Piłka ręczna. Memoriał Weryńskiego strzałem w dziesiątkę. Obiecujące Azoty, udany start nowego VIVE

Marcin Górczyński 16 Sierpnia 2020, 18:04

PAP / Darek Delmanowicz / Na zdjęciu: zawodnik Łomża Vive Kielce Tomasz Gębala (w środku) oraz Adam Pacześny (z prawej) i Piotr Rutkowski (z lewej) z MKS Piotrkowianina Piotrków Trybunalski

• PGNiG Superliga. Komisarz Ligi tłumaczy: NMC Górnik Zabrze nie przeszedł testów

SPR Stal i prezes Roman Kowalik podjęli się nie lada wyzwania. W czasach pandemii sprowadzili do Mielca siedem zespołów, szczególnie dbając o ich bezpieczeństwo. Na wejściu zawodników witała komora odkażająca, nikt nie mógł czmychnąć przed automatycznym pomiarem temperatury. Wszyscy uczestnicy, bez wyjątku, chwalili organizatorów za przygotowanie zawodów.

- Wszystko było zorganizowane perfekcyjnie - to były prezes, a obecnie dyrektor sportowy Wisły Adam Wiśniewski. - W takim momencie udało się przeprowadzić naprawdę fajny turniej - dorzucił trener Łomży VIVE Tałant Dujszebajew.

To tylko jedna strona medalu. Stal idealnie wstrzeliła się w lukę po pandemii, zapewniła wygłodniałym kibicom dawkę piłki ręcznej na niezłym poziomie. Wprawdzie na trybunach nie mogli pojawić się widzowie, ale wszystkie spotkania transmitowano na żywo w wysokiej jakości. O popycie świadczyła oglądalność - m.in. finał między Łomżą VIVE Kielce a Azotami Puławy w samym portalu Youtube śledziło ponad 1100 osób.

Po Memoriale jesteśmy też mądrzejsi - w Mielcu pokazali się trzej główni kandydaci do medalu. Najlepiej wypadli rzecz jasna zwycięzcy z Kielc, którzy nie ustrzegli się błędów (jak to na początku okresu przygotowawczego), ale w niektórych elementach wypadli naprawdę okazale. Duet Artsiom Karalek - Nicolas Tournat będzie postrachem najlepszych w Europie. Alex Dujshebaev i Igor Karacić - gdy było potrzeba - klasa. Miłosz Wałach powinien w tym sezonie naciskać Mateusza Korneckiego i może częściej będzie zmiennikiem Andreasa Wolffa. Pozostali młodzi Polacy, w tym Michał Olejniczak, nie zachwycili, ale tutaj spokojnie, na nich jeszcze przyjdzie czas.

W Mielcu byłoby jeszcze ciekawiej, gdyby wszystkiego nie popsuła sama Stal. Choć raczej pasuje - sama Orlen Wisła. Ostrzono sobie zęby na finałową płocko-kielecką rywalizację, ale Nafciarze wyrżnęli się boleśnie na pierwszej przeszkodzie. I to na własne życzenie, bo choć Stal grała niezwykle ambitnie, to zespół klasy Wisły powinien rozprawić się z nią, zwłaszcza mając bezpieczną przewagę na kilka minut przed końcem.

Więcej o Nafciarzach będzie można powiedzieć, gdy wyjdą w optymalnym składzie. Mieleckiego boiska nie powąchali Zoltan Szita i David Fernandez. Zwłaszcza nieobecność Hiszpana może martwić, bo wiosną było dość głośno o jego rzekomych problemach z kolanem. Reszta nowych nabytków na razie bez rewelacji. Predrag Vejin pokazał, że nie boi się rzucać, nawet z trudnych pozycji. Krzysztof Komarzewski wyglądał w debiucie na stremowanego, ale potem było lepiej. Więcej spodziewano się po Abelu Serdio, za to w ataku można liczyć na Mirsada Terzicia. Bośniak, w Veszprem specjalista od uprzykrzania rywalom życia, mógłby na moment odciążyć Szitę.

Płocczanie na własne oczy widzieli, że wyrósł im poważny kandydat do medalu. KS Azoty z Michałem Jureckim to zupełnie inny zespół niż w poprzednich sezonach. Jeśli wielokrotnego reprezentanta Polski ominą kontuzje, to dużo da zespołowi. Kolokwialnie, zrobi grę. Skupi na sobie uwagę i otworzy koledze drogę, innym razem weźmie piłkę pod pachę i zrobi co należy. Gdy w obronie stanie razem z Dawidem Dawydzikiem, to niejednemu zrobi się ciemno przed oczami.

Obiecująco wyglądał też zwinny Aliaksandr Baczko, Michał Szyba dawał radę w pojedynkę (po kontuzji Rafała Przybylskiego), dużą siłą powinni być też skrzydłowi (o ile będą dostrzegani w trakcie sezonu). Memoriał w Mielcu warto było obejrzeć chociażby dla Azotów, bo ich postawa jeszcze zaostrzyła apetyt na początek sezonu w Superlidze.

ZOBACZ:
Kielczanie najlepsi w Mielcu
Bramkarski talent jedną nogą w Barcelonie