Obcokrajowcy najdłużej jeżdżący w jednym klubie

Henrik Gustafsson

W latach 1992-1994 Henrik Gustafsson przywdziewał plastrony trzech różnych klubów, dodatkowo robił to rzadko, gdyż w tym okresie wystąpił raptem w sześciu spotkaniach. Regularne starty dla ''Henki'' przyszły dopiero w 1995 roku, kiedy to podpisał kontrakt w Polonii Bydgoszcz. Ekipa znad Brdy przypadła do gustu Szwedowi, który przez następne sześć sezonów postanowił niczego nie zmieniać. Zespół z Bydgoszczy miał duże korzyści z występów Gustafssona, ponieważ obok braci Gollobów był najważniejszym ogniwem drużyny. Żużlowiec z kraju Trzech Koron pożegnał się z Bydgoszczą po 2001 roku. [ad=rectangle] Henrik Gustafsson w Polonii Bydgoszcz:

Andreas Jonsson

Od 2004 roku w Polonii Bydgoszcz nie było już braci Gollobów. Jednak bydgoscy kibice nie musieli długo czekać na następcę i szybko nowym idolem ogłosili Andreasa Jonssona, który wydatnie pomógł drużynie w utrzymaniu w Ekstralidze, notując średnią biegową 2,72. W kolejnych sezonach Polonia w składzie z Jonssonem wywalczyła wicemistrzostwo Polski oraz brązowy medal. Jonsson wielokrotnie podkreślał swoje przywiązanie do Bydgoszczy. Zmiany dokonał dopiero w 2011 roku, kiedy to po siedmiosezonowej przygodzie przeniósł się do drużyny z Zielonej Góry, którą reprezentować będzie także w nadchodzącym sezonie 2015.

Andreas Jonsson w Polonii Bydgoszcz:

Emil Sajfutdinow

Przed rozpoczęciem rozgrywek ligowych w 2006 roku zdecydowano się znieść ograniczenia co do liczby startujących obcokrajowców w jednym meczu. W związku z tym do Polski napłynęło jeszcze więcej zawodników z innych krajów, nie tylko tych doświadczonych, ale także młodych i utalentowanych. Jednym z nich był wówczas niespełna 17-letni Emil Sajfutdinow, po którego sięgnęła bydgoska Polonia.

Debiutancki sezon dla Sajfutdinowa zważywszy na wiek i brak znajomości polskich torów był całkiem przyzwoity, bowiem zakończył go ze średnią na bieg 1,35. W kolejnych latach ''Rosyjska Torpeda'' była wiodącą postacią w zespole i najlepszym zawodnikiem zagranicznym w drużynie, notując regularnie powyżej 2 punktów na bieg. Po siedmiu spędzonych sezonach Rosjanin rozstał się z Gryfami i powędrował do Włókniarza Częstochowa.

Emil Sajfutdinow w Polonii Bydgoszcz:

Renat Gafurow

To właśnie żużlowiec z Rosji jest najwierniejszym obcokrajowcem w gdańskim Wybrzeżu. Od kiedy zostały otwarte bramy dla zawodników z zagranicy w 1990 roku rekordzistą pod względem liczby sezonów w nadmorskim klubie pozostawał Marvyn Cox (sześć sezonów). W 2014 roku to osiągnięcie zostało pobite przez Gafurowa, który związany jest z zespołem z Gdańska od 2008 roku.

Pomimo problemów jakie ostatnio ma drużyna znad Bałtyku, Rosjanin nie decyduje się na zmianę otoczenia. Gafurow również w 2015 będzie bronił czerwono-biało-niebieskich barw.

Renat Gafurow w barwach Wybrzeża Gdańsk:

Greg Hancock

Amerykanin również znajduje się na liście zawodników, którzy spędzili w jednym klubie sporą liczbę sezonów. Pochodzący z Kalifornii żużlowiec na początku swojej przygody z polską ligą ścigał się dla Unii Leszno i Startu Gniezno. Jednak dopiero w drużynie z Wrocławia Hancock zadomowił się na dłużej niż trzy sezony. Działacze ze stolicy Dolnego Śląska zakontraktowali trzykrotnego mistrza świata po tym jak z żużlem pożegnał się podstawowy obcokrajowiec WTS, Tommy Knudsen. To właśnie Hancock przebił Duńczyka pod względem liczby sezonów we wrocławskiej ekipie. "Grin" startując w Atlasie Wrocław trzy razy mógł się cieszyć ze srebrnych medali DMP.

Ostatnim sezonem dla Kalifornijczyka w tym klubie był rok 2004. Wrocławski zespół walczył wówczas o złoto. Na rewanżowy mecz z Unią Tarnów Hancock jednak nie dotarł i bez jego pomocy zespół przegrał decydującą batalię. Wydawało się, że w sezonie 2015 drogi Amerykanina i WTS mogą się zejść ponownie, lecz ostatecznie Hancock trafił do PGE Stali Rzeszów.

Statystyki Grega Hancocka w barwach klubu z Wrocławia:

Chris Holder

Australijczyk zadebiutował w polskiej lidze w 2007 roku. Klubem, który sięgnął po przyszłego mistrza świata był Atlas Wrocław. Jednak Australijczyk nie zagrzał długo miejsca w stolicy Dolnego Śląska i po jednym sezonie przeniósł się do Torunia. ''Chrispy'' od tego momentu nie zmienia pracodawcy i jest ważnym ogniwem toruńskiego składu. Holder również w tegorocznych rozgrywkach będzie się ścigał dla Aniołów.

Chris Holder w zespole toruńskim:

Antonin Kasper

''Toniczek'' na początku trafił do Lublina, gdzie jeździł przez dwa lata. Później, kiedy działacze z Lublina postawili na Hansa Nielsena i Leigh Adamsa, żużlowiec z Czech znalazł się w składzie Startu Gniezno, w którym zakotwiczył na kilka lat.

Po 1996 roku Kasper opuścił Gniezno na trzy lata, ale wrócił do pierwszej stolicy Polski w 2000 roku, gdzie startował do końca swojej kariery. Zawodnik z kraju naszych sąsiadów przez wiele lat pokazywał wysoki poziom sportowy o czym świadczy fakt, że przez osiem sezonów jazdy w Starcie tylko raz zszedł z średnią biegową poniżej 2 pkt.

Antonin Kasper w barwach Startu Gniezno:

Ryan Sullivan

Również żużlowiec z Australii zapisał się w historii polskiej ligi jako jeden z najdłużej jeżdżących zawodników dla jednego klubu. Sullivana kibice pamiętają ze startów dla drużyn z Torunia oraz Częstochowy. Australijczyk swoją przygodę w Polsce rozpoczął od jazdy dla toruńskiego Apatora w 1996 roku. Z przerwami jego występy z Aniołem na plastronie trwały jedenaście sezonów, wliczając także rok 2013, w którym został awaryjnie ściągnięty do Unibaksu w miejsce kontuzjowanego Chrisa Holdera. Brązowy medalista mistrzostw świata z 2002 roku ścigał się ponadto przez sześć sezonów dla Lwów z Częstochowy, a ponadto zaliczył roczny epizod w Polonii Bydgoszcz.

Wyniki Ryana Sullivana w toruńskim zespole:

Leigh Adams

Niekwestionowanym liderem w prezentowanym zestawieniu jest Australijczyk, który w polskiej lidze ścigał się przez dwadziedzieścia sezonów. Adams do naszego kraju trafił w 1991 roku, a pierwszą drużyną, która go zatrudniła był Motor Lublin. Tam startował do 1995 roku, z roczną przerwą na występ w Sparcie Wrocław (1993 rok, dokładnie na jeden mecz). Borykający się z problemami finansowymi lubelski Motor spadł w 1995 r. z najwyższej klasy rozgrywkowej i w tym momencie Adams zdecydował, że kolejny sezon spędzi w leszczyńskiej Unii.

Jak się później okazało, zawodnik z Antypodów czuł się w wielkopolskim klubie na tyle dobrze, że przejeździł tam półtorej dekady. Adams do końca swojej kariery nie zmienił drużyny w Polsce, mimo że byli chętni, aby go u siebie zatrudnić. Do dzisiaj Leigh Adams to jeden z symboli leszczyńskiej Unii. Przez wiele lat będąc liderem Byków doprowadził zespół do dwóch DMP, w 2007 i 2010 roku. O tym jak bardzo Adams zapisał się w pamięci kibiców z Leszna niech świadczy wielki aplauz publiczności, kiedy to pojawił się na telebimie podczas finału DMP ze Stalą Gorzów.

Statystyki Leigh Adamsa w leszczyńskiej Unii: