Kadra Danii na DMEJ i DMŚJ

zuzel w jego wykonaniu byśmu mieli znów ze 3 gleby na 5 biegów

sportem ich taty, Piotra. Uczył się on w szkole ogrodniczej i temu zawodowi chciał się poświęcić. Pewnie by tak było, ale… mając siedemnaście po raz pierwszy pojawił się na zawodach żużlowych. Bardzo późno, jak na rodowitego leszczynianina. Sport ten go wciągnął na tyle, że postanowił rozpocząć treningi w prowadzonej przez Zdzisława Dobruckiego szkółce. Wszystko za namową brata, wcześniej Piotr miał na koncie tylko treningi motocrossowe. Jesienią 1981 roku zdał egzamin na licencję, w meczu ligowym zadebiutował niespełna rok później. Prawdziwy rozkwit kariery Piotra Pawlickiego przypadł na rok 1983. Osiągał świetne wyniki w Młodzieżowych Drużynowych Mistrzostwach Polski, bardzo dobrze spisał się w finale Młodzieżowych Mistrzostw Polski Par Klubowych. Bez większych problemów przebrnął przez półfinał Młodzieżowych Indywidualnych Mistrzostw Polski, a 26 czerwca na torze w Gnieźnie w finale tych rozgrywek był bezkonkurencyjny, osiągając swój pierwszy wielki sukces. Niezwykle waleczny, brawurowo jeżdżący młody zawodnik trafił na usta wszystkich fanów czarnego sportu. Niestety, podobnie było dwa miesiące później, kiedy podczas meczu ligowego z Falubazem sczepił się z motocyklem zawodnika gości i wjechał prosto w bandę. Przytomność odzyskał dopiero w szpitalu. Rozpoczęła się długa i żmudna walka o powrót do pełni zdrowia i na tor. Piotr Pawlicki zaliczył epizodyczne starty w roku 1985 i 1986, ale do pełni formy wrócił dopiero rok później, znów będąc pewnym punktem zespołu. Miał wielki udział w wywalczonych przez Unię Leszno w latach 1987-1989 tytułach Drużynowego Mistrza Polski, osiągał również świetne wyniki indywidualne – stanął na drugim stopniu podium Memoriału Alfreda Smoczka, trzeci był w finale Złotego Kasku, wygrał turniej o Łańcuch Herbowy w Ostrowie. Kolejny sezon, w którym Unia startowała na zapleczu Ekstraklasy, zaczął z wysokiego pułapu. Świetne występy w lidze polskiej, awans do kolejnych rund Indywidualnych Mistrzostw Świata, wygrana wraz z kolegami z reprezentacji runda Drużynowych Mistrzostw Świata… Niestety 19 maja 1992 roku podczas eliminacji do finału Mistrzostw Polski Par Klubowych doszło do tragedii. Podczas pojedynku z duetem Apatora Toruń, Piotr Pawlicki po przegranym starcie zdecydował się na atak po zewnętrznej, nie opanował motocykla i uderzył w słupek bramy wjazdowej dla ciągników. Niestety uraz kręgosłupa zakończył karierę sportowca, która przeplata była błyskotliwymi sukcesami i kontuzjami. Niespełna rok przed feralnym upadkiem, 9 maja 1991 roku na świat przyszedł Przemek, a trzy lata później, 30 listopada 1994 roku Piotrowi Pawlickiemu urodził się drugi syn, Piotr junior. Zapał i podejście do sportu chłopaków pozwala przypuszczać, że żużel został im zapisany w genach… - Jednak nie było widać tego zapału od samego początku – rozpoczyna opowieść Piotr Pawlicki. – Pierwszy motocykl, który dostali, to był mały motor crossowy. Trochę na nim pojeździli, ale pojawiła się inna pasja – konie. Trenowali skoki, jeździłem nawet z małymi na zawody i tak naprawdę liczyłem, że temat żużla nigdy się nie pojawi – przyznaje. – W końcu jednak przyszedł taki moment, w którym zaczęli przerabiać rowery, motorynki i to był taki pierwszy znak dla mnie. Kiedy pojawił się temat, na początku nie chciałem się zgodzić, szczerze mówiąc, to najpierw udało im się przekonać matkę. Ze mną nie było tak łatwo i zgodziłem się przede wszystkim dlatego, że trochę wjechali mi na ambicję, mówiąc, że boję się, że będą lepsi ode mnie. Wtedy nie miałem wyjścia, musiałem dać im szansę. Na początku bardziej zależało Przemkowi, ale z czasem Piotrek też zaczął mówić, że chce spróbować – opowiada ojciec zawodników. Przemek po raz pierwszy na motor wsiadł jesienią 2006 roku. – To był tylko epizod, właściwie na tym jednym treningu na torze zakończył się sezon. Szczerze mówiąc myślałem, że to tylko zabawa i w ogóle na tym cała przygoda się zakończy – mówi Piotr. Nic z tego – wydaje się, że dopiero po pierwszym kontakcie z żużlowym owalem Przemek tak naprawdę postawił na żużel. Tata, który widział w oczach synów determinację postanowił zbudować im tor. – Niedaleko domu stworzyłem krótki, techniczny tor. Treningi zaczęliśmy w czerwcu 2007 roku, kiedy chłopacy rozpoczęli wakacje. Najchętniej jeździliby od rana do wieczora. Przemek zaliczył też trzy treningi na torze w Lesznie, na ostatnim wpadł w bandę, złamał obojczyk i ten rok tak się dla niego skończył – wspomina. – Osoby, które widzą Przemka na torze często pytają mnie, od ilu lat jeździ. Kiedy odpowiadam, że treningi właściwie zaczął w 2007 roku, a rok później startował już w lidze z najlepszymi, to nie mogą w to uwierzyć – dodaje z uśmiechem. Sezon 2008 bracia rozpoczęli wcześniej. – Dopieściłem trochę nasz tor i rozpoczęliśmy poważne treningi na tym torze. Chłopakom szło coraz lepiej, Przemek był już właściwie przygotowywany do licencji – mówi Piotr. Do ostatniej chwili nie było wiadomo, czy Przemek podejdzie do pierwszego w tym roku egzaminu na licencję. Na początku kwietnia dostał zielone światło i na torze w Częstochowie bez większych problemów uzyskał „żużlowe papiery”. – Początki zawsze są trudne. To, że dobrze mu szło na treningach to jedno, ale właściwie dopiero wtedy zaczęło się prawdziwe ściganie – przeróżne zawody młodzieżowe, starty na różnych torach. Zależało mi na tym, żeby nie zapominał o tym, że ciągle się uczy, dlatego wolałem nawet jak jechał z tyłu, bo mogłem wtedy obserwować jak zachowuje się na torze, jakie podejmuje decyzje – przyznaje. I rzeczywiście, Przemek mimo nienajlepszych startów zadziwiał świetną jazdą, dobrymi, przemyślanymi akcjami na torze. Pierwsze zawody młodzieżowe potwierdziły jego talent, a świetne wyniki w turniejach młodzieżowych, w tym zwycięstwo w międzynarodowym turnieju w Tarnowie spowodowały, że stosunkowo szybko dostał szansę, by zadebiutować w barwach Unii Leszno w Ekstralidze. 20 lipca, po kilkunastu latach przerwy spiker znów wykrzyczał nazwisko „Pawlicki” prezentując skład drużyny gospodarzy. – Aż łezka zakręciła się w oku – zdradza senior rodu. – Przemek zaliczył rewelacyjny występ, zdobył 11 punktów. Wygrał biegi z zawodnikami, którzy mieli o wiele większe doświadczenie. To był niesamowity dzień – przyznaje. Po tym występie Przemek okrzyknięty został wschodzącą gwiazdą polskiego żużla, zainteresowali się nim przedstawiciele wielu mediów. – To było bardzo miłe, ale należy pamiętać, że to bardzo młody chłopak i jest dopiero na początku drogi. Jedyne, co teraz jest mu potrzebne, to spokój i praca nad sobą – mówi zdecydowanie ojciec zawodnika. Oczywiście Przemek lepsze występy przeplatał słabszymi. – W tak młodym wieku nie można jednak zbyt wiele wymagać od zawodnika, a Przemek uczy się z każdym startem, cały czas poznaje nowe tory – przyznaje Piotr Pawlicki. Wraz z kolegami z drużyny żużlowiec wywalczył złote medale Młodzieżowych Drużynowych Mistrzostw Polski oraz Ligi Juniorów, w finale Indywidualnym Ligi Juniorów uplasował się na trzecim miejscu. Finał Młodzieżowych Indywidualnych Mistrzostw Polski ukończył na czwartej pozycji, dzielnie walcząc o wygraną. – Miał na nią szanse, ale trochę zabrakło. Zjadła go trema, ale na wszystko ma jeszcze czas – mówi ojciec zawodnika. Niestety sezon dla Przemka zakończył się pechowo. W półfinale Brązowego Kasku w Gnieźnie żużlowiec uczestniczył w wypadku i złamał obojczyk. Przemek jest bardzo ambitnym sportowcem, stawia sobie wysokie cele i z uwagą słucha rad ojca. Podobnie jest z Piotrkiem juniorem, który pilnie trenuje, by w niedalekiej przyszłości również zostać żużlowcem. – Przygotowanie motocykla, spasowanie jest na mojej głowie. Może kiedyś chłopacy będą chcieli iść swoją drogą, na razie obaj korzystają z moich rad. Są bardzo pracowici, oddani temu, co robią. Czasami aż do przesady, Przemka trzeba prosić, żeby wyszedł z warsztatu i poszedł do domu odpocząć. Do tego wszystkiego dochodzi jeszcze szkoła, więc naprawdę z czasem jest ciężko. Zdecydował się jednak na taką drogę i musi nią iść. Zdaje sobie sprawę, jak wiele wymaga to poświęceń, ale już teraz mówi otwarcie, że ten sport, to jego życie – kończy Piotr Pawlicki.

sportem ich taty, Piotra. Uczył się on w szkole ogrodniczej i temu zawodowi chciał się poświęcić. Pewnie by tak było, ale… mając siedemnaście po raz pierwszy pojawił się na zawodach żużlowych. Bardzo późno, jak na rodowitego leszczynianina. Sport ten go wciągnął na tyle, że postanowił rozpocząć treningi w prowadzonej przez Zdzisława Dobruckiego szkółce. Wszystko za namową brata, wcześniej Piotr miał na koncie tylko treningi motocrossowe. Jesienią 1981 roku zdał egzamin na licencję, w meczu ligowym zadebiutował niespełna rok później. Prawdziwy rozkwit kariery Piotra Pawlickiego przypadł na rok 1983. Osiągał świetne wyniki w Młodzieżowych Drużynowych Mistrzostwach Polski, bardzo dobrze spisał się w finale Młodzieżowych Mistrzostw Polski Par Klubowych. Bez większych problemów przebrnął przez półfinał Młodzieżowych Indywidualnych Mistrzostw Polski, a 26 czerwca na torze w Gnieźnie w finale tych rozgrywek był bezkonkurencyjny, osiągając swój pierwszy wielki sukces. Niezwykle waleczny, brawurowo jeżdżący młody zawodnik trafił na usta wszystkich fanów czarnego sportu. Niestety, podobnie było dwa miesiące później, kiedy podczas meczu ligowego z Falubazem sczepił się z motocyklem zawodnika gości i wjechał prosto w bandę. Przytomność odzyskał dopiero w szpitalu. Rozpoczęła się długa i żmudna walka o powrót do pełni zdrowia i na tor. Piotr Pawlicki zaliczył epizodyczne starty w roku 1985 i 1986, ale do pełni formy wrócił dopiero rok później, znów będąc pewnym punktem zespołu. Miał wielki udział w wywalczonych przez Unię Leszno w latach 1987-1989 tytułach Drużynowego Mistrza Polski, osiągał również świetne wyniki indywidualne – stanął na drugim stopniu podium Memoriału Alfreda Smoczka, trzeci był w finale Złotego Kasku, wygrał turniej o Łańcuch Herbowy w Ostrowie. Kolejny sezon, w którym Unia startowała na zapleczu Ekstraklasy, zaczął z wysokiego pułapu. Świetne występy w lidze polskiej, awans do kolejnych rund Indywidualnych Mistrzostw Świata, wygrana wraz z kolegami z reprezentacji runda Drużynowych Mistrzostw Świata… Niestety 19 maja 1992 roku podczas eliminacji do finału Mistrzostw Polski Par Klubowych doszło do tragedii. Podczas pojedynku z duetem Apatora Toruń, Piotr Pawlicki po przegranym starcie zdecydował się na atak po zewnętrznej, nie opanował motocykla i uderzył w słupek bramy wjazdowej dla ciągników. Niestety uraz kręgosłupa zakończył karierę sportowca, która przeplata była błyskotliwymi sukcesami i kontuzjami. Niespełna rok przed feralnym upadkiem, 9 maja 1991 roku na świat przyszedł Przemek, a trzy lata później, 30 listopada 1994 roku Piotrowi Pawlickiemu urodził się drugi syn, Piotr junior. Zapał i podejście do sportu chłopaków pozwala przypuszczać, że żużel został im zapisany w genach… - Jednak nie było widać tego zapału od samego początku – rozpoczyna opowieść Piotr Pawlicki. – Pierwszy motocykl, który dostali, to był mały motor crossowy. Trochę na nim pojeździli, ale pojawiła się inna pasja – konie. Trenowali skoki, jeździłem nawet z małymi na zawody i tak naprawdę liczyłem, że temat żużla nigdy się nie pojawi – przyznaje. – W końcu jednak przyszedł taki moment, w którym zaczęli przerabiać rowery, motorynki i to był taki pierwszy znak dla mnie. Kiedy pojawił się temat, na początku nie chciałem się zgodzić, szczerze mówiąc, to najpierw udało im się przekonać matkę. Ze mną nie było tak łatwo i zgodziłem się przede wszystkim dlatego, że trochę wjechali mi na ambicję, mówiąc, że boję się, że będą lepsi ode mnie. Wtedy nie miałem wyjścia, musiałem dać im szansę. Na początku bardziej zależało Przemkowi, ale z czasem Piotrek też zaczął mówić, że chce spróbować – opowiada ojciec zawodników. Przemek po raz pierwszy na motor wsiadł jesienią 2006 roku. – To był tylko epizod, właściwie na tym jednym treningu na torze zakończył się sezon. Szczerze mówiąc myślałem, że to tylko zabawa i w ogóle na tym cała przygoda się zakończy – mówi Piotr. Nic z tego – wydaje się, że dopiero po pierwszym kontakcie z żużlowym owalem Przemek tak naprawdę postawił na żużel. Tata, który widział w oczach synów determinację postanowił zbudować im tor. – Niedaleko domu stworzyłem krótki, techniczny tor. Treningi zaczęliśmy w czerwcu 2007 roku, kiedy chłopacy rozpoczęli wakacje. Najchętniej jeździliby od rana do wieczora. Przemek zaliczył też trzy treningi na torze w Lesznie, na ostatnim wpadł w bandę, złamał obojczyk i ten rok tak się dla niego skończył – wspomina. – Osoby, które widzą Przemka na torze często pytają mnie, od ilu lat jeździ. Kiedy odpowiadam, że treningi właściwie zaczął w 2007 roku, a rok później startował już w lidze z najlepszymi, to nie mogą w to uwierzyć – dodaje z uśmiechem. Sezon 2008 bracia rozpoczęli wcześniej. – Dopieściłem trochę nasz tor i rozpoczęliśmy poważne treningi na tym torze. Chłopakom szło coraz lepiej, Przemek był już właściwie przygotowywany do licencji – mówi Piotr. Do ostatniej chwili nie było wiadomo, czy Przemek podejdzie do pierwszego w tym roku egzaminu na licencję. Na początku kwietnia dostał zielone światło i na torze w Częstochowie bez większych problemów uzyskał „żużlowe papiery”. – Początki zawsze są trudne. To, że dobrze mu szło na treningach to jedno, ale właściwie dopiero wtedy zaczęło się prawdziwe ściganie – przeróżne zawody młodzieżowe, starty na różnych torach. Zależało mi na tym, żeby nie zapominał o tym, że ciągle się uczy, dlatego wolałem nawet jak jechał z tyłu, bo mogłem wtedy obserwować jak zachowuje się na torze, jakie podejmuje decyzje – przyznaje. I rzeczywiście, Przemek mimo nienajlepszych startów zadziwiał świetną jazdą, dobrymi, przemyślanymi akcjami na torze. Pierwsze zawody młodzieżowe potwierdziły jego talent, a świetne wyniki w turniejach młodzieżowych, w tym zwycięstwo w międzynarodowym turnieju w Tarnowie spowodowały, że stosunkowo szybko dostał szansę, by zadebiutować w barwach Unii Leszno w Ekstralidze. 20 lipca, po kilkunastu latach przerwy spiker znów wykrzyczał nazwisko „Pawlicki” prezentując skład drużyny gospodarzy. – Aż łezka zakręciła się w oku – zdradza senior rodu. – Przemek zaliczył rewelacyjny występ, zdobył 11 punktów. Wygrał biegi z zawodnikami, którzy mieli o wiele większe doświadczenie. To był niesamowity dzień – przyznaje. Po tym występie Przemek okrzyknięty został wschodzącą gwiazdą polskiego żużla, zainteresowali się nim przedstawiciele wielu mediów. – To było bardzo miłe, ale należy pamiętać, że to bardzo młody chłopak i jest dopiero na początku drogi. Jedyne, co teraz jest mu potrzebne, to spokój i praca nad sobą – mówi zdecydowanie ojciec zawodnika. Oczywiście Przemek lepsze występy przeplatał słabszymi. – W tak młodym wieku nie można jednak zbyt wiele wymagać od zawodnika, a Przemek uczy się z każdym startem, cały czas poznaje nowe tory – przyznaje Piotr Pawlicki. Wraz z kolegami z drużyny żużlowiec wywalczył złote medale Młodzieżowych Drużynowych Mistrzostw Polski oraz Ligi Juniorów, w finale Indywidualnym Ligi Juniorów uplasował się na trzecim miejscu. Finał Młodzieżowych Indywidualnych Mistrzostw Polski ukończył na czwartej pozycji, dzielnie walcząc o wygraną. – Miał na nią szanse, ale trochę zabrakło. Zjadła go trema, ale na wszystko ma jeszcze czas – mówi ojciec zawodnika. Niestety sezon dla Przemka zakończył się pechowo. W półfinale Brązowego Kasku w Gnieźnie żużlowiec uczestniczył w wypadku i złamał obojczyk. Przemek jest bardzo ambitnym sportowcem, stawia sobie wysokie cele i z uwagą słucha rad ojca. Podobnie jest z Piotrkiem juniorem, który pilnie trenuje, by w niedalekiej przyszłości również zostać żużlowcem. – Przygotowanie motocykla, spasowanie jest na mojej głowie. Może kiedyś chłopacy będą chcieli iść swoją drogą, na razie obaj korzystają z moich rad. Są bardzo pracowici, oddani temu, co robią. Czasami aż do przesady, Przemka trzeba prosić, żeby wyszedł z warsztatu i poszedł do domu odpocząć. Do tego wszystkiego dochodzi jeszcze szkoła, więc naprawdę z czasem jest ciężko. Zdecydował się jednak na taką drogę i musi nią iść. Zdaje sobie sprawę, jak wiele wymaga to poświęceń, ale już teraz mówi otwarcie, że ten sport, to jego życie – kończy Piotr Pawlicki.

o 10-15lat a stawke uzupełnią Wożniak i Kiełbasa a rezerwa chtis bomber harrrris

jeździli u siebie i wiadomo jak się skończyło ;] To są tylko młodzi chłopacy, pamiętajcie... nie ma co się podniecać... i wymagać, nie wiadomo co...