Gra w silniejszej lidze jest moim celem - rozmowa z Robertem Orzechowskim

Michał Gałęzewski 27 Stycznia 2013, 10:00

- W klubowych rozgrywkach podchodzę do tego z większym spokojem i dystansem. Koncentracja na kadrze jest większa. W reprezentacji wszystko podporządkowuje się pod mecz. Od rana się tym żyje. W lidze często myśli o meczu przychodzą później.

Czy na zgrupowaniach kadry można się nauczyć czegoś nowego, czy jest głównie ćwiczone zgranie drużyny i taktyka?

Właśnie te dwa czynniki decydują o sukcesie kadry. Ja jeździłem na grupowania i nadal jeżdżę z takim nastawieniem, aby stać się jak najlepszym zawodnikiem. Od trzech lat mam okazję i przyjemność podglądać braci Lijewskich na rozegraniu i to jak poruszają się na boisku. Patrzenie jak grają z kołem, czy ze skrzydłem powoduje, że jestem coraz lepszy. Na treningach rzuca się bramki Sławkowi Szmalowi i Marcinowi Wicharemu, czyli najlepszym bramkarzom w Polsce. Oprócz tego, że jedzie się grać dla kraju, do klubu wraca się lepszym zawodnikiem.

Dotychczas pracowałeś ze szkoleniowcami z Polski. Współpracując z trenerem Bieglerem miałeś okazję do jakichś nowych ćwiczeń, czy niemiecka myśl szkoleniowa jest podobna do polskiej?

Orzechowski jest kluczowym zawodnikiem MMTS-u Kwidzyn

- Ja grałem w reprezentacji rocznika 1988 i zajęliśmy czwarte miejsce na mistrzostwach Europy i szóste miejsce na mistrzostwach świata. Tak naprawdę z tej kadry tylko ja więcej czasu spędzam na boisku w pierwszej reprezentacji. Piotr Chrapkowski, Mateusz Jankowski, Piotr Wyszomirski, Damian Kostrzewa, czy Łukasz Gierak byli powoływani wcześniej, ale nie zdążyli się jeszcze przebić na stałe. Znam osobiście kilku młodszych zawodników z roczników 1990, czy 1992 i jest tam trochę ciekawych szczypiornistów, na których grę można zawiesić oko. Jakąś przyszłość nasza reprezentacja ma.

Pojawiły się informacje, że ZPRP chce objąć po 5-6 zawodników z każdej pozycji specjalnym systemem szkolenia. Jest to dobre rozwiązanie?

- Na pewno tak. 35-40 zawodników będzie objętych centralnym szkoleniem i będzie to szerszy krąg 20 doświadczonych i 20 z młodszych roczników. Gdy będą organizowane różne konsultacje, to będzie to miało bardzo dobry wpływ na rozwój dyscypliny.

W klubie grasz głównie na prawym rozegraniu, natomiast w kadrze na skrzydle. Na jakiej pozycji się lepiej czujesz?

- Nie ma co ukrywać, całe życie grałem lepiej na rozegraniu i właśnie na tej pozycji czuję się bardziej komfortowo. Pozycja skrzydłowego nie jest mi jednak obca. W reprezentacjach młodzieżowych przez dwa-trzy lata też grałem na skrzydle. Mam nadzieję, że później też będę mógł spędzać czas na boisku. Ważne, że mogę cieszyć się tym co robię i spełniać się jako zawodnik.

Grasz w MMTS-ie Kwidzyn, czyli zespołem spoza polskiej wielkiej dwójki. Jak widzisz swoją karierę w perspektywie najbliższych 2-3 lat?

- Na pewno chciałbym grać zagranicą, ale wyjechać nie jest łatwo. Trzeba prezentować wysoki poziom i komuś się spodobać. Następnie trzeba podpisać kontrakt. Zobaczymy co się wydarzy. Polska liga jest jednak coraz mocniejsza, trudniej jest w niej o bramki i można się więcej nauczyć. Nie zmienia to jednak tego, że gra w silniejszej lidze jest moim celem.

Podczas mistrzostw najłatwiej jest się pokazać skautom z zagranicy?

Jak już wcześniej powiedziałem, gram w kadrze już od trzech lat i nie jestem postacią anonimową. Może po tej bramce z Serbią trochę bardziej znaną (śmiech). Zobaczymy jak się wszystko potoczy. Jak nie uda się wyjechać, to mam kilka ofert z ligi polskiej i zobaczymy co się wydarzy.

Jak podchodzisz do tego, że klub z twojego rodzinnego miasta się rozwija?

Orzechowski jest mocno związany z Wybrzeżem Gdańsk, ale daje z siebie wszystko w meczach MMTS-u

- Na pewno teraz nie ma co robić kroku w tył. Zobaczymy jak sytuacja tego klubu się potoczy. Jestem rodowitym gdańszczaninem i całe życie spędziłem w tym mieście. Kiedyś chciałbym zagrać z herbem Wybrzeża na piersi, chociaż nie wiem kiedy i czy to nastąpi.

Twój ojciec grał w piłkę ręczną i jest obecnie kierownikiem gdańskiej drużyny, tą dyscyplinę uprawia też twój młodszy brat. Była w ogóle jakakolwiek opcja, żebyś nie został piłkarzem ręcznym?

- Chyba nie mogłem nie zostać piłkarzem ręcznym. Od kiedy pamiętam była w domu piłka do tego sportu. Jedyne co mogłem, to być bramkarzem. Mam jednak taki charakter, że nie umiem siedzieć w jednym miejscu.

Pomóż nam ulepszać nasze serwisy - odpowiedz na kilka pytań.