Mistrzostwa Świata: Dramat O’Sullivana, król stracił koronę

więcej do dwudziestej partii, byłbym zażenowany, że ktoś z taką grą zdobył tytuł mistrza świata. Ile on wówczas miał podejść powyżej 50 punktów? Dwa? Trzy? Ale... jakkolwiek ciężko trawię spowalnianie gry, długie zastanawianie się przed kolejnym zagraniem (nie mylić z niechęcią do gry taktycznej, ale, na Assura, ta niech dzieje się wyłącznie na stole, nie poza nim), tak w końcówce, w ostatnich frejmach gra Selby'ego podobała mi się. W sumie pojedyncze wbicia (zwłaszcza wózki!) miewał genialne od samego początku gry. Tyle, że leżało budowanie brejków, kontrola białej pozostawiała wiele do życzenia, do tego bardzo niepewne rozbicia pozostałości trójkąta, po których to rozbiciach nie było co zagrać. Niemniej kilka razy mnie zaskoczył tym, że spodziewałem się kolejnej odstawnej, a tu zonk, było wbicie i to takie, po którym chciało się klaskać. Mam też w pamięci tych kilka obejrzanych frejmów z pojedynku z Robertsonem - tam podobała mi się gra Selby'ego (Robertsona też, ale nie o nim teraz mowa ;)). Ostatecznie więc, może nie jestem bardzo zadowolony z takiego rozstrzygnięcia, ale przyjmuję je, niech już tak będzie ;P A Ronnie? Obawiam się, że legenda Hendry'ego nie zostanie naruszona, przynajmniej nie w kwestii ilości wygranych Mistrzostw Świata. Wieku się nie oszuka, Ronnie niemal za chwilę będzie mieć 40 lat, a tu jakby nie patrzeć nadal pozostają mu aż dwa tytuły, by "zaledwie" zrównać się ze Stephenem. Teraz już naprawdę Ronnie musiałby wygrywać rok w rok, póki wiek nie będzie stanowić przeszkody do grania pewnego snookera na najwyższym poziomie, bo nie wierzę, że da radę walczyć o końcowe zwycięstwo mając te 45, czy 50 lat na karku.

prostej bili. Nie mniej, podobała mi się gra Selby- ego. Wczoraj jakby zupełnie inny człowiek w porównaniu z niedzielnymi sesjami.