Żużlowe Tango: Speedway dla wybranych. Trzeba mieć kosmiczną psychikę

Krzysztof Cugowski 03 Listopada 2016, 12:57

/ Tomasz Gollob

Żużlowe Tango to felieton Krzysztofa Cugowskiego, wokalisty rockowego znanego z Budki Suflera.

***

• Adam Skórnicki wróci na tor? Silniki niemieckiego hobbysty zdały egzamin

Odłóżmy jednak to, co się komuś wydaje na bok, bo żużel tylko na pierwszy rzut oka wydaje się łatwy i prosty. Jak się popatrzy z boku na tor, zwłaszcza w telewizji, to widzimy równiuteńką jak asfalt nawierzchnię. Wystarczy jednak wsiąść na motocykl, żeby się przekonać co znaczy przejechanie na tym torze czterech kółek. Ja to robiłem rekreacyjnie pod okiem nieżyjącego już Witka Zwierzchowskiego. Wsiadłem, ruszyłem, a po czterech okrążeniach kierownica zaczęła wypadać mi z rąk. Żadnej amortyzacji, wszystko się strasznie trzęsło, a i tor, który wydawał się równy, był zorany jak kartoflisko. Wszystkie te muldy i koleiny stanowiły dodatkowy problem. I przypomnę tylko, że mówimy o jeździe turystycznej, bo na pełny gaz to dopiero byłoby wyzwanie.

Załóżmy jednak, że ma się wystarczająco dużo siły, żeby opanować tego potwora. Pozostaje jednak problem psychiki. W żużlu musi być ona na kosmicznym poziomie. Przecież mówimy o sporcie, w którym każdy wyjazd na tor to zaglądanie śmierci w oczy, a w najlepszym razie groźba odniesienia poważnej kontuzji. I choćbyśmy nie wiem co robili, to tego nie zmienimy. Przeciętny człowiek powinien się od żużla trzymać z daleka. Oglądać i podziwiać może, ale tylko z trybun, bo żaden przyspieszony kurs nie pozwoli nabyć tych umiejętności, o których wspomniałem.

Swoją drogą to można mieć to wszystko i nie odnieść poważnego sukcesu. Nie wiem dlaczego, ale pomyślałem o Emilu Sajfutdinowie. Zapowiadał się fenomenalnie, bo też jeździł jak kosmita. Wszyscy oglądali jego akcje z otwartymi buziami. Wystarczył jeden dzwon, by Emil się zmienił. Nadal jest bardzo dobry, ale już nie jest wybitny. Sam jestem ciekaw, czy bez tego co stracił zostanie kiedyś mistrzem?

Krzysztof Cugowski