Zmarnowane talenty polskiego żużla

Postanowiliśmy prześledzić kariery kilku żużlowców, którzy w wieku juniora odnosili sukcesy, ale w "dorosłym" speedwayu nie radzili sobie już tak dobrze. Niektórzy z nich szybko zostali okrzyknięci wielkimi talentami i nadziejami polskiego żużla. Inni do sukcesów dochodzili ciężką pracą. Spośród bohaterów tego tekstu dwóch w poprzednim sezonie rywalizowało w rozgrywkach Enea Ekstraligi. Z kolei pięciu z nich już nie jeździ na żużlu. Niemal wszyscy mają na swoim koncie co najmniej jeden medal w imprezie mistrzowskiej rangi.

Najbardziej utytułowanym zawodnikiem z tego grona jest Karol Ząbik. Swoją karierę zaczął w 2002 roku, kiedy to pozytywnie przebrnął przez egzamin na licencję "Ż". Trenerem "Zobera" był jego ojciec Jan Ząbik, który od początku widział w nim materiał na dobrej klasy jeźdźca. Trenerskie oko Ząbika seniora nie pomyliło się. Jego syn już w 2003 roku zadebiutował w rozgrywkach ligowych, a w kolejnym sezonie wraz z Adrianem Miedzińskim tworzył jedną z najsilniejszych par juniorskich w kraju.

Statystyki Karola Ząbika:

* - suma punktów z bonusami (kolor zielony - wiek juniora, czerwony - senior)

Po zakończeniu wieku juniora jego kariera zahamowała. Winne były przede wszystkim kontuzje. W finale Indywidualnych Mistrzostw Polski sprzed pięciu lat Ząbik zanotował koszmarny upadek, po którym lekarze podejrzewali uraz głowy. Z kolei w 2010 roku podczas jednego z treningów na Wyspach Brytyjskich "Zober" złamał nogę i nabawił się urazu barku, co wykluczyło go z dalszych startów. Mistrz świata wrócił na tor w kolejnym sezonie, lecz jego jazda daleka była od tej, jaką prezentował przed kontuzją. W 2013 roku Ząbik wystąpił w kilku imprezach towarzyskich poza granicami Polski.

Kolejnym medalistą Indywidualnych Mistrzostw Świata Juniorów, który nie może sobie poradzić w kategorii seniorów jest Paweł Hlib. Wychowanek Stali Gorzów w 2007 roku zdobył brąz w juniorskim czempionacie. Podobnie jak Ząbik, był członkiem złotej ekipy, która sięgała po tytuły w DMŚJ. "Hlipek" był też Młodzieżowym Indywidualnym Mistrzem Polski.

Jeszcze jako junior Hlib przeniósł się z targanego problemami finansowymi Gorzowa do bogatej Unii Tarnów. Jaskółki miały po raz trzeci z rzędu zdobył Drużynowe Mistrzostwo Polski, lecz na przeszkodzie stanęła kontuzja Tony'ego Rickardssona, przez którą Szwed o kilka miesięcy wcześniej niż planował zakończył karierę. Hlib ściągany był z myślą o wzmocnieniu formacji juniorskiej. Wszak rok wcześniej w barwach Stali osiągnął w I lidze średnią 1,948 punktu na bieg. Miał wówczas 19 lat.

Statystyki Pawła Hliba:

* - suma punktów z bonusami
** - KSM Krosno w czasie sezonu wycofał się z rozgrywek, a jego wyniki anulowano

Jak widać po powyższej tabeli ostatni dobry sezon Hlib zanotował wówczas, gdy był jeszcze juniorem. Przeskok do kategorii seniorów odbił się na jego postawie. Po sezonie 2008 Hlib opuścił Gorzów i przeniósł się do Rybnika, gdzie furory nie zrobił. Następnie startował w Gdańsku. Nad morze sprowadził go Stanisław Chomski, który był jego trenerem w Stali. Chomski wierzył w umiejętności "Hlipka", lecz ten jeździł przeciętnie i lepsze występy przeplatał słabszymi.

Po dwuletnim pobycie w barwach Wybrzeża "Hlipek" podpisał umowę z KSM Krosno. Podpisanie kontraktu w II lidze wydawało się krokiem w tył, lecz Hlib w barwach Wilków notował dobre rezultaty. Sam mówił, że startował praktycznie bez treningu, a mimo to z łatwością pokonywał rywali. Po kilku spotkaniach gorzowianin zrezygnował z dalszych występów. Z kolei krośnieński klub wycofał się z rozgrywek, a wyniki osiągane przez Wilki zostały anulowane. Miniony rok Hlib spędził w macierzystym klubie, a obecnie ma podpisany kontrakt warszawski z klubem z Krakowa.

Medal w juniorskim czempionacie ma w swoim dorobku również Rafał Szombierski. "Szumina" karierę zaczynał w barwach RKM Rybnik. Wówczas w ekipie ze Śląska było utalentowane pokolenie młodych żużlowców, a Szombierski był wiodącą postacią formacji młodzieżowej. W barwach Rekinów zadebiutował w 1999 roku, a w pierwszym ligowym meczu zdobył 4 punkty i bonus w czterech startach. 

Z roku na rok Szombierski spisywał się coraz lepiej i był silnym punktem I-ligowego klubu z Rybnika. Najlepszy w jego karierze był sezon 2003. Wówczas to wraz z Rekinami wywalczył awans do Ekstraligi, a sam "Szumina" był jednym z liderów śląskiego zespołu. W tym samym roku Szombierski na torze w Kumli zdobył brązowy medal Indywidualnych Mistrzostw Świata Juniorów oraz wystąpił z dziką kartą w Grand Prix. Dwa lata wcześniej wychowanek RKM Rybnik wywalczył Brązowy Kask.

W kolejnym sezonie Szombierski wylądował w klubie z Równego. Tam spisywał się poniżej oczekiwań, a żużel przestał być dla niego tak ważny. Do ukraińskiego zespołu Szombierski dołączył w trakcie sezonu. Wiele wskazywało na to, że był to dla niego ostatni sezon spędzony na żużlowym torze. "Szumina" wyjechał bowiem do pracy w Niemczech. Podczas jednej z częstochowskich gal lodowych w rozmowie ze spikerem wyraził w niecenzuralnych słowach opinię na temat władz rybnickiego klubu.

Statystyki Rafała Szombierskiego:

 * - suma punktów z bonusami

Jego przerwa w startach trwała dwa lata. Przed sezonem 2010 rękę do niego wyciągnął Marian Maślanka, a wielu pukało się w czoło. Włókniarz Częstochowa był wówczas faworytem do spadku, a między innymi dzięki Szombierskiemu zachował ekstraligowy byt. W kolejnych trzech sezonach "Szumina" reprezentował barwy Lwów. Jest jednym z ulubieńców publiczności, lecz coraz częściej zdarzają mu się wpadki.

Szombierski mógł osiągnąć zdecydowanie więcej. Jako senior nie ma na swoim koncie praktycznie żadnych indywidualnych sukcesów. W ostatnich sezonach startuje tylko w rozgrywkach ligowych i widać, że brak mu objeżdżenia na innych torach. We znaki daje się również krnąbrny charakter zawodnika. Pseudonim zawodnika nie wziął się znikąd. Przed laty głośno było o jego wybrykach. Przed swoim najlepszym w karierze sezonem został zawieszony przez władze klubu za niesportowe zachowanie.

Innym zawodnikiem z Rybnika, który dobrze zapowiadał się jako junior jest Michał Mitko. Od początku swojej kariery był on związany z Rekinami. Licencję uzyskał w 2005 roku, a w kolejnym sezonie zadebiutował w rozgrywkach ligowych. W trzech pojedynkach nie zdobył żadnego punktu, lecz w jego przypadku sprawdziło się przysłowie "pierwsze śliwki robaczywki".

W kolejnych sezonach Mitko prezentował się coraz lepiej i wywalczył sobie pozycję podstawowego młodzieżowca rybnickiego klubu. Jego dobrą formę dostrzegł selekcjoner polskiej reprezentacji, który powołał go na Drużynowe Mistrzostwa Świata Juniorów w 2008 roku. 20-letni wówczas zawodnik w finale w Holsted zdobył 7 punktów, a biało-czerwoni o punkt wyprzedzili Duńczyków i sięgnęli po złoty medal. Był to największy w karierze sukces rybniczanina.

Dla wchodzącego w wiek seniora zawodnika był to dobry krok. Rybniczanin często startował. W pierwszym sezonie w barwach klubu z Opolszczyzny był zawodnikiem drugiej linii, lecz w dwóch kolejnych był już liderem Kolejarza. Po trzech latach spędzonych w Opolu Mitko zdecydował się na powrót do klubu ze swojego rodzinnego miasta.

Statystyki Michała Mitko:

* - suma punktów z bonusami

W minionym sezonie prezentował się z dobrej strony. Jego ŻKS ROW Rybnik wywalczył awans do I ligi, a klub prowadzony był zdecydowanie bardziej profesjonalnie niż w przeszłości. Zawodnicy nie narzekali na zaległości. Wiele wskazuje na to, że zawodnika, który zdobył Drużynowe Mistrzostwo Świata Juniorów nie zobaczymy już na żużlowych torach. Po zakończeniu okienka transferowego zawodnik zapowiedział, że kończy karierę.

Innym złotym medalistą Drużynowych Mistrzostw Świata Juniorów, który nie startuje już na żużlu jest Krystian Klecha. Egzamin na licencję zdał w barwach pilskiej Polonii w 2001 roku. W kolejnym sezonie dostał szansę debiutu w najwyższej klasie rozgrywkowej, lecz w jednym biegu nie zdobył punktu. Więcej szans do zaprezentowania swoich umiejętności otrzymał w 2003 roku. Wówczas targana problemami finansowymi Polonia walczyła o uniknięcie degradacji, a "Krycha" wystąpił w dziewięciu spotkaniach. Wówczas pokazał, że drzemią w nim spore możliwości. 

Po spadku Polonii Piła z Ekstraligi Klecha przeniósł się do Polonii Bydgoszcz i w jej barwach spędził cztery sezony. W pierwszych dwóch sezonach spisywał się dobrze jako junior, a po przeskoku w kategorię seniorów miał pewne miejsce w składzie bydgoszczan. W najlepszym swoim sezonie spędzonym w grodzie nad Brdą wykręcił średnią 1,511 punktu na bieg.

W 2008 roku Klecha startował w barwach tarnowskiej Unii. Jego Polonia Bydgoszcz spadła z najwyższej klasy rozgrywkowej, a włodarze klubu nie widzieli Klechy w składzie. Jego wybór padł właśnie na Jaskółki i był to krok wstecz w powoli, ale systematycznie rozwijanej karierze. W ekipie z Tarnowa wystąpił w sześciu pojedynkach, w których spisywał się znacznie poniżej oczekiwań. Drugi rok z rzędu zaliczył ze swoją drużyną spadek z Ekstraligi. 

Statystyki Krystiana Klechy:

* - suma punktów z bonusami

"Krycha" znany był ze swojej ambitnej postawy na torze. Po nieudanym sezonie w Tarnowie długo nie mógł znaleźć nowego pracodawcy. Podpisał kontrakt warszawski z Kolejarzem Rawicz, a ostatecznie wystąpił w jednym spotkaniu PSŻ Poznań. Widać było braki w objeżdżeniu. W trzech biegach Klecha zdobył punkt. Szansą miało być zawarcie umowy z występującą w II lidze Ostrovią Ostrów. Wydawało się, że wychowanek Polonii Piła wykorzystał swoją szansę. Był silnym punktem drużyny z Wielkopolski, lecz był to jego ostatni sezon spędzony na żużlowych torach. Przed sezonem 2011 był łączony z macierzystym klubem, ale ostatecznie nie podpisał kontraktu z Polonią.

Sukcesów na miarę talentu nie osiągnął Marcin Rempała. Najmłodszy z braci Rempałów jeszcze w latach juniorskich uznawany był za nadzieję polskiego żużla. Wraz z Janusz Kołodziej tworzył jedną z najmocniejszych par juniorskich w kraju i często zastępował słabiej spisujących się starszych kolegów. Z tarnowską Unią w latach 2004-2005 zdobył dwa złote medale Drużynowych Mistrzostw Polski.

Jego dobrą formę dostrzegł trener Marek Cieślak, który w 2004 roku powołał go do kadry na Drużynowy Puchar Świata. "Balans" wystąpił w finale żużlowego mundialu i na torze w Poole zdobył 7 punktów. Biało-czerwoni zajęli wówczas czwarte miejsce, lecz wiele wskazywało na to, że dobry występ w DPŚ otworzył przed najmłodszym z braci Rempałów drzwi do reprezentacji. Przed zawodnikiem Unii Tarnów był jeszcze jeden sezon startów w gronie juniorów.

Niestety, po przejściu do kategorii seniorów "Balans" nie spisywał się już tak dobrze, jak jeszcze kilka miesięcy wcześniej. Wystąpił co prawda w prawie wszystkich meczach tarnowskich Jaskółek, lecz jego średnia spadła o niemal pół punktu, a w 2007 roku w 31 wyścigach zdobył zaledwie 12 punktów. Słabe występy spowodowały, że na stałe wypadł z orbity zainteresowań selekcjonera żużlowej reprezentacji Polski.

Statystyki Marcina Rempały:

* - suma punktów z bonusami
Rempała nie odbudował się w Rybniku. W 2009 roku w I lidze osiągnął średnią 1,185 punktu na bieg. W kolejnym sezonie otrzymał jeszcze jedną szansę od działaczy tarnowskiej Unii, lecz jej nie wykorzystał. Trzy ostatnie sezony "Balans" spędził w barwach Kolejarza Opole, gdzie był silnym punktem zespołu, lecz z pewnością jazda w II lidze nie spełnia ambicji najmłodszego z braci Rempałów.

W drugiej połowie pierwszej dekady XXI wieku w Lublinie pojawił się prawdziwy diament. Rafał Klimek mógł liczyć na wsparcie bogatego ojca, który sporo zainwestował w rozwój jego kariery. I to właśnie po zaniechaniu wsparcia finansowego Klimek zakończył krótką karierę. Licencję żużlową uzyskał on w 2006 i z miejsca zadebiutował w barwach klubu z Lublina. 

TŻ Lublin rywalizował wówczas w I lidze, a 16-letni wówczas Klimek jeździł bez żadnych kompleksów. W debiutanckim meczu zdobył 4 punkty w trzech wyścigach, a w całym sezonie zdobył wraz z bonusami 39 punktów w 40 wyścigach. Po udanym pierwszym roku startów Klimek nie zrobił w kolejnym sezonie spektakularnych postępów. Osiągnął średnią biegową niższą niż rok wcześniej, ale doświadczenie zebrane w ligowych meczach miało zaprocentować w przyszłości.

Po roku klub z Lublina wrócił na żużlową mapę Polski. Tym samym Klimek powrócił do startów. Wystąpił w 18 meczach KMŻ Lublin i odnotował najlepszy sezon w karierze. W 18 meczach zdobył 85 punktów i był silnym punktem Koziołków. Niewiele wskazywało na to, że będzie to jego ostatni rok startów na żużlowych torach. Przed sezonem 2010 Klimek podpisał umowę warszawską z klubem z Lublina, lecz podobnie, jak dwa lata wcześniej nie wystąpił w żadnej żużlowej imprezie.

Statystyki Rafała Klimka:

* - suma punktów z bonusami

Przez trzy lata startów Rafał Klimek nie osiągnął sukcesów. Kto wie, jak potoczyłaby się jego kariera, gdyby nie roczna przerwa w startach. Sam zawodnik karierę musiał zakończyć z powodu problemów finansowych. Od tego czasu w Lublinie nie było tak utalentowanego wychowanka jak Klimek.

Krótko trwała przygoda z żużlem Macieja Piaszczyńskiego. Żużlową licencję uzyskał on w barwach UKS Żaki Taczanów, a pierwszym klubem, jaki reprezentował w rozgrywkach ligowych był KM Ostrów. W debiutanckim sezonie w I lidze 16-letni wówczas Piaszczyński zdobył 5 punktów w czterech meczach. Mimo niezbyt okazałego dorobku pokazał, że drzemie w nim spory potencjał.

Potwierdził to już rok później, kiedy to startował w ekipie PSŻ Poznań. Był podstawowym juniorem zespołu ze stolicy Wielkopolski i walnie przyczynił się do awansu na zaplecze Ekstraligi. Również w I lidze Piaszczyński pokazywał się z dobrej strony. Mimo młodego wieku jeździł bez żadnych kompleksów i często urywał punkty bardziej doświadczonym rywalom. W 2008 roku Piaszczyński powrócił do KM Ostrów i spisywał się zdecydowanie poniżej oczekiwań.

Po nieudanym pobycie w KM Ostrów Piaszczyński przeniósł się do II ligi. Przed startem sezonu mówił, że musi się odpowiednio do niego przygotować. Sam przyznawał, że musi schudnąć. W 2010 roku był wiązany z klubem z Poznania, lecz ostatecznie zdecydował się na podpisanie kontraktu z Orłem Łódź. Tam był liderem formacji młodzieżowej i pewnym punktem drużyny.

Statystyki Macieja Piaszczyńskiego:

* - suma punktów z bonusami
Mimo dobrych wyników Piaszczyński narzekał na małą ilość startów. Otwarcie mówił, że kluby nie stawiają na rozwój polskich juniorów, a faworyzują młodzieżowców z zagranicy. Po sezonie 2009 podpisał kontrakt warszawski z UKS Żaki Taczanów, lecz w kolejnych latach nie wyjechał już na tor. Największym sukcesem Piaszczyńskiego było zdobycie brązowego medalu Młodzieżowych Mistrzostw Polski Par Klubowych.

W ostatnich latach praktycznie we wszystkich ośrodkach żużlowych pojawili się zawodnicy, którzy byli uznawani za ogromne talenty. Niektórzy z nich byli mocno przereklamowani, a ich wyniki pokazały, że określenie mianem talentu było zdecydowanie przedwczesne. Do osiągania sukcesów w tym sporcie potrzeba nie tylko talentu, ale również ciężkiej pracy i wsparcia finansowego. Talent może być tym elementem, który może pomóc w spełnieniu żużlowych marzeń.

Jesteśmy na Facebooku. Dołącz do nas!
KUP BILET NA 2024 ORLEN FIM Speedway Grand Prix of Poland - Warsaw -->>

• Żużel. ROW przekazał nowe informacje ws. Tkocza. Wiemy,..
• 21-latek miał zarabiać miliony. Dzisiaj jeździ.....
• Żużel. Lider z Rybnika jedzie do Łodzi. Znane składy..
• Żużel. Wybrzeże pojedzie z Polonią. Gdańszczanie z..
• Żużel. Wykorzystał swoją szansę. "Pokazałem, na co..
• Żużel. Za miesiąc Grand Prix Czech. Poznaliśmy "dziką..
• Żużel. Nie zdobył żadnego punktu w meczu. "Chyba niczego..
• Żużel. Mistrz Polski sprawdzi formę Włókniarza. Znamy..