Hugo Almeida: Z Ronaldo niemożliwe nie istnieje

Piłka Nożna 21 Sierpnia 2017, 16:29

East News

W latach 2004-15 rozegrał 57 spotkań w reprezentacji Portugalii. Tuż sprzed nosa uciekło mu złoto na Euro 2016, dlatego że nie należał do ulubieńców selekcjonera Fernando Santosa. Hugo Almeida strzelał gole w ligach Portugalii, Niemiec, Turcji, Rosji, obecnie w Grecji próbuje pomóc AEK Ateny w odzyskaniu dawnego blasku. Mimo 33 lat na karku urodzony w Figueira da Foz napastnik nie myśli o zakończeniu kariery.

• Startuje La Liga. Czterech prędkości

Jaromir Kruk, "Piłka Nożna": Cristiano Ronaldo jest tylko o rok od pana młodszy, a wciąż utrzymuje się na topie. To fenomen?

ZOBACZ WIDEO Brak Ronaldo nie wpłynął na Królewskich. Zobacz skrót meczu Deportivo - Real [ZDJĘCIA ELEVEN]

Co pan czuł, gdy Portugalia wygrała finał Euro 2016 we Francji?

Radość i ulgę. Tyle lat próbowaliśmy dostać się na szczyt i napotykaliśmy trudności. Dla takiego małego kraju obecność w światowej czołówce to wielka sprawa, a co dopiero mistrzostwo Starego Kontynentu. Nie da się opisać szczęścia Portugalczyków, nacji rozkochanej w futbolu.

Dlaczego na tym turnieju nie zagrał Hugo Almeida?

To trener dokonuje wyboru składu.

Nie miał pan po drodze z Fernando Santosem?

Nie należałem do jego faworytów, ale łudziłem się, że moja przygoda z drużyną narodową będzie trwać dalej. W meczu sparingowym z Zielonym Przylądkiem dostałem nawet opaskę kapitana. W taki sposób się pożegnałem z drużyną narodową, co tak naprawdę dotarło do mnie dopiero po paru tygodniach. Przeżyłem jednak cudowną przygodę z drużyną narodową, poznałem urok wielkich imprez. A teraz? Cóż, dalej jestem kibicem Portugalii.

Co może osiągnąć reprezentacja pana ojczyzny na mundialu w Rosji?

Najpierw należy awansować do finałów mistrzostw świata, a żeby tego dokonać, unikając baraży, musimy się uporać ze Szwajcarią. Tegoroczny Puchar Konfederacji napawa optymizmem. W kadrze z dobrej strony pokazało się grono młodych piłkarzy. Mamy mocne drużyny juniorskie i młodzieżowe, kadrowicze występują w czołowych europejskich klubach. Doświadczenie z Pucharu Konfederacji przyda się za rok znowu w Rosji na mistrzostwach świata. Koledzy muszą popracować nad karnymi, bo z Chile wypadliśmy w tej kwestii fatalnie.

Wyobraża sobie pan Portugalię jako mistrza świata?

Niewielu wyobrażało sobie mistrzostwo Europy, ale zespół Fernando Santosa udowodnił, że nie poddaje się nawet w najtrudniejszych momentach. We Francji w grupie nasza gra i wyniki nie były najlepsze, za to w fazie pucharowej demonstrowaliśmy dojrzały i mądry futbol. Na mundialu konkurencja będzie niesamowita, większa niż na Euro, ale gdy masz w składzie Cristiano Ronaldo, pojęcie niemożliwe nie istnieje.

Portugalia doczekała się dziewiątki na najwyższym światowym poziomie w osobie Andre Silvy?

Ma ogromny potencjał. Na boisku ciężko pracuje, dużo biega, walczy, to jest podparte bardzo dobrym wyszkoleniem technicznym. Oglądałem go, kiedy był piłkarzem FC Porto i zrobił na mnie wrażenie. W kadrze strzela mnóstwo goli i teraz jestem ciekaw, jak poradzi sobie w wymagającej Serie A. Mający mocarstwowe plany AC Milan nie kupowałby za duże pieniądze byle kogo i jeszcze wokół niego budował zespół.

Polska może osiągnąć taki sukces jak Portugalia?

Polska to piękny kraj, kochający futbol. Przekonałem się o tym podczas pobytu na obozie przygotowawczym AEK do sezonu 2017-18. W Kielcach rozgrywaliśmy atrakcyjne sparingi na świetnie przygotowanych boiskach, podobał mi się stadion Korony. Słyszałem, że w Polsce macie mnóstwo takich i jeszcze lepszych obiektów. To efekt Euro 2012, w którym miałem przyjemność uczestniczyć, a przecież niedawno organizowaliście młodzieżowe mistrzostwa Europy. Moi rodacy wyeliminowali reprezentację Polski w ćwierćfinale Euro 2016 dopiero po konkursie karnych. Wasza kadra teraz należy do ścisłej światowej czołówki i za rok może powalczyć o najwyższe cele na mundialu w Rosji.

Pamięta pan z Hannover 96 Artura Sobiecha?

Oczywiście, to dobry atakujący, z ciągiem na bramkę, dobrze wyszkolony technicznie. Gdy ja występowałem w Hanowerze, Artur przeżywał słabszy okres, a mnie w ogóle nie szło i zmieniłem klub. Z boisk Bundesligi pamiętam wielu Polaków, ale oczywiście najlepszy jest Robert Lewandowski. On strzela gole w prawie każdym meczu, zadziwia niesamowitą regularnością i to już od tylu sezonów. Swego czasu polski tercet Łukasz Piszczek – Jakub Błaszczykowski – Robert Lewandowski stanowił o sile Borussii Dortmund, ale drogi tych zawodników się rozeszły. Lewandowski to skarb Bayernu, jego największy atut w walce o zwycięstwo w Lidze Mistrzów.

Czas spędzony w Werderze Brema, gdzie grał pan w latach 2006-10, był najlepszy w pana karierze?

Pierwszy sezon nie zapowiadał udanej przygody w Werderze. Musiałem się przestawić na wymogi Bundesligi, ale potem, jak już ruszyło, czułem się w Bremie wspaniale. Grałem w bardzo dobrym zespole, pomagałem mu strzelaniem goli, osiągaliśmy dobre wyniki. Triumf w Pucharze Niemiec i finał Pucharu UEFA stanowiły wspaniałe ukoronowanie mojego pobytu w Werderze.

Przegrany finał Pucharu UEFA z Szachtarem Donieck uważa pan za jedno z największych swoich sportowych rozczarowań?

Rozmawiałem o tym finale z Dmytro Czyhrynskim, kolegą z zespołu AEK Ateny. On wtedy występował w Szachtarze Donieck, a ja musiałem decydujące o trofeum spotkanie oglądać z trybun. To było niezwykle trudne, a później już nie było mi dane zaprezentować się w takiej rangi meczu w rozgrywkach klubowych. Werder też już tak daleko nie dotarł, a na pewno na kolejne sukcesy zasługiwali wspaniali i oddani kibice z Bremy. Oni mają hopla na punkcie futbolu, a klubu nie opuszczali także w najtrudniejszych momentach.

Werder - Hamburger SV, czyli derby północy w Niemczech, można porównać do derbów Stambułu i Aten?

W Bremie i Hamburgu kibice jednej i drugiej drużyny, choć za sobą nie przepadają, mogą obok siebie żyć. Takie coś nie byłoby możliwe w Stambule i Atenach, a piłka nożna budzi też negatywne emocje. Uwielbiałem grać w meczach Besiktasu z Fenerbahce i Galatasaray, bo panowała na nich atmosfera trudna do opisania. W Besiktasie przeżyłem dwa piękne lata, a kiedy strzelałem gole w ważnych meczach, kibice nosili mnie na rękach. Lubię sobie przypomnieć derby w internecie, zobaczyć moje gole. Namawiam zawodników do gry w Turcji właśnie dla udziału w takich wydarzeniach. Równie gorąco jak w derbach Stambułu bywa w konfrontacjach drużyn z Aten.

Jakie cele stawia się ekipie AEK w sezonie 2017-18?

Apetyt rozbudziło wicemistrzostwo Grecji, teraz mamy jeszcze lepszy zespół niż w poprzednim cyklu rozgrywkowym. AEK po wyjściu z wielkiego kryzysu i karnej degradacji szybko wrócił do greckiej czołówki i jak zwykle czeka go gra pod niesamowitą presją. Zdecydowanym faworytem zmagań o mistrzostwo kraju pozostaje Olympiakos Pireus, ale liczę, że przerwiemy jego hegemonię. Nauczyłem się, że w sporcie nie ma co składać deklaracji, obiecywać, bo tak naprawdę wszystko jest możliwe. Na boisku nie grają pieniądze, tylko ludzie. AEK krok po kroku idzie do przodu i kwestią czasu jest zadomowienie się w europejskich pucharach.

Dlaczego nigdy nie zagrał pan w Premier League?

Nie mam pojęcia. Miałem kilka razy oferty z Anglii, ale dokonywałem innych wyborów. Na przykład ten z Werderem Brema był jak najbardziej trafny i zagrałem w Bundeslidze, osiągnąłem sukcesy, strzelałem gole. Teraz nic mi nie da zastanawianie się nad Premier League, chociaż te rozgrywki oglądam regularnie w telewizji.

Najlepszy szkoleniowiec, z jakim pan pracował?

Thomas Schaaf i Jose Mourinho byli najlepsi, ale generalnie pracowałem z samymi świetnymi fachowcami.

Pan nie chciałby zostać szkoleniowcem?
Nie myślę o tym, bo gram cały czas na w miarę niezłym poziomie w piłkę.

Jak długo pan chce jeszcze kontynuować karierę?

Wydaje mi się, że maksymalnie trzy, może cztery lata dam radę grać tak, że nie będę się tego wstydził.