Dariusz Ostafiński. Bez Hamulców 2.0: Był sobie żużlowiec. Kanapki, whisky, czyli jak psują działacze (felieton)

Dariusz Ostafiński 07 Marca 2018, 20:05

WP SportoweFakty / Łukasz Trzeszczkowski / Speedway Grand Prix. Whisky na stole.

Bez Hamulców 2.0, to cykl felietonów Dariusza Ostafińskiego, redaktora WP SportoweFakty.

***

W domu nie było mu lekko. Ojciec pił i bił. Dopóki opiekował się nim starszy brat, jeszcze to jakoś wyglądało. Jak ten wyjechał za granicę, to był zdany już tylko na siebie. Nie miał żadnego wzoru, nie wpojono mu żadnych zasad. Jedyne co miał, to talent do żużla.

• Dariusz Ostafiński. Bez Hamulców 2.0: Odprysk sprawy Drabika. Trener z papierami chwali ucieczkę kadrowicza (felieton)

Trener, który miał rękę do młodzieży, zasugerował, że warto by zrobić z utalentowanym, aczkolwiek niesfornym zawodnikiem, porządek. Próbował przekonywać działaczy, że trzeba go zacząć rozliczać z wyników nauki w szkole, ale i też pilnować, by regularnie uczęszczał na treningi. Prezes machnął ręką. Uznał, że nie warto dyscyplinować gwiazdeczki, bo jeszcze gdzieś ucieknie. Zresztą żużlowiec bazując wyłącznie na talencie, wciąż czarował na torze. Było jasne, że wielkiej międzynarodowej kariery nie zrobi, ale na ligowym podwórku dawał powody do satysfakcji.

W końcu nabroił tyle, że musiał zmienić klub. U nowego pracodawcy miał jednak jak u Pana Boga za piecem. - Poczęstuj się kanapką. A weź sobie jeszcze jedną - mówił działacz zwany "Grubym" do zawodnika, którego traktował niczym syna. Jedna kanapka to było kilka tysięcy złotych związanych gumką. Po jedną z wypłat przyszedł z żoną, która chwyciła jedną kanapkę i stwierdziła, że biegnie zamówić kuchnię.

Kuchnia była potrzebna do apartamentu, który troskliwy prezes kupił zawodnikowi wcześniej. W końcu o synusia trzeba było zadbać, choć na torze już tylko od czasu do czasu przypominał sobie, że potrafi jeździć jak z nut. Lata leciały, talent już nie wystarczał, a pracować dalej się nie chciało.

Teraz jest zawodnikiem, o którym mówi się, że rozmienił się na drobne. Na torze miewa jeszcze wyskoki, ale znacznie częściej się kompromituje. Jako żużlowiec nie zarabia zbyt dużo, więc sponsor, który kilka miesięcy temu wziął go pod swoje skrzydła i zaoferował mu ciężką fizyczną pracę, niejako spadł mu z nieba. Wydawało się, że może wreszcie wyjdzie na prostą. Zachował się jednak niczym "przyjaciel", o którym swego czasu śpiewał Krzysztof Krawczyk do muzyki Gorana Bregovica. Sponsor go wyrzucił.

Kiedy ostatnio rozmawialiśmy na Gali PGE Ekstraligi, był pod wpływem. Żartował, że jak go poniesie, to powie na forum, że jego prezes nie przyjechał, bo ma "na wszystkich wyjeXXXE". Słuchałem, mając nadzieję, że blefuje. Na szczęście tak właśnie było. A może bąbelki już nie pozwoliły wydukać żadnych sensownie brzmiących słów?

To była historia konkretnego zawodnika. Celowo jednak nie podałem jego nazwiska, bo przecież przypadków głupio zmarnowanych karier jest więcej. Wiadomo, że na żużlu jeżdżą raczej trudne charaktery. To nie zawsze pomaga. Czasami trzeba kogoś naprostować. Niestety w klubach, w obawie przed strzeleniem focha, bardzo rzadko zwraca się talenciakom uwagę, jak coś robią źle. Składy wąskie, wybór mały, więc po co ryzykować konflikt z żużlowcem, którego punktów na torze może potem brakować do wyniku.

PS: Piotrowi Żyto złożyłem kondolencje z powodu śmierci ojca. Trener właśnie jedzie do Gdańska. Wiadomo, że głowę ma zaprzątniętą czymś innym, ale porozmawiał ze mną o wielkim żużlowcu Henryku Żyto. Dziękuję panu Piotrowi za to, że znalazł dla mnie kilkanaście minut, by opowiedzieć mi o swoim tacie.

Follow @ostafinski