Sebastian Mila: Głowa nie służy do noszenia żelu

Michał Kołodziejczyk, WP SportoweFakty: Jan Tomaszewski od kilkudziesięciu lat tłumaczy, jak zatrzymuje się Anglię. Wyobraża pan sobie siebie za trzydzieści lat w studiu telewizyjnym przed ważnym meczem, kiedy opowiada o tym, jak strzelił gola Niemcom?

Sebastian Mila, piłkarz Lechii Gdańsk: Mam nadzieję, że tak będzie. Bardzo bym chciał. Za każdym razem założę na siebie najlepsze ciuchy, jakie będę miał w szafie, i popędzę do studia, żeby przeżyć to wszystko po raz setny i tysięczny. Jeśli mój gol strzelony Niemcom ciągle będzie kogoś interesował, to ja akurat mogę o nim opowiadać bez przerwy. Spełniłem swoje marzenie. Ale nie tylko jako piłkarza - także człowieka, dzieciaka, którego każdy z nas ma w sobie. Pamiętam, jak po tym golu dumni byli ze mnie rodzice, jakie szczęście dałem wszystkim dokoła. To była magia.

To prawda, że w czasie gry w ogóle nie dotarło do pana, że strzelił gola?

Nagle znalazłem się w doskonałej sytuacji. W odpowiednim miejscu i czasie. Zobaczyłem, że Robert Lewandowski wygrał walkę o piłkę, że utrzymał się na nogach i zrozumiałem, że będzie chciał mi podać. Bałem się trochę, ale plan był już tylko jeden. Wiedziałem, że nie mogę czekać i kombinować. Trzeba było lutować. Nie wiedziałem, czy mocno i na ślepo, czy delikatnie i dokładnie. Wiedziałem za to, że jest gol dopiero po reakcji kibiców - zobaczyłem, jak wszyscy wyskoczyli w górę i zrobiło się bardzo głośno. Sam rzeczywiście wcześniej tego nie zarejestrowałem. Teraz ludzie często opowiadają mi o tej bramce, o tym jak się wtedy cieszyli, jak padali w ramiona obcym osobom stojącym obok. Doszedłem do wniosku, że to nie jest gol tylko Sebastiana Mili, ale to nasza wspólna bramka. W meczu przeciwko aktualnym mistrzom świata nie zdobyłbym jej sam, więc teraz nie ma sensu zabierać jej tylko dla siebie. Strzeliłem ją razem z tymi ludźmi, którym gol dał tyle radości.

W którymś z wywiadów powiedział pan, że pana kariera była brutalna. A ja mam wrażenie, że pięknie się z panem obeszła i jeszcze na koniec nagrodziła.

Jak patrzę na wszystko po głębokim oddechu i z odpowiedniej perspektywy, to cieszę się, że tak się wszystko potoczyło. Oczywiście, w głowie siedzi taka myśl, że mogło być lepiej, ale trzeba doceniać i szanować to, co dostaje się od życia. Ja na przykład miałem szczęście do ludzi, którzy mi pomagali. Jestem przekonany, że nie doszedłbym do wielu rzeczy, gdybym w odpowiednim czasie nie słuchał mądrych słów życzliwych mi ludzi. Mobilizowali mnie, tłumaczyli, czasem uspokajali.

Moi rodzice mają swoje życie, spotykają się ze znajomymi, a ja jestem ich wizytówką. Za ten czas, który mi poświęcili, za wychowanie, mają prawo do jednego - żeby się za mnie nie wstydzić.

Kto to był?

Nie tylko rodzina. Koledzy z klubu, starsi piłkarze z reprezentacji, trenerzy. Wiedziałem, że nigdy nie potrafiłbym uprawiać sportu indywidualnego, byłem stworzony do życia w drużynie, do czerpania siły ze wspólnych umiejętności. Od każdego starałem się wziąć to, co najlepsze dla mnie i dzięki temu stawałem się lepszym sportowcem i człowiekiem.

Zawsze pan w siebie wierzył?

Fale pewności siebie przypływały i odpływały. Na kilka miesięcy przed tym golem z Niemcami zastanawiałem się, czy Adam Nawałka, który do mnie dzwonił, to rzeczywiście Adam Nawałka, czy raczej jeden z kolegów, który robił sobie żarty.

To znaczy?

Jakiś czas po przejęciu reprezentacji Nawałka zadzwonił do mnie i powiedział, że wszyscy mają szansę dostać powołanie. Obiecywał, że nie będzie patrzył na wiek, ale na formę, na przydatność do jego taktyki. Opowiedziałem to jednemu z kolegów, a on na mnie spojrzał, puknął się w głowę i głośno się śmiejąc stwierdził, że kompletnie zwariowałem. Sam zacząłem się zastanawiać, czy ten telefon nie był jakąś zabawą kogoś z szatni, bo wszystko brzmiało mało realnie. W końcu jednak trener Nawałka zadzwonił jeszcze raz, przed meczem z Gibraltarem, powiedział o kontuzji Michała Kucharczyka i o tym, że ma dla mnie miejsce. A później były Niemcy. Nawałka wysłał piłkarzy pierwszego składu na rozgrzewkę i w swoim zwyczaju zaczął rozmawiać z rezerwowymi. "Sebastian, wejdziesz w końcówce i będzie ci ciężko. Oni będą napierać, a ty będziesz musiał utrzymać piłkę, grać odpowiedzialnie, nie przejmować się tym, że będą atakować, bo jako mistrzowie świata będą mieli taki dominujący styl" - tłumaczył mi, a ja się zastanawiałem jak to jest, że facet w ogóle ma dla mnie czas. I że ja naprawdę mam wejść w meczu z Niemcami na boisko.
[nextpage] Pan tę reprezentację to sobie wyśnił.

Kiedy byłem nastolatkiem, do Szkoły Mistrzostwa Sportowego przyjeżdżali koledzy z reprezentacji młodzieżowej prowadzonej przez Michała Globisza. Łukasz Mierzejewski, Łukasz Nawotczyński... Mieli ze sobą mnóstwo sprzętu z orzełkiem. Co chwila dostawali coś nowego i na stare rzeczy otworzył się rynek. Za pięćdziesiąt złotych kupiłem od któregoś z nich torbę, chyba Nike, oryginalną w każdym razie. Gdziekolwiek jechałem, pakowałem rzeczy właśnie do tej torby. Jak wybierałem się do domu na pięć tygodni, to nic nie mogłem do niej zmieścić, jak na dwa dni to była praktycznie pusta. Ale dawała mi jakąś moc, dumę, niezły szpan był. Wtedy nie myślałem, że zagram w pierwszej reprezentacji, ani nawet w ekstraklasie.

Szybko pana jednak dostrzeżono.

No spokojnie, zachwytów nie było. Kiedy czekałem na powołanie, wcale nie byłem pewniakiem, nie wskazywano mnie palcem i nie wybierano do składu jako pierwszego. Trener Globisz pewnie wahał się, czy mnie powołać, ale się udało, pojechałem na mistrzostwa Europy, na których zdobyliśmy wicemistrzostwo i wszystko zaczęło się rozpędzać. Zaczęły się nami interesować kluby z ekstraklasy. To kadra dała mi kopa w górę i po latach ładnie wszystko zamknęła w drużynie Nawałki.

Szukam zakrętów na pana drodze i myślę, że najostrzej było pod Wiedniem.

Tak, po transferze do Austrii pomyślałem, że już wyjechałem na autostradę. Jak jesteś młody, masz dwadzieścia kilka lat, to twoim jedynym nawykiem jest bezmyślna wiara w to, że będzie dobrze.

Zawsze szanowałem innych, niezależnie od statusu, pieniędzy i pozycji. Jeśli okazuje się szacunek, życie później to oddaje. Może nie od razu, może czasem za mało, może trzeba długo czekać, ale oddaje.

Nie było.

Nie kalkulowałem, szedłem na żywioł. Myślałem, że jak nie tu, to gdzie indziej, że gdzieś się na mnie poznają, że przecież jestem dobry w tym, co robię. Każdemu coś się wydaje, a ja w złudzeniach byłem mistrzem. Jak to nie gram? Bo jeden mecz słabszy zagrałem? Przecież ja w Grodzisku grałem zawsze, nawet jak grałem słabo. Pewne rzeczy były dla mnie nowe i dziwne. Austria Wiedeń to pierwszy nieudany transfer, liczyłem na dużo więcej, niż osiągnąłem. Poszedłem do Valerengi Oslo, żeby grać, nie chciałem jeszcze wracać do Polski. I wtedy przyszedł drugi gong. Dotarło do mnie, że nie jest dobrze, że coś się psuje i trzeba wracać do domu. Ofert było już bardzo mało, niewiele klubów chciało mnie zatrudnić, pieniądze były słabe, a jeszcze kilka miesięcy wcześniej latałem prywatnym samolotem i mieszkałem w fantastycznym apartamencie. Polskę znałem, wiedziałem, czego można się spodziewać, jednak bardzo szybko musiałem przestawić się na inne tory w głowie. Trenowałem w dziurawych getrach i po treningu kąpałem się w ciepłej wodzie, ale w domu. Zaakceptowałem rzeczywistość i zacząłem jeszcze raz. Znowu bardzo pomogli mi ludzie, których spotkałem, przegadałem wiele godzin ze starszymi kolegami. Przez całą swoją karierę nie potrafiłem i nie chciałem podejmować decyzji sam.

Wspominał pan, że najgorzej bywało, kiedy leczył pan kontuzje.

Bo dopóki wszystko było w moich rękach, to z bólem i zaciśniętymi zębami, ale wiedziałem, że spróbuję, że nie upadnę. Najgorsza była jednak bezsilność. To sprawdzanie, czy jeszcze boli, czy już nie. To ryzyko, kiedy wraca się za szybko. Ta świadomość po przerwie w treningach, jak dużo słabszym jest się od kolegów z drużyny i jak nie można im pomóc. Zaczynasz się zamartwiać, nie masz mocy i siły. Poza tym nie jeździsz na mecze, nie uczestniczysz w codzienności drużyny, której skład powoli krystalizuje się bez ciebie. Stres bywał nie do zniesienia. Jednym z decydujących momentów w mojej piłkarskiej karierze było jednak założenie rodziny. Może brzmi banalnie, ale kiedy urodziła się Michalina, zacząłem żyć także dla kogoś innego, dla kogoś pracować, oddawać się całkowicie, cieszyć się z tego, co jest. Stałem się innym facetem.

Jak to się przełożyło na sport?

Skoro dostałem opaskę kapitana Śląska Wrocław, to znaczy, że przemianę dostrzegł też trener. Moje myślenie i spojrzenie na wiele rzeczy było zupełnie inne. Dbałem o rodzinę, a jako kapitan dbałem też o drużynę. Stałem się bardziej odpowiedzialnym człowiekiem. Pamiętam, kiedy opaskę w reprezentacji dostał Robert Lewandowski i gołym okiem było widać, jak to na niego zadziałało. Wcześniej nie zawracał sobie głowy pewnymi rzeczami, koncentrował się na sobie, a później zainteresował się funkcjonowaniem całego zespołu. Zbudowało go to jako piłkarza jeszcze mocniej. Doskonale wiedziałem, jakie są w nim emocje, bo ze mną, na inną skalę, było podobnie.

Nie myślał pan kiedyś, że do futbolu był po prostu za grzeczny?

Czasami zdarzało mi się zrobić coś głupiego, popełniałem błędy, odszczeknąłem coś sędziemu czy przeciwnikowi. Bywało, że mocno dawałem się we znaki, ale to raczej na początku mojej kariery, bo rzeczywiście nie było to w mojej naturze. Później zrozumiałem, że warto ochłonąć, uspokoić się, przemyśleć plusy i minusy i nie robić rzeczy wbrew charakterowi i wychowaniu.

To zapytam inaczej: dobre wychowanie pomaga w sporcie?

Raczej trochę przeszkadza.

Kiedy na przykład?

W zawodowej piłce są sytuacje, które wymagają, by wyszukać w sobie gen skurwysyna. Wymagają odzewu, bo wiadomo, że nie można sprawy zostawić - sama się nie rozwiąże. Wspomnianego genu w sobie nie miałem, ale żeby utrzymać się na powierzchni, czasami robiłem rzeczy, z których później musiałem się tłumaczyć.

Trenerowi?

Rodzinie. Przyjaciołom. Pytali, dlaczego tak się zachowałem, dlaczego coś zrobiłem. Tłumaczyłem, że musiałem, bo inaczej bym zginął, ale nie zawsze spotkałem się ze zrozumieniem. Czasami zresztą zachowywałem się tak, że sam nie potrafiłem tego wytłumaczyć.

Jak?

Po wywalczeniu mistrzostwa Polski ze Śląskiem podczas fety na Rynku zaśpiewałem bardzo brzydko o Legii. Dostałem karę finansową, zawieszono mnie na cztery mecze. Słusznie wszyscy ocenili mnie bardzo negatywnie. To zachowanie było zupełnie nie w moim stylu. Tyle że kara finansowa i zawieszenie wcale nie bolały najbardziej, najgorsze było to, że musiałem tłumaczyć się najbliższym. Nie wiedziałem jak. Że zmęczenie, że emocje wzięły górę, że poszedłem za tłumem, ale tak naprawdę wiedziałem, że szukam usprawiedliwienia na siłę. Byłem lepszy na boisku, zdobyłem mistrzostwo Polski, nie potrzebowałem dodatkowego pokazywania wyższości w tamtym momencie.
[nextpage] Kamil Kosowski, pana starszy kolega z reprezentacji Polski, często powtarza - "byle bez wstydu".

No to mówi tak, jak myślę. Moi rodzice mają swoje życie, spotykają się ze znajomymi, a ja jestem ich wizytówką. Za ten czas, który mi poświęcili, za wychowanie, mają prawo do jednego - żeby się za mnie nie wstydzić. Co to dla nich za przyjemność, kiedy wszyscy o ich synu mówią, że zachował się jak pajac. Albo kiedy wstydzą się za mnie przyjaciele, z którymi jeżdżę na urlop? Przegiąłem nie raz, później w domu zastanawiałem się dlaczego, po co to zrobiłem. Chęć uniknięcia wstydu może dobrze pokierować życiem. Z tych bolesnych lekcji też można wyciągnąć dobre wnioski - mogą motywować, wzmacniać, budować. Głowa jest po to, żeby jej używać, a nie po to, żeby nosić na niej żel.

A może ta pana grzeczność to był trochę wyrachowany wybór? Michał Żewłakow też zawsze pięknie mówił, a nie był aniołem...

Ale ja się na Michale wzorowałem. Kiedy trafiłem do reprezentacji, zobaczyłem człowieka, który mówi ładnie po polsku, jest inteligentny i nie zachowuje się jak burak. Tacy ludzie bardzo mi imponowali, było mi do nich blisko, chciałem być taki jak oni. Poza boiskiem, ale na boisku także. Zna mnie pan od kilkunastu lat, pamięta pan, jak się zachowywałem, jak się ubierałem i jakie nosiłem fryzury, jednak chyba ciężko znaleźć jakiś przykład, kiedy kompletnie zawaliłem. Jak się umówiłem na wywiad, to przychodziłem, nigdy nie wykręcałem się tym, że mi się nie chce, albo muszę odpocząć. Dużą część kibiców mam po swojej stronie, jakoś udało mi się ich do siebie przekonać. Chociaż nie ukrywam, że wiele rzeczy zrobiłbym teraz inaczej. Zawsze ma się coś za uszami, a że ja uszy mam duże, to pewnie dużo mi się tam mieści.

Pana tata był piłkarzem. Ojciec piłkarz to skarb czy utrapienie?

Jedno i drugie. Tata wiele rzeczy rozumiał jako pierwszy, bo sam to przeżywał. Przekazywał mi wiedzę, spokojnie tłumaczył. Wiedział także, z jakimi wyrzeczeniami wiąże się profesjonalna kariera. Jak miałem 12, 13 lat, czy nawet później, szliśmy na boisko, by odbębnić rytuał - tata musiał pokazać, że coś umie lepiej ode mnie. Zresztą on w wielu piłkarskich kwestiach nadal uważa, że jest lepszy... Ciężko jednak było wtedy, gdy zawsze mówił o błędach, gdy nie był ojcem, tylko trenerem. Czasami chciałem, żeby po prostu powiedział, że będzie dobrze i żebym się nie martwił, ale on ciągle chciał, żebym był lepszy. Poprawiał mnie, "zobacz, za bardzo się odchylasz, nic dziwnego, że ci nie wychodzi" - mówił. A wtedy słychać było mamę z drugiego pokoju: "Stefan! Zostaw go już, przestań już do niego mówić!". I Stefan się wkurzał. Uważał, że pretensje do niego są nieuzasadnione, że wszyscy mogą mnie krytykować, tylko nie on, że wszystkich dokoła słucham, tylko nie jego. I że jak coś powie, to zarzuci mu się, że się nie zna.

Jest coś takiego, co wyniósł pan z domu i bardzo chciałby przekazać swojemu dziecku?

Wydaje się to banalne i proste, ale chciałbym, żeby Michalina była normalną, grzeczną dziewczyną, która wie, jak zachować się w danej sytuacji. Musi szanować każdego człowieka. Tak, ja zawsze szanowałem innych, niezależnie od statusu, pieniędzy i pozycji. Jeśli okazuje się szacunek, życie później to oddaje. Może nie od razu, może czasem za mało, może trzeba długo czekać, ale oddaje. Nie miałem problemu z rozmową z kimś, kto jej potrzebował, kto uważał, że może mu pomóc, albo sprawić przyjemność. Byłem fair wobec kibiców i dziennikarzy. Wiedziałem, że od was też zależę. Mówiłem otwarcie, nie oszukiwałem, nie trzeba było ciągnąć mnie za język. To także dzięki dziennikarzom mam teraz tak dobre relacje z kibicami.

Długo z pana żartowano, gdy przyznał pan, że oddawał zarobione pieniądze mamie?

Bardzo długo. I do końca nie wiedziałem, dlaczego jest to odbierane jako coś śmiesznego. Każdy komuś oddawał pieniądze - menedżerowi, doradcy, a ja mamie. Ufałem jej i chyba nie ma w tym nic dziwnego. Było to dla mnie komfortowe, czułem się bezpiecznie, miałem pewność, że nikt mi tych pieniędzy nie gwizdnie. To było rozsądne. Teraz pieniędzy już tak bezpośrednio nie przekazuję, ale mamy wspólne interesy.

Pana córka już dobrze wie, kim jest jej tata?

Kiedyś w szkole dzieciaki wspólnie postanowiły, że wezmą udział w castingu do jakiegoś programu telewizyjnego. Żona przekonała mnie, że Michalina bardzo chce spróbować swoich sił, a ja nie widziałem w tym nic złego. Trzeba było powiedzieć parę słów przed kamerą. Takie tam: jak się nazywasz, ile masz lat, co lubisz robić. Miśka wypaliła na koniec, przez nikogo nie pytana: "A mój tata nazywa się Sebastian Mila i jest piłkarzem". Kiedy żona mi to opowiedziała, nie mogłem uwierzyć, nie wiedziałem, co małą pchnęło, żeby tak powiedzieć. Prawie zapadłem się pod ziemię ze wstydu, uznałem, że ludzie pomyślą, że my ją tak uczymy, że trzeba mówić, że tata jest znaną osobą. Tłumaczyłem później, żeby tak nie robiła, ale dzieciakowi nie wytłumaczysz.

Da się z panem w domu wytrzymać, kiedy przychodzi gorszy moment? Tak piękne mówił pan o Nawałce, ale trener w końcu pana na mistrzostwa Europy we Francji nie powołał.

To były fatalne chwile w moim życiu. Trochę przeczuwałem, co się święci, jestem już starszym zawodnikiem, pewne rzeczy analizowałem, obliczałem swoje szanse. Marzyłem o powołaniu, ale widziałem swoich konkurentów do miejsca w składzie. Mieli świetne sezony przed mistrzostwami, dobrze im szło w klubach, byli ode mnie młodsi. Nie czułem się pewniakiem, nie szacowałem na wyrost. Wniosek, że Nawałka powinien mnie wziąć do Francji, bo byłem w tej kadrze wcześniej, zamiast kogoś, kto był w świetnej formie, byłby bez sensu i zaprzeczałby zasadom trenera.

Pamięta pan, kiedy dowiedział się, że nie jedzie na mistrzostwa?

Trener zadzwonił i powiedział, że nadszedł czas trudnych decyzji. Zakomunikował mi, że nie będę w drużynie i przyjąłem to ze spokojem. Podziękowałem mu, że zmienił moje życie i dowartościował jako piłkarza i człowieka. Cały czas darzę wielką sympatią trenera, piłkarzy i prezesa Zbigniewa Bońka. To są bardzo bliskie mi osoby. Przy nich urosłem. A że większość tej drużyny to ci sami ludzie, z którymi miałem styczność, kiedy byłem w kadrze, nawet po słabym meczu nie zostaną przeze mnie ocenieni negatywnie. Wiem, że się obronią. I pozostaję wiernym kibicem.

Pojechał pan na Euro, jako ekspert "Przeglądu Sportowego". Nie chciał pan się wyciszyć, odpocząć?

Nie przyjąłem tej propozycji od razu. Byłem rozbity, nie strawiłem jeszcze do końca decyzji Nawałki, poprosiłem o dwa dni namysłu. Żona mnie przekonała, powiedziała, że będę blisko drużyny, że to dla mnie najlepsze i będzie stanowiło pewnego rodzaju lekarstwo. Ula miała dobry pomysł. Poznałem pracę dziennikarzy, zrozumiałem, jakie to trudne ciągle jeździć, gadać, pisać, umawiać się i zależeć od tego, czy jakiś zawodnik idzie na drzemkę, czy nie.

Po transferze do Austrii pomyślałem, że już wyjechałem na autostradę. Jak jesteś młody, masz dwadzieścia kilka lat, to twoim jedynym nawykiem jest bezmyślna wiara w to, że będzie dobrze.

Ma pan jeszcze jakieś sportowe marzenia?

Trudno jeszcze mieć jakieś wielkie. Jak byłem młody, to wchodziłem na miejsce starszych zawodników, a teraz sam muszę zrobić miejsce dla młodszych. Przychodzi zmiana pokoleniowa, na którą nie ma co się obrażać, bo nie oszuka się organizmu. Coś powoli gaśnie, muszę się do tego przygotować, zgasić światło i zapalić je w innym pokoju.

A nie marzy się panu takie pożegnanie z kadrą, jakie miał Artur Boruc?

Artur na takie pożegnanie zasłużył, sam się wzruszyłem, kiedy schodził z boiska po raz ostatni jako reprezentant Polski. Tak nie żegna się każdego, tylko wybitnych. Ja już i tak dużo dostałem od życia i to mi wystarczy.

Teraz turyści już powoli wracają z Pjongczangu, a kibice zaczną czekać, kiedy prawdziwi sportowcy wyjadą na mistrzostwa świata do Rosji...

Nie dam się nabrać, nie wciągnie mnie pan w to. Media społecznościowe bardzo zbliżyły kibiców do sportowców i pewne granice zostały przekroczone. Media społecznościowe miały pokazać nas z innej strony, miały pomóc kibicom w tym, by nas lepiej poznali, chcieliśmy się pochwalić, ile fajnych rzeczy robimy, jak ciężko pracujemy. Ten bezpośredni kontakt bywa trudny, z niektórymi komentarzami trzeba po prostu dawać sobie radę, inne traktować z przymrużeniem oka, ale kiedy zaczepiana jest rodzina, dzieci, to znaczy, że trzeba powiedzieć głośne "stop". Weronika Nowakowska, która dość brzydko odpowiedziała hejterom, później przepraszała za swoje zachowanie. Dobrze powiedziała, że jako reprezentantka Polski nie powinna sobie na takie słowa pozwolić. Jednak trudno odmówić jej racji, kiedy poczyta się, z czym musiała się zderzyć.

Piłkarze są odporniejsi na internetowy szlam?

Mamy mecze ligowe w każdym tygodniu, to pewnie i skóry mamy grubsze. Ale nienawiści jest dużo. Wydaje mi się, że piłkarze mają jednak więcej dystansu, wolą przymknąć oko, pewne rzeczy przestały ich ruszać. Po drugim, trzecim razie, kiedy traci się nerwy, przychodzi zobojętnienie. Trudno traktować poważnie kogoś, kto ocenia boksera po nokaucie, że do niczego się nie nadaje. Przegrał walkę, do której przygotowywał się cztery miesiące, dał się zaskoczyć jednym lewym sierpowym. To nie znaczy, że jest nikim, to nie znaczy, że nie wróci na szczyt. Wiedzieliśmy, kogo na igrzyskach stać na medal. Piłkarzom też nie można kazać jechać do Rosji po złoto.

To po co pojadą?

Wziąć tyle, ile się da. Grupa jest bardzo trudna, a jak się z niej wyjdzie, to trafia się na Anglię, albo Belgię. Piłkarze Nawałki na pewno nie boją się presji. Możecie pompować balonik, mnie to zawsze pomagało. Mam nadzieję, że gdy będą grali Polacy, na ulicach będzie pusto, a pizzy do domu nie zamówię, bo się nie dodzwonię. To będzie znaczyło, że ludzie wierzą w naszą drużynę. Nie traciliby czasu, gdyby wierzyć nie było warto.

ZOBACZ WIDEO Ależ sobie postrzelali! Siedem goli w meczu PSG [ZDJĘCIA ELEVEN SPORTS]