Magdalena Fręch czuje duży ból. "Było tak blisko"

całym świecie i startować w turniejach, nie każdy też jest ograniczony i ma ochotę zakończyć naukę na szkole podstawowej lub maturze

kobiecego tenisa najlepiej świadczy fakt , że w pierwszej setce jest pannica nie potrafiącą serwować i bez kończącego uderzenia.

późnym stadium rozwoju sportowego -powiedzmy sobie jasno, w dzisiejszych realiach 24 lata to już dość poważny wiek, jak na tenisistkę, choćby z tego względu, że przecież kilka tygodni temu pozycję LIDERKI rankingu objęła DWUDZIESTOLATKA (a w tym sporcie "młodość" jest często postrzegana przez pryzmat średniego wieku zawodniczek zajmujących aktualnie czołowe miejsca w rankingu, szczególnie uwzględniając liderkę). Cieszy mnie także, że Magdalena... po prostu JEST WKURZONA na to, że PRZEGRAŁA taki mecz, a nie cieszy się, że przez ponad dwie godziny "walczyła jak lwica z byłą liderką rankingu", bo świadczy to, że w jej mentalności wreszcie "coś kliknęło" i ma już pewnie dosyć tego, żeby ograniczać się do wiary w to, "że a nuż miejscowa publiczność doceni mój upór?". No przecież, Magdalena przystąpiła do meczu na luzie, pozwalając się wznieść na falę i to przez to tak dobry pierwszy set, ALE niestety pozwoliła Kerber W OGÓLE WEJŚĆ DO GRY, zamiast ją PRZYCISNĄĆ i stąd najpierw załam "pierwszej fali", potem kiepski drugi set, a potem załam "drugiej fali", już ten decydujący. OTÓŻ TO, to powinno być zwycięstwo w DWÓCH setach, NAWET NIE TRZECH (choć bardzo dobre byłoby i to, choć w takim przypadku i tak trzeba byłoby podejść do analizy meczu chłodniejszym okiem, żeby rozstrzygnąć, co takiego dokładnie przeszkodziło we zwycięstwie w DWÓCH setach)! Tak, tak, jako sportowiec także bym się wściekał, gdyby po moich meczach ze zdecydowanie wyżej notowanymi rywalami właściwie za każdym razem (jak do tej pory, nie przypominam sobie, żeby Magdalena wygrała z zawodniczką z top 50, poza tym kreczem Petry Kvitovej w turnieju w Charlestonie, a przecież, powiedzmy sobie jasno, pełną satysfakcję po zwycięstwie tenisistka odczuwa, gdy ogrywa przeciwniczkę za sprawą WŁASNEJ świetnej gry, tudzież należytej gry w kluczowych momentach) przegrywałbym mecz. W końcu to WYGRANIE meczu jest celem, a nie "zadowolenie publiczności" czy wręcz "wprawienie widowni w ekstazę". Naprawdę, współczuję Magdalenie. Jak bardzo musi ją frustrować to poklepywanie po plecach przez przeciwniczkę albo wręcz owacje na stojąco na trybunach po PRZEGRANYM meczu przez Magdalenę... no ale mam też nadzieję, że ten mecz nie sprawi na dłuższą metę, że załamie się i przepadnie jak kamień w wodę, a wręcz przeciwnie - pewnego dnia WYGRA jakiś turniej (rozpatruję przede wszystkim perspektywę z WTA 250, ale kto wie, kto wie...), i to jeszcze w dodatku po tak świetnej grze, jak NIGDY wcześniej, choćby nawet koniec końców turniej ten okazałby się "tym jedynym" albo jednym z dwóch, trzech, góra czterech. Pamiętaj, Magdaleno, co Cię nie zabije, to wzmocni. To właśnie TAKIE mecze budują psychikę, nawet przegrane. Oczywiście zwycięstwo smakuje jeszcze lepiej, ale w razie porażki oczekiwaną reakcją jest właśnie ANALIZOWANIE BŁĘDÓW, KTÓRE ZAWAŻYŁY NA KOŃCOWYM WYNIKU, a nie długotrwałe rozpamiętywanie porażki. I dlatego mam nadzieję, że mimo wszystko "poboli, poboli i przestanie", a jak przyjdzie co do czego, to Magdalena zacznie grać tak dobrze, że wielu kibicom jeszcze "szczęka opadnie", choćby nawet pewien pułap był nie do przekroczenia w przypadku Magdaleny. Przypomnę przecież, że Fręch jest raptem PÓŁ ROKU MŁODSZA od byłej już, ale przecież LIDERKI rankingu WTA, Ashleigh Barty, która w marcu zakończyła karierę z powodu wypalenia sportowego. Nieprawdopodobne, do czego prowadzi nader "ostrożne" traktowanie zawodników przez znamienitą większość naszych trenerów w poszczególnych dyscyplinach. I co więcej, a zarazem co gorsza, jest to szerszy problem niż tylko w tenisie ziemnym, zastanówcie się. Osobiście zdawałem sobie sprawę, że to poważny problem poszczególnych polskich sportowców, ale gdy postanowiłem przebadać sprawę dogłębniej, nie spodziewałem się, że dotyczy on sportowców z aż tak wielu dyscyplin. Aczkolwiek jest też druga strona medalu, w sumie nawet stosunkowo zbawienna: Magdaleny przynajmniej nie dopadnie szybkie wypalenie sportowe. PS. Założę się, że Magdalena bardzo ucieszyłaby się w duchu, gdyby trwający turniej wygrała jak najstarsza zawodniczka spośród pozostałych obecnie w turnieju. No, może poza... Angeliką, bo z jednej strony poczułaby wtedy ulgę na zasadzie "przynajmniej przegrałam z przyszłą mistrzynią", a z drugiej strony w odczuciu Magdaleny z pewnością pojawiłoby się JESZCZE WIĘKSZE "No nieeee, było tak blisko!".