Tłusty czwartek. Robert Gadocha, król dryblingu. Historia piłkarza wyklętego

Marek Wawrzynowski 17 Listopada 2016, 11:19

• Tłusty czwartek: Piłkarz, którego Brazylijczycy kochają bardziej niż Pelego

Co więc wydarzyło się w Niemczech?
Boćwiński opowiada: - Przed meczem w kawiarni w Niemczech, niedaleko polskiego obozu, spotkałem dwóch argentyńskich dziennikarzy. Pytali, czy mam kontakt do kogoś z naszej kadry. Powiedziałem, że znam Gadochę i tak się zaczęło.

Dziś Boćwiński nie pamięta już szczegółów, mówi, że pieniędzy było "mniej niż 20 tysięcy dolarów". Że Gadocha dostał 18 tysięcy, a resztę wziął on jako pośrednik.

Pieniądze "Piłat" przekazał żonie, a ta zajęła się resztą. Warunek Argentyńczyków był jasny: Polska miała wygrać z Włochami. Plan Gadochy również prosty: Jeśli wygrają, on zgarnie całą kwotę. Jeśli nie, nikt nie dostanie pieniędzy.

Gdyby podzielił się z kolegami, wyszłoby ok. tysiąc dolarów na głowę. Za udział w turnieju dostali potem ponad 3,5 tysiąca. Pieniądze były więc spore, ale i gra warta świeczki. 18 tysięcy to już była góra pieniędzy.

Po latach koledzy z drużyny reagowali różnie. Jedni incydent bagatelizowali, inni mówili wprost, że nie wierzą w winę zawodnika (np. Mirosław Bulzacki, Henryk Wieczorek, doktor Janusz Garlicki). Ale na przykład Jan Tomaszewski nazwał Gadochę wprost złodziejem i stwierdził, że nie podałby mu ręki.

Piłkarz, trzeba przyznać, nie pomagał swoim obrońcom i zabrał głos ze znacznym opóźnieniem. Wielu traktowało to jako przyznanie się do winy.

Szkoda, że trafiło właśnie na niego. Bo to był piłkarz wyjątkowy i zasłużył na to, by do historii wejść w inny sposób. Był trzecim strzelcem Igrzysk Olimpijskich w Monachium (6 goli), wybrano go najlepszym skrzydłowym mundialu dwa lata później.

- Gadocha posiadł wszystkie umiejętności. Podporządkowuje on swoją grę drużynie. Rezygnuje ze strzelania na bramkę, gdy widzi, że kolega znajduje się na lepszej pozycji. Mało jest takich piłkarzy - mówił o nim Stevan Kovacs, były trener Ajaksu, w tamtym czasie selekcjoner reprezentacji Francji.

Faktycznie umiał prawie wszystko. Zaczynał jako dziecko od treningów z ojcem. Mieszkał na Dębnikach, niedaleko zamku na Wawelu. Ojciec Marian każdą wolną chwilę poświęcał na to, by syna nauczyć grać. Większość czasu spędzali na trawniku pod murami zamku. Lewa, prawa, strzał. Jako 11-latek Robert trafił do Garbarni. Był tak dobry, że 4 lata później debiutował w pierwszej drużynie w drugiej lidze. Już wiedział, że chce grać. Służbę wojskową odbył w Wawelu, a stamtąd już jako doświadczony 20-latek trafił do Legii Warszawa.