistrzów Polski miała stratę do przeciwnika nie większą niż 10 punktów. Gdyby liderzy dorzucili do wyniku właśnie te brakujące pięć punktów (które jednocześnie należy odjąć przeciwnikowi) to jasne staje się, że zwycięstwa były w zasięgu gorzowskiego zespołu.

Brak wsparcia drugiej linii

Wbrew temu co mogłyby sugerować ostatnie spotkania, w Stali zawodzili również zawodnicy tak zwanej drugiej linii, do których zaliczam Tomasza Gapińskiego, Piotra Świderskiego, Linusa Sundstroema i Adriana Cyfera. Ta formacja także w stosunku do 2014 roku punktowała gorzej. Rok temu zdobywali wspólnie średnio na mecz 16,46 punktu, w tym sezonie jest to 13,78, czyli o 2,68 mniej.

W tej grupie jedynie Linus Sundstroem zanotował zwyżkę formy. Pozostali (zwłaszcza Piotr Świderski) zanotowali gorsze wyniki. Jedynym jasnym punktem tej formacji w ostatnich spotkaniach był Tomasz Gapiński, co nie zmienia jednak faktu, że jego postawę w perspektywie całego sezonu również należy ocenić in minus.

Warto jednocześnie zauważyć, że o wiele ważniejsza w przypadku obu formacji jest średnia na mecz (czyli wkład zawodników w wynik drużyny), niż średnia indywidualna nie oddająca w pełni postawy zawodnika na torze.