Szymon Mierzyński: Nenad Bjelica przegrywa, ale zawsze z dumą (komentarz)

El. LE: porywające widowisko w Poznaniu, ale bez happy endu. Lech za burtą

Przegrane mistrzostwo Polski (przy komplecie porażek z Legią Warszawa i mizernych wynikach z innymi rywalami ze ścisłej czołówki), kompromitacja w finale Pucharu Polski z Arką Gdynia, a do tego dochodzi odpadnięcie z europejskich pucharów na początku sierpnia. Takich wyników nie można nazwać realizacją planu. To pasmo niepowodzeń, którego nikt w Poznaniu na dłuższą metę nie zaakceptuje.

Nenad Bjelica dokonał latem rewolucji kadrowej. Po części musiał, bo sprzedanych piłkarzy i tak nie udałoby się zatrzymać. Nowych natomiast wkomponował do zespołu całkiem sprawnie, przez co występy Kolejorza ogląda się z zainteresowaniem. W dużych klubach jednak (a takim na polskie warunki zarządza Chorwat) liczą się wyniki. One dają awanse, a w pucharach wymierne korzyści finansowe od UEFA.

Pod tym względem Bjelica na razie nie może się pochwalić niczym. Nie powinien się dziwić pytaniom, jakie usłyszał na konferencji prasowej po rewanżu z FC Utrecht. Indagowany czy nie obawia się, że w końcu zostanie rozliczony za wyniki, a nie dobrą grę, zareagował bardzo alergicznie. Uznał pytanie za niestosowne, a na końcu stwierdził, że jeśli prezes chce, to może go zwolnić. Na każdym kroku też podkreślał, że z postawy swoich zawodników jest dumny. Takim samym określeniem posłużył się w maju, gdy jego zespół przegrał na PGE Narodowym z Arką.

W pewnym sensie da się zrozumieć zdenerwowanie Bjelicy, z drugiej strony to nie jest pierwsza sytuacja, w której poruszanie trudnych tematów budzi u niego wielką irytację. Lech zmagał się w ostatnich latach z wieloma nieplanowanymi klęskami - zarówno na arenie krajowej, jak i europejskiej, a Chorwata sprowadzono właśnie po to, by niekorzystny trend odwrócić. Z tym problemem trener sobie dotąd kompletnie nie radzi.

ZOBACZ WIDEO Michał Kopczyński: Rywale grali na czas(WIDEO)

Maciej Makuszewski: Zachowanie rywali było słabe, tak nie postępują mocne drużyny

Poprawa stylu to jedno, ale gdy nie jest ona poparta wynikami, nic tak naprawdę nie daje. Może takie porównanie jest dla Bjelicy nieco krzywdzące, lecz w gruncie rzeczy odpadnięcie z FC Utrecht niczym się nie różni od wydarzeń z lat 2013 i 2014, gdy pod wodzą Mariusza Rumaka lechici byli eliminowani odpowiednio przez Żalgiris Wilno i Stjarnan FC. To też była III runda eliminacyjna i też początek sierpnia. Poważne kluby dopiero kończą wakacje, a Kolejorza w pucharach już nie ma i nikt w stolicy Wielkopolski z takim stanem się nie pogodzi.

Niewiele wspólnego z prawdą ma też zarzut Bjelicy do dziennikarzy, że ci nie uszanowali FC Utrecht i tylko dlatego są zdziwieni niekorzystnym wynikiem rewanżu. Holendrzy niczego nadzwyczajnego w dwumeczu nie pokazali. Ich 4. miejsce w Eredivisie działa wprawdzie na wyobraźnię, ale to złudne, bo u siebie zagrali przeciwko Lechowi beznadziejnie, a w rewanżu dopuścili do bardzo wielu sytuacji pod własną bramką. Kolejorz po prostu nie potrafił tego wykorzystać, a i tak może się cieszyć, że sędzia uznał pierwszego gola zdobytego z ogromnego spalonego. Właśnie to trafienie poniosło poznaniaków do falowych ataków i znacznie utrudniło zadanie drużynie Erika ten Haga.

Teraz Bjelica ma jeszcze jeden poważny problem. Kadra jego zespołu jest bardzo szeroka, liczy ponad 20 piłkarzy, z których bez trudu dałoby się złożyć dwie silne jedenastki. Tymczasem Lechowi został Puchar Polski i Lotto Ekstraklasa. Dla wielu zawodników zwyczajnie zabraknie miejsca w składzie, a ich pensje nie są niskie. Może się okazać, że rytmu meczowego będą zmuszeni szukać w III-ligowych rezerwach.

Szymon Mierzyński