Pan z telewizora. Piotr Olkowicz: Różowe GM-y, radiowozy i zagłada. W jego towarzystwie nadal bywa niekonwencjonalnie

Piotr Olkowicz 06 Lutego 2017, 18:45

WP SportoweFakty / Karol Słomka / Maksym i Sławomir Drabikowie

Pan z telewizora to cykl felietonów Piotra Olkowicza, który przez wiele lat komentował żużel w Canal+. To jego głos słyszeliśmy oglądając rundy Grand Prix.

***

Myślę, że nie było dzisiejszego poranka czytelnika, u którego quizowe zagadki nie wywołały uśmiechu na twarzy. Taki był i jest Sławiczek Drabiczek. Kawał zawodnika bez dwóch zdań, kilka razy podczas swojej barwnej kariery wchodził na szczyt. Najlepsze momenty, jakby nie patrzeć, miał będąc w jednym teamie z Markiem Cieślakiem. Młody "Slammer" trafił pod skrzydła "Narodowego", kiedy tylko objawił się w szkółce Włókniarza jako kandydat do wskoczenia do ligowego składu. Z Markiem przejeździli później w parze wiele spotkań w roku 1985, choć Częstochowa bliżej była wtedy południowego bieguna drugiej ligi. Czas na zaszczyty miał dopiero nadejść. Choć Drabik zaraz po zakończeniu wieku juniora stał się królem nie tylko częstochowskiego, ale i drugoligowego podwórka, na pierwszy poważny wyskok musiał zaczekać do roku 1991. Jego różowe GM-y i on sam byli podczas finału IMP w Toruniu w takiej dyspozycji, że wszyscy musieli oglądać i to nieraz z bardzo daleka czwórkę, jaką nosił wtedy na plecach. Ten komplet zrobił wrażenie. Nie mniejsze było to, kiedy rok później pojawił się we Wrocławiu, by z orzełkiem bronić naszego honoru w finale Indywidualnych Mistrzostw Świata. Presja była spora, a i ambicje również. Nerwów nie dało się w debiucie okiełznać, defekt, wykluczenie, a po drodze Sławek jako jedyny przywiózł za placami czempiona z koralikami we włosach - Gary'ego Havelocka. W sporcie, tak jak w życiu, nie zawsze wszystko układa się idealnie i po myśli.

• Sławomir Drabik kończy 52 lata. Sprawdź czy pamiętasz jego kultowe wypowiedzi!

Z czasem sytuacja w Częstochowie wymknęła się spod kontroli do tego stopnia, że najwięksi gwiazdorzy, czyli najpierw Cieślak, a potem również Drabik, musieli opuścić rodzinne gniazdo za chlebem. Sławek po epizodzie w Pile, znów zdecydował się na niecodzienny krok, czyli walkę o punkty dla opolskich kolejarzy. Jego potencjał wciąż był ponad te realia i szybko ręce do Drabika wyciągnął Andrzej Rusko. Po sezonie zapoznawczym, Sławek rozpoczął rok 2004 w genialnej formie. Miał już dziką kartę na wrocławskie GP. Ostatecznie tydzień wcześniej eliminacje do GP w Czechach skończył w szpitalu z potrzaskanym kręgosłupem. Przez telefon tryskał jednak humorem, jak to zwykle. Zapowiadał nawet kolejny wielki powrót. Wrócił do swoich, i choć potrafił ciągle wygrać ważny wyścig, jego średnia oscylowała przeważnie poniżej 1,5 punktu na bieg. Pamiętam, że jeszcze zanim zdecydował się na pożegnalny sezon z rekinem na piersiach, zawsze wielkie zatroskanie o losy Sławka wyrażał jego sąsiad Olek Klepacz. Od tamtej pory razem trzymaliśmy kciuki za pomyślne wejście jego syna Maksyma do żużlowego światka.

Teraz z latoroślą robią dalej wielki żużel. Dla Drabika prowadzenie teamu syna, to najlepsza z możliwych kontynuacja miłości do szlaki, choć nieraz już widziałem ile papę wyjazdy syna na tor kosztują. Jest temu oddany bez reszty, często zachowuje się zdecydowanie poważniej niż przed telewizyjną kamerą drzewiej bywało, choć w towarzystwie Sławka w dalszym ciągu nie sposób się nudzić, bo nadal bywa niekonwencjonalnie. Tak niekonwencjonalnie, jak z testem o jego tekstach o szóstej rano.

Piotr Olkowicz

PS. A przede wszystkim Sławeczku duży rośnij! :-)