PGNiG Superliga Kobiet. Thriller w Lublinie! Mistrz Polski lepszy od Energi AZS-u Koszalin po rzutach karnych

każdym fragmencie parkietu. Ale Montex ma na kilka minut przed końcem cztery okazje, żeby wyjść na +3 w tym co najmniej dwie sytuacje sam na sam. I co? Rzuty prosto w bramkarkę. Nie obronione. Tylko rzucone w bramkarkę. A takich akcji w przekroju całego meczu było jeszcze kilka. Do tego niespełna minuta do końca przy wyniku +1, a dziewczyny oddają Koszalinowi piłkę za darmo. Nie wspominam już o tym, że sędziowie nie widzieli takich "drobnostek" jak otrzymująca podanie stojąca za linią końcową zawodniczka Koszalina. Będąc 2 metry obok tej zawodniczki. Plus - szczególnie w drugiej połowie - karne co chwila. Za to w druga stronę nic. Chociaż tutaj nie chcę rozstrzygać, bo siedząc za bramką nie widziałem wystarczająco dobrze po drugiej stronie parkietu, na ile było to widzimisię tych panów co to chyba na praktyki zostali wysłani przez Powiatowy Urząd Pracy w Sołodkowie Dolnym. I to co sędziowie na koniec od kibiców usłyszeli to było raczej podsumowanie całości meczu w ich wykonaniu niż tylko tej ostatniej akcji, bo tu akurat chyba wszystko było ok. Plus dla kibiców z Pomorza, że przyjechali taki kawał drogi za swoją drużyną, ale załamywanie rąk nad "straconymi punktami" to już ciut zbyt teatralna szopka. Co do naszej drużyny - słabość w ataku. Szczególnie te rzuty w bramkarkę. Nie wiem, może to miało związek z wyjazdem na reprezentację. Może to jest jeszcze efekt tego, że mając pół nowej drużyny trener nie był w stanie sensownego okresu przygotowawczego przeprowadzić, bo panowie z pzpr musieli na wycieczkę do Japonii jechać. O potrzebnych jak dziura w moście akademickich mistrzostwach, rangą dorównującym zawodom w rzucie broną o puchar sołtysa Wąchocka, nie wspominam. Sezon długi, jest jeszcze czas, żeby to wreszcie poukładać jak należy. Oby tylko straty z początku nie okazały się zbyt duże, bo mimo wszystko reprezentantki Polski powinny były wykorzystać dwie czy trzy sytuacje więcej. PS. Dziwiła mnie ta radość na koniec, jakby to był mecz o awans do kolejnej rundy czegoś. Tu nie trzeba było skakać, tylko niestety żałować straconego punktu. I podziękować losowi, że tylko jednego.