Żużel. Czekają na następców Briggsa, Maugera i Moore'a. 16-latek w pogoni za marzeniami [WYWIAD]

Żużel. W PGE Ekstralidze na ten skład wydaliby miliony! "Najlepsi zawodnicy nie jeżdżą u nas dla pieniędzy"

Konrad Cinkowski: Bardzo dobre wyniki w ojczyźnie sprawiły, że w ostatnim czasie twoje nazwisko pojawiło się na WP SportoweFakty. Opowiedz na początek coś o sobie.

Finn Reed, reprezentant Nowej Zelandii: Mam szesnaście lat i kończę właśnie ostatnią klasę liceum. Po skończeniu szkoły zamierzam udać się na praktyki. Na co dzień poza szkołą również pracuję w warsztacie maszynowym u mojego taty. Bardzo interesuje mnie mechanika i wszelkie powiązane z nią prace, więc często również naprawiam, czy to stare samochody, czy motocykle, również te żużlowe.

Mój pierwszy kontakt z żużlem był ponad dziesięć lat temu, kiedy to, jako 5-latek towarzyszyłem mojemu tacie w parku maszyn podczas zawodów, na które to wrócił chwilowo ze sportowej emerytury.

W przeszłości na żużlu ścigał się twój tata, ale i dziadek. Czy to sprawiło, że ty niejako byłeś skazany na to, by być trzecim pokoleniem żużlowym w rodzinie Reed?

Nie wydaje mi się. Ja przed żużlem dużo jeździłem na motocrossie, a ani tata, ani mama nie zmuszali mnie do tego, że mam iść w żużel. Wręcz przeciwnie, zawsze mnie wspierali i zachęcali do aktywności sportowej, niezależnie, co bym wybrał.

ZOBACZ Wielka impreza i pakiet sponsorski dla klubu z PGE Ekstraligi? 

W Nowej Zelandii popularnymi sportami są rugby, siatkówka, czy też krykiet. Próbowałeś kiedyś któregoś z tych sportów?

Naturalnie. Grałem w rugby, koszykówkę oraz hokej.

Po raz pierwszy usłyszeliśmy o tobie kilka tygodni temu, kiedy to niespodziewanie zająłeś trzecie miejsce w mistrzostwach Nowej Zelandii wśród seniorów. Spodziewałeś się podium w Invercargill?

Absolutnie! To był mój dopiero trzeci występ na pięćsetce, a tutaj niespodziewanie udało się odnieść kilka zwycięstw i dostać do głównego finału. Miejsce na podium było już dla mnie totalnie czymś surrealistycznym.

Na kolejny sukces długo nie czekałeś, bo ledwie kilkanaście dni później zająłeś miejsce na podium wśród juniorów.

Zgadza się, ale to nadal pierwsze moje kroki w żużlu. Na pewno tutaj również miejsce w czołowej trójce było czymś niesamowitym.

Pół żartem, pół serio można powiedzieć, że Hayden Brookland zrewanżował się w finale juniorskim za to, że pokonałeś go w finale seniorów.

Przez ostatnie lata stoczyliśmy kilka naprawdę dobrych wyścigów w zawodach juniorskich (mniejszej klasie od 500cc - dop. red.), więc nie mogłem się doczekać również ścigania z nim na pięćsetce. Zemsta? Tak, to było zdecydowanie to (śmiech).

Który z turniejów był dla ciebie trudniejszy?

Na pewno młodzieżowe zawody, bo była już na mnie pewnego rodzaju presja związana z dobrym wynikiem seniorskich mistrzostw.

Przygotowując się do tego wywiadu, trafiłem na artykuł o tobie i zapowiedź, że chciałbyś się niedługo wybrać do Australii, ale jednak, aby zacząć profesjonalną karierę, to myśleć trzeba o Europie.

Ściganie w Europie na pewno jest czymś, co jest celem mojej kariery, ale Australia byłaby dla mnie takim kamieniem milowym, bo poziom żużla w tym kraju jest na tyle świetny, że daje możliwość konkurowania z dobrymi zawodnikami.

Miałeś już jakieś zapytania z europejskich klubów?

Jeszcze nie.

A załóżmy, że czytają ten wywiad menadżerowie, czy to z Polski, czy z Wielkiej Brytanii. Jesteś gotów na wyzwania, jakie niesie ze sobą przeprowadzka do Europy?

Tak! Byłby to też dla mnie znak, że podążam w dobrą stronę. A który kierunek? Oba są dobre i zacząłbym tam, skąd pojawiłaby się oferta.