Matti Hautamaeki dla WP SportoweFakty: Coś mi mówi, że Stoch i Wellinger zajmą dwa pierwsze miejsca

Grzegorz Wojnarowski 02 Marca 2017, 08:04

Materiały prasowe / inSJders

Matti Hautamaeki to jeden z najlepszych skoczków narciarskich poprzedniej dekady. Między 1999 a 2011 rokiem wygrał 16 konkursów Pucharu Świata, a 38 razy stawał na jego podium. Zdobył cztery medale igrzysk olimpijskich (3 srebrne i 1 brązowy) i tyle samo na mistrzostwach świata (1 złoty i 3 srebrne). Znakomicie radził sobie w lotach narciarskich, kilkukrotnie bił rekordy świata w długości lotu. Jego najlepszy wynik to 235,5 metra. Ostatnie zwycięstwo w Pucharze Świata Hautamaeki odniósł w 2006 roku w Zakopanem. Karierę zakończył pięć lat później. Obecnie pracuje jako maszynista kolejowy, prowadzi m.in. pociągi typu Pendolino. 

• Złoty orzeł, część I: Arktyczny mróz, trzęsący się z zimna premier i fantastyczny skok po zwycięstwo

Matti Hautamaeki: Oczywiście, że tak. Pamiętam, jakby to było wczoraj. To był jeden z moich najlepszych występów. W pierwszej serii pobiłem wtedy rekord skoczni, ale w drugiej Adam jeszcze ten rekord poprawił. Świetne zawody. Z Małyszem oczywiście się znaliśmy, ale komunikację utrudniała nam bariera językowa. Ja nie mówię po polsku ani po niemiecku, a on w tamtych czasach jeszcze nie najlepiej radził sobie z angielskim.

Pan zdobywał medale na normalnych i dużych obiektach, ale chyba najlepiej
czuł się pan na mamutach. Jako znakomity lotnik nie zazdrości pan obecnie
startującym zawodnikom, że mogą latać po 250 metrów?

- To prawda, bardzo lubiłem loty, a kiedy byłem jeszcze skoczkiem, nie dało
się osiągać takich odległości. Czy jestem trochę zazdrosny? Nie, ja tak na to
nie patrzę. Teraz wydaje mi się, że nie znalazłbym już na tyle dużo odwagi,
żeby polecieć na 250. metr któregoś z największych obiektów.

Na pewno obserwuje pan mistrzostwa świata w Lahti. Jakie prognozy przed
zawodami na dużej skoczni? Jak pana zdaniem poradzą sobie Polacy?

- Moim zdaniem Kamil Stoch jest jednym z faworytów. Nie wiem tylko, czy nie
doznał jakiegoś urazu przed zawodami na obiekcie K-90. Mówi, że ze zdrowiem
wszystko w porządku? "Ok", w takim razie jest faworytem. On, Andreas Wellinger,
i oczywiście Stefan Kraft. Coś mi jednak podpowiada, że pierwsze dwa miejsca
zajmą Stoch i Wellinger.

A konkurs drużynowy? W nim marzymy o pierwszym w naszej historii złocie.

- Jesteście wielkimi faworytami. Wy, Niemcy i może Austriacy. To może być
zacięta walka.

Mało prawdopodobne, by liczyli się w niej Finowie. Nie jest panu przykro, że
po tym, jak pożegnał się pan ze skokami, ten sport mocno w Finlandii
podupadł?

- To oczywiście smutne, ale fińskie skoki zmierzały w tym kierunku od lat,
więc nie jest to wielka niespodzianka. Mam nadzieję, że to się jeszcze
zmieni, ale sytuacja nie wygląda zbyt optymistycznie. Obiekty są zamykane, a
zawodników uprawiających skoki jest coraz mniej.

W chwili rezygnacji ze skoków miał pan dopiero 31 lat. Dlaczego tak szybko
zakończył pan karierę?

- Czułem, że to dobry czas. Wydaje mi się, że niewielu skoczków jest w stanie
utrzymać się na najwyższym poziomie tak długo. Wtedy już wiedziałem, że
zostałem przyjęty na kurs maszynisty kolejowego i podjąłem praktyczną
decyzję.

Noriaki Kasai jest już dobrze po czterdziestce, a nadal skacze.

- To naprawdę niewiarygodne. Ma 45 lat i ciągle to robi. Może ten sezon nie
jest dla niego zbyt udany, ale poprzednie miał świetne. Gdybym tego nie
zobaczył, nigdy bym nie uwierzył, że w tym wieku można latać tak daleko i
osiągać tak znakomite wyniki.

Jak podoba się panu życie bez skoków narciarskich i pana nowe zajęcie?

- Bardzo. Nie mam tylu stresów. Prowadzenie pociągu to odpowiedzialne
zajęcie, ale wzbudza jednak inny rodzaj stresu.

Długo przygotowywał się pan do zawodu maszynisty kolejowego?

- Tak jak wspominałem, poszedłem do szkoły wkrótce po zakończeniu kariery.
Uczyłem się przez cztery i pół roku.

Zdobycie potrzebnej wiedzy i opanowanie niezbędnych umiejętności było dla
pana trudne?

- Na początku rzeczywiście było ciężko, ale nauczyłem się wszystkiego dość
szybko. To nie fizyka kwantowa. Początkowo prowadzenie takiej maszyny może
wydawać się skomplikowane, ale z czasem staje się znacznie prostsze.

Miał pan ponoć blisko tysiąc rywali do tego stanowiska. To dwadzieścia razy
więcej, niż w konkursie skoków narciarskich.

- Tak, aplikując do szkoły dla maszynistów wiedziałem, że to pożądana praca.
Rocznie tę pracę dostaje może kilkanaście osób. A zgłaszają się setki ludzi.

Zatem kiedy dostał się pan na kurs, musiał być pan równie szczęśliwy jak
wtedy, gdy wygrywał konkursy skoków.

- Cóż, szczerze mówiąc wydaje mi się, że pomogło mi moje nazwisko. Być może
moi obecni pracodawcy pomyśleli sobie "powinniśmy dać szansę temu gościowi".

Podróżni często pana rozpoznają?

- Myślę, że tak. Staram się nie zwracać na siebie uwagi, ale oczywiście,
wielu z nich wie, kim jestem i co wcześniej robiłem.

Zdarzały się panu jakieś niebezpieczne sytuacje, gdy prowadził pan pociąg?

- Czasem na tory wychodzą łosie i renifery. Jednak mi nie przytrafiło się do
tej pory nic szczególnie groźnego. Jeśli widzę przed sobą jakieś zwierzęta,
to głównie małe - króliki czy lisy.

To bardziej odpowiedzialne zajęcie, niż skakanie na nartach?

- Pewnie, bo kiedy skaczesz, odpowiadasz tylko za siebie. A prowadząc pociąg
bierzesz na siebie odpowiedzialność za kilkaset osób.

Rozmawiał Grzegorz Wojnarowski

Kibicuj polskim skoczkom w Pilocie WP (link sponsorowany)