Marcin Górczyński: Wiśle brakuje genu zwycięzców (komentarz)

Marcin Górczyński 12 Maja 2019, 16:19

PAP / Jakub Kaczmarczyk / Na zdjęciu: zawodnik ORLEN Wisła Płock Renato Sulić (z lewej) i Marko Mamić (z prawej) z PGE Vive Kielce

• Puchar Polski: Wisła znów zawiodła w końcówce. Jedenaste trofeum z rzędu dla PGE VIVE!

Ze świecą szukać osób, które nie pochwalą Nafciarzy po finale. Alex Dujshebaev, zapewne oddychający rękawami po wyniszczających bojach z PSG w Lidze Mistrzów, męczył się okrutnie. Obrońcy zatruwali rywalom życie, w tym Luce Cindriciowi, Adam Morawski robił swoje w bramce. VIVE punktował znakomity w tym sezonie Michał Daszek, kilka razy ukłuł Renato Sulić i zneutralizował Dujshebaeva pod własną bramką. Po prostu Wisła wyglądała nadzwyczaj korzystnie i aż nie do wiary, że nie udokumentowała wybitnego występu Pucharem Polski.

Gdzieś już to czytaliście/słyszeliście? Wspomniany bój w Superlidze był bliźniaczo podobny. Tak jak wtedy, VIVE uratowało wynik doświadczeniem i wolą walki. Przecież dla kielczan zwycięstwa w meczach o taką stawkę to chleb powszedni. Na polskim podwórku wręcz ich obowiązek. Dla przykładu - 24:22 dla Wisły na pięć minut przed końcem. W odpowiedzi rajd Cindricia, kara dla jednego z płocczan, przechwyt i rzut Mariusza Jurkiewicza do pustej bramki. Wszystko w ciągu raptem kilkunastu sekund. Niedługo później kontra i irracjonalne zachowanie kręcącego piruety Nemanji Obradovicia. Gdyby VIVE było w takim położeniu, raczej nie wypuściłoby trofeum.

Tego genu zwycięzców najbardziej brakuje Wiśle i Xavier Sabate wciąż próbuje go zaszczepić. Złośliwi stwierdzą, że Hiszpan nie jest najlepszą osobą do tego zadania, wszak jako trener Veszprem nie potrafił ustrzec drużyny przed roztrwonieniem dziewięciu bramek przewagi w finale Ligi Mistrzów z VIVE. Prawda jest jednak taka, że Sabate odcisnął piętno na drużynie i widzą to nawet najbardziej zajadli krytycy Wisły. Nafciarze zrobili znaczne postępy w porównaniu do początku sezonu, kiedy katowali siebie nawzajem i kibiców. Przecież jeszcze jesienią zostali rozbici przez kielczan.

ZOBACZ: Cindrić o odejściu z VIVE

Szkoda tylko, że ostatnia akcja (przy wyniku 26:25) wyglądała tak, a nie inaczej. Sabate, nie wiedzieć czemu, wyznaczył do roli egzekutora Dana-Emila Racotea. Od kilku miesięcy będącego w przeciętnej dyspozycji, słabo radzącego sobie w finale. Koledzy przygotowali pozycję, Rumun trafił prosto w Vladimira Cuparę. I to są te detale. Przy jeszcze większym ciśnieniu w Paryżu Władisław Kulesz huknął z daleka pod poprzeczkę i zapewnił VIVE udział w Final4 Ligi Mistrzów.

Wisła jest najbliżej przełamania od kilku lat. Do niedawna kielecko-płockie starcia nazywaliśmy "świętą wojną" bardziej z przyzwyczajenia, emocje trwały przeważnie do 45-50 minuty. Czasem dłużej, ale i tak kończyły się według oklepanego scenariusza. W Płocku przyzwyczaili się do smaku srebra, mecze nie przyciągały wielkiej uwagi, a co ma interesować przeciętnego kibica w Polsce, jeśli nie potyczki dwóch ligowych potęg? Może ligowe finały, na które się zapowiada, wreszcie rozgrzeją na miarę oczekiwań. Wyrównana rywalizacja Wisły i VIVE to jedna z lepszych rzeczy, które mogą przytrafić się polskiej piłce ręcznej.