Pogmatwane losy Gabrycha. Co teraz robi "enfant terrible" polskiej siatkówki?

Marek Bobakowski 29 Stycznia 2016, 12:28

AFP / Alexander Nemenov

"Powiedzieć o Gabrychu, że jest konfliktowy, to tak jak powiedzieć o Pałacu Kultury, że jest wielkim budynkiem", "To jest człowiek, który powinien uprawiać sport indywidualny, bo z żadną grupą nie jest w stanie uzyskać choćby neutralnego porozumienia. On nawet w plażówce, gdzie próbował grać w parze z Piotrem Szymanowskim, pożarł się z partnerem po paru tygodniach", "To facet o przerośniętej ambicji. On nie potrafi przegrywać, nawet na treningach" - to tylko kilka opinii ludzi z siatkarskiego środowiska (zawodników, trenerów) o Piotrze Gabrychu. Chyba najbardziej kontrowersyjnym polskim siatkarzu w całej historii tej dyscypliny.

Mam niezawiązane buty

"Gary" - bo taki pseudonim nosi od młodzieńczych lat - to z pewnością człowiek specyficzny. Jak kot, zawsze chodzi swoimi ścieżkami. - Wiele lat temu pojechaliśmy na obóz przygotowawczy do Zakopanego - wspomina Zbigniew Błaszczak, śląski szkoleniowiec, który prowadził m.in. Górnika Radlin. - Piotrek zawsze robił wszystko na odwrót. Biegniemy, skręcam w lewo, wszyscy za mną, odwracam się, a jego nie ma. Co jest? Wytężam wzrok i widzę, że Gabrych skręcił sobie w prawo i jak gdyby nigdy nic biegnie przed siebie. Sam. Ze słuchawkami walkmana na uszach.

Edward Skorek podpisuje się pod tymi słowami. - Jak prowadziłem Czarnych Radom, to Piotrek był u mnie w zespole - mówi. - Podczas jednego z meczów musiałem wykonać szybką zmianę, bo drużyna zaczęła się gotować. Traciliśmy kontakt z rywalem. Pokazuję więc na Gabrycha, aby przygotował się do zmiany. Czekam, czekam i nic. Podchodzę do niego i krzyczę: wchodzisz! Co usłyszałem? Nie zapomnę tych słów do końca życia. Zawodnik mi odpowiedział: nie wejdę, bo mam buty niezawiązane. Ręce mi opadły.

• Piotr Gabrych: Staram się trzymać nerwy na wodzy

Wyrzucili go z pokoju

Z jednej strony konflikty, z drugiej doskonałe sezony, kiedy brylował w lidze. Pod wodzą wspomnianego już Błaszczaka, ale także Jana Sucha czy Igora Prielożnego jego forma eksplodowała. - Nie da się go zatrzymać - kręcili głowami rywale.

W 2004 roku - w wieku 32 lat - "Gary" trafił do reprezentacji. Powołał go Prielożny. Miał być naszą tajną bronią podczas igrzysk olimpijskich w Atenach. Po cichu marzyliśmy nawet o medalu. - Zobaczycie, będzie gwiazdą tego turnieju - zapowiadał słowacki szkoleniowiec.

Nawet nie spodziewał się, jak szybko zrobi się głośno wokół Gabrycha. Już pierwszego dnia siatkarz zlekceważył zakaz trenerów i poszedł - jako jedyny z siatkarzy - na ceremonię otwarcia. Być może taka niesubordynacja uszłaby mu na sucho, gdyby nie fakt, że jego twarz została wyłapana przez realizatora telewizyjnego. Cała Polska zobaczyła, że zawodnik zamiast odpoczywać przed pierwszym spotkaniem w turnieju olimpijskim (Polacy grali dwa dni po otwarciu), łamie zasady przyjęte przez zespół. - Spokojnie, nic się nie stało - próbował ratować sytuację Prielożny.

Stało się. Koledzy z reprezentacji wystawili jego walizki poza drzwi pokoju, w którym mieszkał. - To był tylko głupi żart - komentował Gabrych.

Rozmowa z moskiewskiej stołówki

Nieprawda. Tajemnicą poliszynela jest, że zespół miał dość siatkarza i tylko dzięki ugodowemu charakterowi Prielożnego nie doszło w Atenach do jeszcze większej afery. Udało się jakoś dokończyć turniej. Zaraz po powrocie z IO Gabrych wyjechał do Rosji. Podpisał kontrakt z Iskrą Odincowo. To była piekielnie mocna ekipa. W takiej Gabrych jeszcze nigdy nie grał. Niestety, kariery nie zrobił. Nie zaaklimatyzował się. W tamtym okresie rozmawiałem z nim telefonicznie kilka razy (m.in. podał mi numer jednej z moskiewskich... stołówek, po czym odebrał telefon i rozmawiał, jak gdyby nigdy nic - przyp. red.). Słychać było, że się męczy. Nie był sobą.