Plebiscyt WP SportoweFakty: wybierz polskiego stopera wszech czasów

W niedzielę ruszyliśmy z plebiscytem na Reprezentację Polski Wszech Czasów. Przez cały grudzień będziemy prezentować sylwetki najlepszych polskich piłkarzy w historii na poszczególnych pozycjach. Spośród nich wybierzecie tych, którzy znajdą się w "11" wszech czasów.

Po golkiperach i prawych obrońcach przyszedł czas na stoperów. Tu konkurencja jest naprawdę mocna, a miejsca w naszej drużynie tylko dwa.

Poznajcie kandydatów i oddajcie głos w ankiecie, której wyniki poznacie 25 grudnia.

Stanisław Oślizło

Był filarem reprezentacji Polski równo przez dekadę. W latach 1961-1971 rozegrał w koszulce z białym orłem na piersi 57 spotkań. Na niwie klubowej był piłkarzem spełnionym - z Górnikiem zdobył 14 różnych trofeów i wystąpił w finale PZP 1969/1970. Z drużyną narodową nie wziął jednak udziału w żadnym turnieju rangi mistrzowskiej. Kazimierz Górski zrezygnował z jego usług po swoim czwartym meczu w roli selekcjonera, ale tez nie bez znaczenia było to, że Oślizło miał już wtedy 34 lata.

ZOBACZ WIDEO Pazdan: Na takim poziomie to nie przejdzie

Stanisław Oślizło w reprezentacji Polski:

Jerzy Gorgoń

Pierwszy i nie ostatni "Orzeł Górskiego" w tym zestawieniu. Do kadry wprowadził go Ryszard Koncewicz, ale to u Kazimierza Górskiego stał się ważnym ogniwem drużyny narodowej. Potężnie zbudowany i dysponujący świetnym uderzeniem z dystansu, z którego robił użytek też w meczach kadry.

Na igrzyskach olimpijskich w 1972 roku sięgnął po złoto, dwa lata później został z Polską trzecią drużyną świata na mundialu w RFN, a w 1976 roku dołożył do kolekcji wicemistrzostwo olimpijskie. Karierę reprezentacyjną zakończył po nieudanych MŚ 1978, na które Polska jechała w roli faworyta.

W plebiscycie "France Football" na najlepszego piłkarza świata zajął bardzo wysokie, 15. miejsce.

Jerzy Gorgoń w reprezentacji Polski:

[tag=8683]

Władysław Żmuda[/tag]

Odkrycie Kazimierza Górskiego. W reprezentacji zadebiutował już w październiku 1973 roku, mając ledwie 19 lat, a tuż przed MŚ 1974 wskoczył do podstawowego składu i był Polski jednym z odkryć turnieju. FIFA przyznała mu nawet nagrodę dla najlepszego młodego zawodnika mistrzostw - jest jedynym Polakiem wyróżnionym w ten sposób.

Reprezentował kraj także na MŚ 1978, 1982 i 1986. Ogółem na mundialach rozegrał łącznie 21 spotkań - to polski rekord, a w latach 1986-1998 był to także rekord ogólnoświatowy. Ma w dorobku też oczywiście srebrny medal IO 1976.

Władysław Żmuda w reprezentacji Polski:

Paweł Janas

Zadebiutował w drużynie narodowej jeszcze u Kazimierza Górskiego, nie cieszył się zaufaniem Jacka Gmocha, ale gdy karierę reprezentacyjną zakończył Jerzy Gorgoń, Antoni Piechniczek uczynił go partnerem Władysława Żmudy na środku obrony. Na MŚ 1982 był podstawowym zawodnikiem kadry, ale niespełna rok po mundialu stracił miejsce w kadrze w wyniku wpadki z Finlandią (1:1) w el. Euro 1984.

Paweł Janas w reprezentacji Polski:

Roman Wójcicki

Jako 20-latek pojechał na MŚ 1978, ale Jacek Gmoch nie umożliwił mu wtedy mundialowego debiutu. Potem Ryszard Kulesza i Antoni Piechniczek chętniej stawiali na Pawła Janasa, ale gdy ten zawiódł we wspomnianym meczu z Finlandią, jego miejsce obok Władysława Żmudy na dobre zajął właśnie Roman Wójcicki.

Wziął udział też w MŚ 1982 i 1986, ale podstawowym zawodnikiem był tylko podczas tego drugiego turnieju. W Hiszpanii zagrał tylko - i aż - w meczu o III miejsce z Francją.

Roman Wójcicki w reprezentacji Polski:

Tomasz Wałdoch

Jako jeden z niewielu przedstawicieli utalentowanego pokolenia srebrnych medalistów IO 1992 zrobił karierę na miarę oczekiwań. Przez wiele lat z powodzeniem grał w Bundeslidze i był nawet kapitanem Schalke 04 Gelsenkirchen. Na sukces z pierwszą reprezentacją czekał aż do 2001 roku, gdy prowadzeni przez Jerzego Engela Biało-Czerwoni awansowali na MŚ 2002 w Japonii i Korei Południowej. Wałdoch był kapitanem tej drużyny, a karierę reprezentacyjną zakończył tuż po mundialu w wieku zaledwie 31 lat.

Tomasz Wałdoch w reprezentacji Polski:

Jacek Bąk

Miał opinię zawodnika podatnego na kontuzję, ale mimo to był zaskakująco długowieczny - w pierwszej reprezentacji grał przez ponad 15 lat. Z 96 występami w drużynie narodowej zajmuje czwarte miejsce w klasyfikacji wszech czasów.

W 2006 roku zastąpił w roli kapitana reprezentacji Polski Tomasza Hajtę i w tej roli awansował z kadrą na MŚ 2006. Gdy Biało-Czerwonych przejął Leo Beenhakker, opaskę przejął Maciej Żurawski, ale Bąk pozostał w reprezentacji i w wieku 35 lat wystąpił na Euro 2008. Jest najstarszym Polakiem, jaki zagrał w turnieju rangi mistrzowskiej - w dniu spotkania 2. kolejki Euro 2008 z Austrią miał 35 lat i 80 dni.

Jacek Bąk w reprezentacji Polski:

Michał Żewłakow

Rekordzista Polski pod względem występów w reprezentacji - w latach 1999-2011 rozegrał w kadrze łącznie 102 mecze. Zadebiutował u Janusza Wójcika, a potem grał u Jerzego Engela, Zbigniewa Bońka, Pawła Janasa, Leo Beenhakkera i Franciszka Smudy. Był kapitanem drużyny narodowej w latach 2008-2010.

Wziął udział w MŚ 2002 i 2006 oraz Euro 2008. Udział w Euro 2012 stracił wobec konfliktu ze Smudą. "Franz" usunął go z kadry pod pretekstem nieodpowiedniego zachowania na pokładzie samolotu, którym reprezentacja wracała ze zgrupowania w Stanach Zjednoczonych. Potem zagrał w koszulce z orłem na piersi, ale występ przeciwko Grecji miał jedynie charakter pożegnalny.

Michał Żewłakow w reprezentacji Polski:

Kamil Glik

I wreszcie przedstawiciel aktualnej reprezentacji. Kamil Glik zadebiutował w drużynie narodowej za kadencji Franciszka Smudy w trakcie przygotowań do Euro 2012, ale w kadrze na turniej się nie znalazł, o co miał duży żal do "Franza". Waldemar Fornalik uczynił z niego podstawowego zawodnika, a Adam Nawałka zbudował wokół niego blok defensywny. Glik był jednym z bohaterów el. Euro 2016 i turnieju finałowego.

Uważany jest dziś za jednego z najlepszych środkowych obrońców Starego Kontynentu. Jest najdroższym polskim obrońcą w historii - po Euro 2016 Monaco wykupiło go z Torino za 11 mln euro.

Kamil Glik w reprezentacji Polski: