Mistrzostwo Polski - pocałunek śmierci dla trenera

Maciej Skorża pracował przy Bułgarskiej 17 od 1 września 2014 roku. Przejął Lecha, gdy ten miał na koncie 10 punktów po siedmiu kolejkach i zajmował 9. miejsce w tabeli Ekstraklasy. Sezon zasadniczy Kolejorz skończył na pozycji wicelidera z dwupunktową stratą do Legii Warszawa, a dzięki wygranej z Wojskowymi w 32. kolejce lechici wskoczyli na szczyt i pierwszego miejsca nie oddali już do końca sezonu.

7 czerwca Skorża świętował z Lechem odzyskanie mistrzostwa Polski, a już 127 dni później pożegnał się z Poznaniem. Władze Kolejorza miały wszelkie podstawy do zwolnienia 43-latka - po 8. kolejce Lech znalazł się w strefie spadkowej, a po 9. serii wylądował na ostatnim miejscu w tabeli. Na zwycięstwo w lidze czeka już od 25 lipca, a w dziewięciu ostatnich ligowych meczach zdobył tylko dwa punkty. Z drugiej strony Skorża nie otrzymał szansy na wyjście z pierwszego poważnego kryzysu.

Drugie Waterloo Macieja Skorży

To jednak norma w polskich klubach - aż dziewięciu z 14 XXI-wiecznych mistrzów Polski traciło pracę już w pierwszym sezonie po zdobyciu mistrzostwa. Osobnym przypadkiem jest Werner Liczka, który w sezonie 2004/2005 poprowadził Wisłę Kraków do trzeciego z rzędu mistrzostwa, kontynuując dzieło Henryka Kasperczaka, ale decyzja o jego zwolnieniu zapadła jeszcze przed końcem rozgrywek i przy Reymonta 22 zastąpił go Jerzy Engel.

W XXI wieku po mistrzostwo Polski sięgało pięć klubów, ale pracy w pierwszym po zdobyciu mistrzostwa sezonie nie stracili tylko trenerzy Legii Warszawa i Wisły Kraków. Przy Łazienkowskiej 3 cierpliwość zachowano wobec Dragomira Okuki i Henninga Berga, którym nie udało się obronić tytułu. Z kolei Henryk Kasperczak i Maciej Skorża poprowadzili Wisłę do dwóch mistrzostw z rzędu, by stracić pracę w kolejnym sezonie. Co ciekawe, obaj zostali zwolnieni, gdy Biała Gwiazda była liderem Ekstraklasy.

Co prawda żaden z trenerów nie skompromitował się w lidze tak, jak Maciej Skorża, ale też żaden z nich nie zrealizował celu nadrzędnego w postaci awansu do Ligi Mistrzów. Jackowi Zielińskiemu, Robertowi Maaskantowi, Janowi Urbanowi i teraz Skorży udało się za to wprowadzić swoje zespoły do fazy grupowej Ligi Europy. Zieliński stracił posadę w Lechu ze względu na słabe wyniki w Ekstraklasie, choć władze Kolejorza zwolniły go na koniec tygodnia, w którym sięgnął po dwa zwycięstwa 4:1: najpierw w Pucharze Polski z Cracovią, a potem w lidze z Wisłą Kraków. Odchodząc, Zieliński zostawił zespół na 14. miejscu w tabeli z zaledwie jednym punktem przewagi nad strefą spadkową.

Oficjalnie: Jan Urban nowym trenerem Lecha Poznań

W sezonie 2011/2012 Robert Maaskant był o krok od wprowadzenia Białej Gwiazdy do Ligi Mistrzów, ale w rewanżowym meczu IV rundy eliminacji z APOEL-em Nikozja wiślakom zabrakło dosłownie paru minut, by cieszyć się z awansu do Champions League. Mimo to Holender pozostał na stanowisku i nie stracił pracy nawet po słabych występach w fazie grupowej Ligi Europy. Cierpliwość Bogusława Cupiała wyczerpała się dopiero po rozegranych 6 listopada derbach z Cracovią. Pasy wygrały 1:0 po golu Koena van der Biezena, ale Maaskant nic sobie nie robił z derbowej porażki.

Zapytany o to, jaka przyszłość czeka go w Wiśle po trzeciej porażce z rzędu, odparł: - Myślę, że czeka mnie fantastyczna przyszłość w Wiśle. Podpiszę kontrakt na trzy lata. Nie wiedział jednak jeszcze wtedy, że Cupiał nie wybacza porażek w prestiżowych meczach i dzień później Holender był już zwolniony.

Jan Urban za to pożegnał się z Łazienkowską 3 przez kompromitujący występ w fazie grupowej Ligi Europy, po którym władze Legii doszły do wniosku, że pod wodzą byłego reprezentanta Polski zespół nie zrobi już postępu. W pierwszych pięciu kolejkach LE 2013/2014 Wojskowi doznali pięciu porażek, a wygrali dopiero ostatnie spotkanie, będąc jednym z najgorszych zespołów w historii rozgrywek. Urban został zwolniony po zakończeniu rundy jesiennej, a zostawił Legię na pozycji lidera Ekstraklasy z pięciopunktową przewagą nad kolejną drużyną.

Jan Urban przywrócił do treningów zawodnika odsuniętego przez Macieja Skorżę

Nie licząc wspomnianego Wernera Liczki, najszybciej po mistrzostwie pracę stracił Orest Lenczyk. "Nestor" wyleciał ze Śląska Wrocław już po dwóch kolejkach sezonu, w którym WKS bronił tytułu. We Wrocławiu nastąpiło zmęczenie materiału, a decyzję o zwolnieniu doświadczonego szkoleniowca przyspieszyło odpadnięcie w słabym stylu z el. Ligi Mistrzów z Helsingborgiem (0:3, 1:3) i z el. Ligi Europy z Hannoverem 96 (3;5, 1:5).

Dariusz Wdowczyk odszedł z Legii, gdy ta w pierwszych pięciu kolejkach rundy wiosennej sezonu 2006/2007 zdobyła tylko cztery punkty i jako obrońca tytułu wylądował na 6. miejscu w tabeli, mając 11 "oczek" straty do lidera. W podobnych okolicznościach, choć we wcześniejszej fazie sezonu, pracę w Zagłębiu Lubin stracił Czesław Michniewicz, który został zwolniony po trzech ligowych porażkach z rzędu, przez co lubinianie spadli na 7. lokatę i mieli już 14 punktów straty do będącej liderem Wisły Kraków.

Kiedy trenerzy XXI-wiecznych mistrzów Polski tracili pracę?