Został ojcem i ustąpił miejsca w fińskiej kadrze. Kamil Sołoducha: Zamiana statystyków jest bardzo trudna

Filip Korfanty 23 Sierpnia 2018, 10:00

Podstawowa różnica między Polską i Finlandią w przypadku siatkarzy jest taka, że w Polsce siatkarz kończący karierę najczęściej "płynie" dalej dzięki zdobytej sławie. W Finlandii sportowcy od samego początku są gotowi na to, że kiedyś nadejdzie koniec siatkarskiej kariery, ustatkują się i zaczną pracować od godziny ósmej do szesnastej.

Janne zdecydował, że będzie policjantem, ale właśnie w tym roku zaczął pracę w Kuortane i będzie pracował tam cały czas. Będzie jednocześnie pełnił rolę trenera reprezentacji juniorów, a gdy będzie grała reprezentacja seniorów, to w niej będzie asystentem trenera. Ma więc wiele ról w fińskiej siatkówce. Jest bardzo pozytywną osobą, bardzo zabawną i co warto dodać, bardzo płynnie mówi po polsku.

Jak w Finlandii wygląda system szkolenia młodzieży? To kilka takich ośrodków w stylu Kuortane czy jest bardziej lub mniej rozbudowany?

Federacja podzieliła kraj na kilka okręgów, każdy z nich ma swoich koordynatorów. Ich zadaniem jest organizowanie treningów dla młodzieży i zachęcanie jej do gry w siatkówkę, na najwcześniejszym etapie rozwoju młodych ludzi. Docelowym ośrodkiem jest Kuortane, czyli coś podobnego do Spały. Jest tam siatkarska szkoła z sekcją męską i żeńską w różnych grupach wiekowych. W tym roku juniorzy z Kuortane będą brać udział w rozgrywkach drugiej ligi fińskiej, czyli tak jak SMS Spała, na zbliżonych zasadach. Są też kluby, które mają swoje szkółki, na przykład Valepa i one prowadzą własne akademie siatkarski dla młodzieży ze swojego rejonu. Jest ich przynajmniej kilka.

W sztabie reprezentacji Finlandii jest również Paweł Baryła, polski fizjoterapeuta. Który niedawno zrezygnował z pracy w Jastrzębskim Węglu, ponieważ wyjeżdża za granicę. Jakie były kulisy jego zatrudnienia i jaka będzie jego przyszłość w reprezentacji?

Zatrudnienie Pawła, czyli osoby, która przez cały rok zajmuje się siatkówką, kontuzjami i rehabilitacją siatkarzy to kolejny etap rozwoju fińskiej reprezentacji. Trener przygotowania fizycznego Claudio Rifelli zajął się szukaniem takiej osoby i padło na Pawła. Poleciło go wielu trenerów, którzy pracowali z nim w Jastrzębiu. Pełni rolę pierwszego fizjoterapeuty od tego roku i podejrzewam, że ta współpraca przedłuży się na kolejne lata.

Jedna z cech charakterystycznych reprezentacji Finlandii to jej kibice. Powiedział pan w jednym z wywiadów, że dla Finów Włochy i Polska to kraje relatywnie tanie, ale podczas mistrzostw świata rozegracie fazę grupową w Warnie, czy należy spodziewać się najazdu fińskich kibiców na to miasto?

Jeszcze nie był ten temat poruszany, ale jestem przekonany, że będzie mnóstwo kibiców, zwłaszcza, że Bułgaria to chyba jeszcze tańszy kraj w stosunku do dwóch wymienionych. Dla fińskich kibiców wyjazd na takie turnieje to po prostu forma wakacji.

Jakie są pana plany zawodowe na przyszłość w kontekście reprezentacji i Asseco Resovii?

Z Asseco Resovią mam kontrakt na najbliższy sezon, a z trenerem Kowalem ustaliliśmy, że będę pojawiał się w Rzeszowie jeszcze mniej niż do tej pory, gdyż wszystko co robiłem jestem w stanie wykonać w domu. Doszliśmy do wniosku, że taka forma współpracy jest najlepsza w tym momencie. Z Finlandią mam kontrakt do 2020 roku, podobnie jak Tuomas Sammelvuo, ale aktualnie jest on zawieszony. Nie wiem jeszcze co będzie w przyszłym roku, ale szukam nowych obszarów działania i próbuję robić rzeczy, które pozwolą mi więcej przebywać w domu. Zwłaszcza, że praca w sporcie nie jest do końca bezpieczna jeśli chodzi o zapewnienie sobie ciągłości pracy. To oczywiste aspekty życia sportowego, ale po niemal dekadzie pracy w sporcie zacząłem coraz więcej myśleć o swojej przyszłości.