Od 100 tysięcy do 2 milionów złotych. Jak psuliśmy Anglików

Dariusz Ostafiński 23 Lutego 2017, 07:30

WP SportoweFakty / Łukasz Trzeszczkowski / Niels Kristian Iversen szykuje się do startu na PGE Narodowym

Grand Prix od początku swojego istnienia, czyli od 1995 roku, jest traktowane w Polsce jak towar luksusowy, coś, w co warto zainwestować. Nic dziwnego, skoro średni zysk z organizacji turnieju przekracza milion złotych.

• Żużlowi milionerzy. Oni zarobią w tym sezonie najwięcej

We Wrocławiu można usłyszeć, że to Bydgoszcz (drugie polskie miasto na mapie cyklu) zepsuła rynek, przebijając oferty i kusząc BSI takimi bonusami, jak organizacja polowań dedykowanych Ole Olsenowi, dyrektorowi cyklu. W Bydgoszczy tłumaczą, że polowania nie były ekstradodatkiem, a jedynie pasją łączącą Olsena z działaczem tamtejszej Polonii, Leszkiem Tillingerem. Potem poszło w Polskę, że rynek zepsuło Leszno, które dygnitarzom z BSI opłacało samoloty i hotele, ale i też podstawiało auta. Słowem, luksus na całego.

Bydgoszcz pierwszy turniej organizowała w 1998 roku. Zapłaciła 70 tysięcy dolarów. Na początku XXI wieku cena wynosiła już jednak 100 tysięcy dolarów (350 tysięcy w przeliczeniu na złotówki). W tym samym czasie Praga, która robiła Grand Prix i wypełniała stadion polskimi kibicami, płaciła 70 tysięcy dolarów.

Prawdziwy skok cenowy nastąpił, gdy w 2008 roku do gry wkroczyło Leszno. Józef Dworakowski, prezes Unii, położył na stole blisko milion złotych. Dla niego miało to o tyle sens, że przy komplecie publiczności zarabiał milion na czysto. Jednak największym szokiem było to, co zrobił Gorzów, kupując prawa od sezonu 2011. To był rekordowy kontrakt przekraczający 3 miliony rocznie. Miasto Gorzów kupiło pakiet sponsorski i było reklamowane na innych turniejach cyklu.

Szalał Gorzów, ale Toruń za pierwszą umowę też zapłacił 3 miliony. Tak wysokie stawki brały się stąd, że o Grand Prix ostro zaczęły bić się samorządy. O ile dla klubów ceną zaporową za turniej był milion złotych (jedynie przy takiej stawce można było liczyć na zyski), o tyle dla miast cena nie grała aż tak wielkiej roli. GP były kupowane ze środków na promocję, a organizacja była zlecana klubom, które ponosiły jej koszty, ale i też zgarniały całe zyski. Ten układ był idealny dla wszystkich. Miasta miały reklamę, klub miał zawody, na których miał zarobić, a BSI miało przychód pozwalający między innymi sprzedawać inne turnieje po niższych cenach.

BSI od pewnego czasu stawia na trzy turnieje Grand Prix w Polsce, bo dzięki temu kasa promotora wzbogaca się o około 6,5 miliona złotych. W najlepszym okresie było prawie 9, ale zarówno Gorzów, jak i Toruń przedłużyły kontrakty na warunkach, które nie były już dla BSI tak korzystne. Teraz średnio płaci się 2 miliony za rok. Identyczną stawkę ma Warszawa, która jednak musi jeszcze dzielić się zyskami ze sprzedaży biletów, dzięki czemu Anglicy dostają dodatkowe pół miliona.

Polscy organizatorzy cyklu chętnie mówią o pazerności angielskiej firmy BSI, ale z drugiej strony sami zacierają ręce, bo też nieźle na tym zarabiają. Rekord należy do Bydgoszczy, która w 2010 roku, czyli wtedy, gdy mistrzem świata został Tomasz Gollob, zanotowała zysk na poziomie 2,4 miliona złotych. Wcześniej zarabiała średnio od 1,2 do 1,4 miliona złotych.

Follow @ostafinski



KUP BILET NA 2024 ORLEN FIM Speedway Grand Prix of Poland - Warsaw -->>